Сеткавае выданне zviazda.by

У аўторак, 30 верасня, а 16-й гадзіне ў Дзяржаўным літаратурна-мемарыяльным музеі Якуба Коласа адбудзецца прэзентацыя ўнікальнай кнігі «Породнённые войной и целиной». Аўтар — член Саюза пісьменнікаў Беларусі, народны пісьменнік Казахстана Любоў Шашкова. 

Такая думка прагучала падчас імпрэзы «Край-друг Узбекістан», якая адбылася ў Дзяржаўным літаратурна-мемарыяльным музеі Якуба Коласа.

9 ліпеня 2025 года ў 17 гадзін Дзяржаўны літаратурна-мемарыяльны музей Якуба Коласа запрашае на імпрэзу «Край-друг Узбекістан», у час якой адбудзецца і паказ дакументальнага фільма кінастудыі «Беларусьфільм» «Ташкентская торба». У кінастужцы — аповяд аб узбекскім перыядзе жыцця народнага песняра Беларусі Якуба Коласа ў час Вялікай Айчыннай вайны. Арганізатары мерапрыемства — Міністэрства культуры Рэспублікі Беларусь, Дзяржаўны літаратурна-мемарыяльны музей Якуба Коласа. 

Купала гучыць па-чачэнску.

Жыццярадасны, усмешлівы, вясёлы, з жартамі і пажаданнямі — такі пісьменнік Алесь Камароўскі, які загадвае фірменныя загадкі, рыфмуе з ходу, цытуе з імпэтам на памяць Якуба Коласа, Петруся Броўку і іншых майстроў пяра, натхняецца казкамі і ведае «плытагонныя» словы. А ўся справа ў яго непаўторнай малой радзіме — вёсцы Мікалаеўшчына Стаўбцоўскага раёна, якая выпусціла ў свет шматлікіх выдатных творцаў, сярод якіх і Якуб Колас. Класік садзейнічаў будаваць Мікалаеўшчынскую школу, у якой вучыўся Алесь Камароўскі. Але ўрэшце вучні самі становяцца настаўнікамі, зведаўшы смак і горыч жыцця і адлюстраваўшы гэта ў сваіх творах. Дбайны нашчадак Коласа, Алесь Камароўскі працягвае слоўныя традыцыі, праслаўляючы родную Мікалаеўшчыну і сеючы зярняты літаратурных дасягненняў Беларусі. Чым растлумачыць пладавітасць гэтай зямлі і яе сыноў? Адказ — у гутарцы з Алесем Камароўскім.

У Выдавецкім доме «Звязда» стала добрай традыцыяй перавыданне коласаўскай спадчыны з афармленнем ранейшых дзесяцігоддзяў.

«Над гародам і садам — сонца. Віецца матавы гарох, пахне кропам і каноплямі, матылямі чырванее на градах мак, гудуць, вылятаючы з вулляў, пчолы. Лапушацца вялізныя, на чырвона-зялёных ножках-сцяблінках, лісты рэвеню, „беларускага апельсіна“. А ўначы, калі ляжыш на посцілцы пад дрэвам, часам чуеш, як глуха, нібы гіры, падаюць на дах антонаўкі і бубняць, ракочуць, скочваючыся па ім», — так узнёсла апісваў Уладзімір Караткевіч у эсэ «Зямля пад белымі крыламі» беларускую гасподу... Недарэмна гэты год абвешчаны Годам добраўпарадкавання — беларусы нават у часы нястачы імкнуліся да чысціні і прыгажосці. Цудоўную выцінанку на шыбу прыладзіць, кашулю вышыўкай аздобіць... Парадкавалі свой побыт і героі беларускай літаратурнай класікі.