Сеткавае выданне zviazda.by

Пастаноўку пра падпольную арганізацыю «Маладая гвардыя», паводле аднайменнага рамана, прадставілі напрыканцы красавіка на сцэне тэатральнай залы акадэміі. Раман Аляксандра Фадзеева, які апісаў падзеі 1942–1943 гадоў, даволі вялікі, а спектакль — гэта адна дзея без перапынку (амаль дзве гадзіны). Вядома, што для інсцэніроўкі варта было выбіраць, на чым сканцэнтраваць увагу, каб гледачам (а іх трэба мець на ўвазе заўсёды, у тым ліку і пры рабоце студэнтаў, інакш як ім вучыцца кантакту з публікай?) была зразумелая сутнасць аповеду. А калі гледачы яшчэ і маладыя, то іх трэба паглыбіць у гісторыю, даць адчуванне колішняй рэальнасці, якая змяніла (ці наогул спыніла) жыццё шмат каго з маладых хлопцаў і дзяўчат. Таму назва спектакля імкнецца заінтрыгаваць, нібыта «ўцягнуць» у мінулае: «Маладая гвардыя. Партал». 

На ролю Джуліі ў спектакль Рэспубліканскага тэатра беларускай драматургіі «Альпійская балада» Юлію Лазоўскую запрасілі, калі яна яшчэ вучылася ў Акадэміі мастацтваў. Па словах рэжысёра-пастаноўшчыка Святланы Навуменкі, у дзяўчыны яна ўбачыла той стрыжань, які дапамог зрабіць пераканаўчым вобраз італьянскай партызанкі. Аб рабоце над роллю, вайне і каханні пагаварылі з актрысай РТБД Юліяй Лазоўскай.

Нядаўна ў Мінску прайшла прэм’ера спектакля «Салон прыгажосці, або Пра што гавораць жанчыны». Камерны драматычны тэатр паказаў пастаноўку па п’есе расійскага драматурга Аляксея Шчаглова ў рамках праекта «Тэатральныя серады ў Доме Масквы». 

У Нацыянальнай бібліятэцы Беларусі адбылася імерсіўная імпрэза «Партал. Сувязь пакаленняў», у якой бралі ўдзел вядомыя беларускія пісьменнікі, студэнты і выкладчыкі БДАМ, моладзь. На нейкі час падалося, што літаратурныя героі сапраўды сышлі з кніжных старонак: настолькі артысты-пачаткоўцы пранікліся тэмай Вялікай Айчыннай вайны...

«Што наша жыццё? Гульня!..» — згадвалася падчас прэм’еры аднаактавых балетаў пад агульнай назвай «Скокі» ў Вялікім тэатры Беларусі. Нехта гуляе з лёсам, імкнучыся кінуць яму выклік, не разумеючы рэальных магчымасцяў звычайнага чалавека. Нехта гуляе з каханнем, падмяняючы пачуццё сексуальным інстынктам, без думак пра тое, што ёсць мяжа, за якой разняволенасць ператвараецца ў смерць душы і нават фізічнае знішчэнне. А можна гуляць з мастацтвам, прынамсі, галоўны балетмайстар тэатра Ігар Колб сваімі пастаноўкамі прымушае задумацца пра тое, што ўспрыманне мастацкіх з’яў суб’ектыўнае і шмат у чым залежыць ад чаканняў, з якім мы ідзем, напрыклад, у тэатр. Бо для кагосьці мае значэнне найперш балет як мастацтва харэаграфіі, а хтосьці, успрымаючы агулам тое шоу, што зроблена на сцэне: ну, эфектна ж…

Красавік аказаўся шчодрым для балетаманаў: практычна адначасова адбыліся прэм’еры новых пастановак у Вялікім тэатры Беларусі і Беларускім музычным тэатры.

Заслужаны артыст Беларусі, акцёр Нацыянальнага акадэмічнага драматычнага тэатра імя М. Горкага Андрэй Душачкін служыць тэатру ўсё жыццё. Ён нарадзіўся ў акцёрскай сям’і, аднак на сцэне, у кіно і ў літаратурнай творчасці ўсяго дасягнуў самастойна дзякуючы ўпартасці, сумленнасці і сіле духу. Андрэй Андрэевіч прызнаўся, што не выносіць ілжывасці і заўсёды жыве па сумленні. Ён таксама распавёў, чаму да гэтага часу так і не напісаў таго самага верша і за што ўдзячны бацькам. Аднак інтэрв’ю мы пачалі з пытання: няўжо не бачыў сябе з дзяцінства больш нідзе, як на сцэне?

Гомельскі дзіцячы сацыяльны пансіянат «Шчаслівыя ўсмешкі» прадставіў у сталічным Тэатры-студыі кінаакцёра свой інклюзіўны спектакль «Паўлінка» па матывах п’есы Янкі Купалы. Выхаванцы ўстановы, якія маюць ментальныя асаблівасці, нараўне са сваімі выкладчыкамі, выхавацелямі і псіхолагамі ўвасобілі на сцэне вобразы беларускага класіка. Сам выхад да гледачоў для многіх юных акцёраў — вялікая перамога. Аднак адметна, што такіх перамог у выхаванцаў «Шчаслівых усмешак» ужо нямала — большасць з іх мела ролі ў трох папярэдніх спектаклях. А летась калектыў пансіяната быў узнагароджаны спецыяльнай прэміяй Прэзідэнта Беларусі за развіццё творчага патэнцыялу дзяцей і маладых людзей з інваліднасцю і інтэграцыю інклюзіўнага мастацтва ў культурную прастору краіны.

У гасцёўні Уладіслава Галубка дэманструецца праект, прысвечаны 105-годдзю з дня адкрыцця ў Мінску Нацыянальнага акадэмічнага тэатра імя Янкі Купалы. Выстаўка «Беларускі дзяржаўны тэатр. Пачатак: драматургія, сцэнаграфія, трупа» прапаноўвае ўнікальную магчымасць вярнуцца на стагоддзе назад і далучыцца да стварэння вялікай установы.

Калі прывык сачыць за гастролямі: хто прыязджае ў Беларусь і што прывозіць, — то будзеш гэта рабіць, незалежна ад таго, што першачарговая ўвага на айчынны творчы прадукт. Бо як ні круці, але па тым, што прапануе сёння культура, можна меркаваць пра ментальны стан людзей, сярод якіх жывеш. А гастролі — яшчэ і ўдакладненне нейкіх грамадскіх кірункаў праз культуру. Адзначце: у сакавіку 2025-га па гарадах Беларусі пройдзе гастрольны тур Луганскага акадэмічнага музычна-драматычнага тэатра імя М. Галубовіча з рок-операй «Распятае юнацтва», якая прысвечана гісторыі «Маладой гвардыі». Паказы прымеркаваны да — 80-годдзя Перамогі, 23 сакавіка праект пакажуць на сцэне «Белдзяржфілармоніі».