Дзермант: Ціханоўскаму трэба пісаць лісты не журналістам, а Прэзідэнту — з раскаяннем і просьбай аб памілаванні

Некалькі дзён таму ў сеціве з'явіўся ліст няўдалага кандыдата ў прэзідэнты Сяргея Ціханоўскага з СІЗА, адрасаваны аднаму з апазіцыйных журналістаў. У Ціханоўскага цяпер шмат часу, і значную яго частку ён можа аддаць перапісцы, праўда, вялікія сумненні выклікае дакладнасць яго выкладу, тым больш калі ёсць і іншыя сведкі падзей.

Ціханоўскі спрабуе выглядаць героем, робіць выгляд, што верыць у падтрымку многіх грамадзян і нават прызнаецца, што не чакаў такога спрыту ад уласнай жонкі. Гэта зразумела, чалавеку трэба на нешта псіхалагічна абапірацца ў сітуацыі, у якую ён сам сябе загнаў.

Незразумела і непрыемна іншае — калі ён пачынае разважаць аб нашумелым візіце Прэзідэнта ў СІЗА. Ціханоўскі, падобна, так нічога і не зразумеў: што яму не ўдасца прымерыць на сябе псеўдагераічнае адзенне, што ўсё стане вядома пра паліттэхналагічны праект, часткай якога ён быў.

Хоць, магчыма, тыя, хто гэты праект задумваў, якраз і хацелі выкарыстаць яго ў якасці тарана, раздражняльніка, які збірае вакол сябе незадаволеных і радыкалізуе іх. У шматхадовых гульнях такіх персанажаў часта выкарыстоўваюць, праўда, потым часцей за ўсё імі ахвяруюць. Таму ў любой дзяржаве, якая паважае сябе, такія дзеянні і такія палітычныя баі без правілаў заўсёды знойдуць адэкватны адказ.

На ліст Ціханоўскага адгукнуўся яшчэ адзін удзельнік сустрэчы ў СІЗА — Юрый Васкрасенскі, былы актывіст штаба Віктара Бабарыкі, які, у адрозненне ад пагарэлага «народнага трыбуна», аказаўся больш разважлівы, раскаяўся ў дэструктыўнай дзейнасці і нават распачаў стваральную работу па кансалідацыі беларускага грамадства, хоць бы часткі разумнай апазіцыі. Задача нялёгкая, улічваючы, колькі дроў наламана, але ў прынцыпе патрэбная.

Дык вось Васкрасенскі кажа зусім іншыя рэчы, і ўражанні ад сустрэчы ў яго іншыя. Больш за тое, непахвальныя ацэнкі атрымлівае якраз сам Ціханоўскі, калі ў размове з Прэзідэнтам не саромеецца пагражаць яго сыну. Працытуем Васкрасенскага: «Таксама зусім перайначана ў лісце сутнасць размовы з адвакатам. Справа ў тым, што Ціханоўскі ў размове з ім абсалютна канкрэтна і выразна гаварыў пра тое, што «пасадзім малодшага сына Прэзідэнта», называў яго імя. І сустрэчны каментарый адваката, што той непаўнагадовы, яго абсалютна не збянтэжыў. Вядома, Прэзідэнт сказаў пра гэта на сустрэчы, прычым досыць эмацыянальна. А як ён мог адрэагаваць? Толькі чамусьці Сяргей пра гэтыя свае планы ў лісце згадаць забыўся...»

Гэта ўжо нават не пра палітыку — гэта пра звычайную чалавечую мараль і адносіны. Калі нехта дазваляе сабе падобныя пагрозы ў адрас непаўналетніх, якія не маюць дачынення да прыняцця рашэнняў, няхай гэта і малодшы сын Прэзідэнта, то гэта ўжо не палітычная барацьба, гэта самавольства, з якога пачынаецца вар'яцтва грамадзянскага канфлікту.

І дзякуй Богу, што беларусы адышлі ад гэтага краю прорвы. Хоць менавіта за заклікамі да распраў над чыноўнікамі, сілавікамі, журналістамі, якія пачынаў, дарэчы, Ціханоўскі ў рамках сваёй агрэсіўнай інфармацыйнай кампаніі, былі б менавіта прорва, хаос і анархія.

Але ўзнікае заканамернае пытанне: а чаму менавіта цяпер нам раптам зноў нагадалі пра Сяргея Ціханоўскага, чаму яго ліст трапіў да «патрэбнага» журналіста, а ўсе апазіцыйныя СМІ сталі яго цытаваць? У чым справа?

А справа ў тым, што «збітаму лётчыку» Ціханоўскаму вельмі трэба пра сябе нагадваць. Бо нават жонка пра яго не асабліва ўспамінае. А ў асяроддзі палітычнай эміграцыі разгортваецца цяпер самае займальнае — барацьба за рэсурсы і за ўплыў на замежныя цэнтры. Ціханоўскі, Латушка, Цапкала — кожны імкнецца стаць галоўным атрымальнікам заходняй фінансавай дапамогі.

А Сяргей Ціханоўскі, між іншым, ужо і не патрэбны, дакладней, ён патрэбны толькі ў турме, бо ён спрабуе ўплываць на жонку замест літоўскіх спецслужбаў, ствараць канкурэнцыю іншым, якія знаходзяцца на волі, гора-палітыкам. І ён гэта разумее, таму і нагадвае пра сябе гучнымі заявамі.

Але і дадзеная яго піяр-акцыя наўрад ці будзе мець поспех. Пару дзён пашумелі «неверагодныя» СМІ, Васкрасенскі абурыўся адкрытай хлуснёй — і ўсё скончыцца на гэтым. Але Ціханоўскаму варта было б задумацца пра сваю будучыню, тым больш ён яшчэ малады — не, не палітычную будучыню, а пра асабістую і сямейную. У палітыцы ён ужо нічога не даб'ецца з такім рэнамэ, а вось за сям'ю пазмагацца яшчэ можа. Толькі для гэтага трэба пісаць лісты не журналістам, а Прэзідэнту — з раскаяннем і просьбай аб памілаванні. Можа быць, тут яму пашанцуе больш?

Аляксей Дзермант