«Калі гэта тваё, то яно цябе зацягне». Урач выязной брыгады аб працы на «хуткай»

Нашай суразмоўніцы Аляксандры Пермяковай 25 гадоў. Яна скончыла Гродзенскі медыцынскі ўніверсітэт у 2021 годзе і ўжо год працуе ўрачом на станцыі хуткай медыцынскай дапамогі Кобрынскай ЦРБ. У школе многія прадметы ў яе ішлі добра: і фізіка, і матэматыка, і хімія, і біялогія. Вырашальным стаў выпадак. На адным з сямейных свят нехта сказаў, што Саша вельмі падобная на лекара. Дзяўчыне гэтая ідэя спадабалася, з таго часу і пачаўся яе шлях у медыцыну.

У Аляксандры было мэтавае накіраванне на Брэсцкую вобласць. На шостым курсе яна была па субардынатуры ўрачом агульнай практыкі і ўжо маральна рыхтавалася працаваць у паліклініцы або ў амбулаторыі. Аднак на размеркаванні аказалася, што яе месца ў Маларыце ўжо занятае, і Аляксандру накіравалі ў Кобрынскую ЦРБ, дзе патрабаваліся ўрачы выязной брыгады.

— Цяпер у іншым месцы сябе не бачу. Ні ў паліклініцы, ні ў стацыянары. Мне падабаецца разнастайнасць працы на «хуткай», — гаворыць дзяўчына.

Канчаткова пераканацца ў тым, што «гэта яе», дапамагла інтэрнатура. Аляксандра праходзіла яе ў розных аддзяленнях Кобрынскай ЦРБ.

— Мяне адпраўлялі па іх, бо я мусіла працаваць на «хуткай» з разнапланавымі выпадкамі. Я была і ў кардыялогіі, і ў неўралогіі, і ў інфекцыйным аддзяленні. Цікава: шмат атрымліваеш досведу, бо ўсюды свае падыходы. Але ж хваляванняў перад непасрэднай работай па размеркаванні ўсё роўна было шмат.

Я сама па сабе не вельмі хуткі чалавек. Люблю ўсё рабіць размерана, у сваім тэмпе. Баялася, што буду нешта не паспяваць выконваць на выкліку. Страшна было трапіць у ступар, спалохацца і не ведаць, як дзейнічаць. Але пакуль што такога не было, заўжды рэагавала як трэба.

Па словах дзяўчыны прызвычаіцца да ўсіх гэтых думак дапамагае тое, што ты працуеш не адзін: «З табой ёсць яшчэ людзі, і гэта вялікая падтрымка».

Аляксандра працуе ў камандзе з фельчарам Аленай Артысюк і кіроўцам Васілём Навашчуком. Дзяўчына адзначае, што ў яе рабоце
вельмі важна тое, як члены каманды ўзаемадзейнічаюць адзін з адным: «Цяпер мы на выкліку можам літаральна вачыма перамовіцца і зразумець адзін аднаго».

Урачы хуткай медыцынскай дапамогі працуюць зменамі з васьмі да васьмі.

— Імкнешся заўсёды прыйсці раней, каб падмяніць калегу і падрыхтавацца да працы, — расказвае Аляксандра. — Але часта бывае так, што яшчэ васьмі няма, а ты ўжо
едзеш да пацыента.

Колькі ж выклікаў можа быць за адну змену? Па-рознаму: і тры, і трынаццаць.

За час работы на «хуткай» дзяўчына зразумела, што тут можа спатрэбіцца амаль любы навык. Ажно да... спеваў і танцаў.

— Напрыклад, калі ты прыязджаеш на дзіцячы выклік, там патрэбен зусім асаблівы падыход. Трэба супакоіць маленькага пацыента, адцягнуць увагу, аглядзець, яшчэ і ўкол зрабіць.

Вельмі важную ролю, па словах Аляксандры, мае фізічная сіла, бо медыкі хуткай дапамогі часта транспартуюць пацыентаў на насілках. Акрамя таго, трэба валодаць пэўнымі ведамі ў псіхалогіі, каб супакоіць хворага, які расхваляваўся, і не паддацца пры гэтым эмоцыям самому. А яшчэ дзяўчына падкрэслівае, што важна ўмець адрозніваць хлусню ад праўды.

— Бывае, прыязджаеш на выклік і бачыш, што табе літаральна хлусяць у твар, — расказвае Аляксандра. — Часцей за ўсё наконт прыёму прэпаратаў. Многія не прызнаюцца, многія нечага саромеюцца. Наогул, не трэба так рабіць: калі «хуткую» выклікаеш і табе дрэнна — кажы ўжо ўсю праўду як ёсць, таму што так хутчэй дапаможам.

Мы пацікавіліся ў Аляксандры, чаго найбольш баіцца ўрач хуткай медыцынскай дапамогі.

— Не выратаваць, — шчыра адказвае дзяўчына. — Асабліва калі гэта цяжкі выклік да дзяцей. Увогуле, страшна недаацаніць стан пацыента.

Але ж у цэлым наконт сваёй працы гераіня адгукаецца даволі станоўча.

— Гэта штодзённае ўдасканальванне сябе ў прафесійным, і ў асобасным плане. Ты кожны дзень даведваешся нешта новае. Вучышся карэктна камунікаваць з людзьмі, больш выразна бачыш іх псіхалагічны стан, — дзеліцца Аляксандра. — Я інтраверт, таму ў пачатку мне было крыху складана. Цяпер нашмат лягчэй, і, мне здаецца, з досведам усё будзе толькі лепш.

Таксама дзяўчына падкрэслівае, што праца на хуткай дапамозе з-за сваёй разнапланавасці не дае нічога забыцца. Перыядычна так ці інакш трэба ўспамінаць усе веды, атрыманыя ва ўніверсітэце. А яшчэ Аляксандры падабаецца працоўны тэмп. Па словах дзяўчыны, хуткасць дапамагае заўсёды быць у тонусе. Да таго ж ёй пашанцавала з калектывам. Па яе словах, гэта вельмі спагадлівыя і станоўчыя людзі. Вядома, часам нашай гераіне бывае цяжка працаваць, таму што так ці інакш, але ты эмацыянальна ўключаешся ў праблемы пацыента.

Для таго каб падрыхтавацца да работы на хуткай дапамозе, наша гераіня рэкамендуе студэнтам папрацаваць у гэтай сферы падчас вучобы.

— Было б выдатна, калі б быў досвед работы хаця б у нейкім аддзяленні, у ідэале, вядома, на «хуткай». Пасля трэцяга курса мы можам уладкоўвацца на пасады сярэдняга медперсаналу. Гэта вельмі дапамагае.

Па словах дзяўчыны, звычайна на «хуткай» «выжываюць» актыўныя людзі з добрымі камунікатыўнымі навыкамі, якія адкрыты да новых ведаў.

— Работа ў службе хуткай дапамогі вельмі цікавая і поўная эмоцый і энергіі. Але разам з тым ёсць цяжкасць у плане псіхалагічных нагрузак, — разважае Аляксандра. — Калі штодня сутыкаешся з людзьмі, якім дрэнна і балюча, проста быць не можа. Калі больш прываблівае работа ў кабінеце, то «хуткая» дакладна не для цябе. Але калі гэта тваё, то яно цябе зацягне.

Лізавета ГОЛАД

Фота аўтара