Сеткавае выданне zviazda.by

На ролю Джуліі ў спектакль Рэспубліканскага тэатра беларускай драматургіі «Альпійская балада» Юлію Лазоўскую запрасілі, калі яна яшчэ вучылася ў Акадэміі мастацтваў. Па словах рэжысёра-пастаноўшчыка Святланы Навуменкі, у дзяўчыны яна ўбачыла той стрыжань, які дапамог зрабіць пераканаўчым вобраз італьянскай партызанкі. Аб рабоце над роллю, вайне і каханні пагаварылі з актрысай РТБД Юліяй Лазоўскай.

Нядаўна ў Мінску прайшла прэм’ера спектакля «Салон прыгажосці, або Пра што гавораць жанчыны». Камерны драматычны тэатр паказаў пастаноўку па п’есе расійскага драматурга Аляксея Шчаглова ў рамках праекта «Тэатральныя серады ў Доме Масквы». 

У Нацыянальнай бібліятэцы Беларусі адбылася імерсіўная імпрэза «Партал. Сувязь пакаленняў», у якой бралі ўдзел вядомыя беларускія пісьменнікі, студэнты і выкладчыкі БДАМ, моладзь. На нейкі час падалося, што літаратурныя героі сапраўды сышлі з кніжных старонак: настолькі артысты-пачаткоўцы пранікліся тэмай Вялікай Айчыннай вайны...

«Што наша жыццё? Гульня!..» — згадвалася падчас прэм’еры аднаактавых балетаў пад агульнай назвай «Скокі» ў Вялікім тэатры Беларусі. Нехта гуляе з лёсам, імкнучыся кінуць яму выклік, не разумеючы рэальных магчымасцяў звычайнага чалавека. Нехта гуляе з каханнем, падмяняючы пачуццё сексуальным інстынктам, без думак пра тое, што ёсць мяжа, за якой разняволенасць ператвараецца ў смерць душы і нават фізічнае знішчэнне. А можна гуляць з мастацтвам, прынамсі, галоўны балетмайстар тэатра Ігар Колб сваімі пастаноўкамі прымушае задумацца пра тое, што ўспрыманне мастацкіх з’яў суб’ектыўнае і шмат у чым залежыць ад чаканняў, з якім мы ідзем, напрыклад, у тэатр. Бо для кагосьці мае значэнне найперш балет як мастацтва харэаграфіі, а хтосьці, успрымаючы агулам тое шоу, што зроблена на сцэне: ну, эфектна ж…

Пастаноўку пра падпольную арганізацыю «Маладая гвардыя», паводле аднайменнага рамана, прадставілі напрыканцы красавіка на сцэне тэатральнай залы акадэміі. Раман Аляксандра Фадзеева, які апісаў падзеі 1942–1943 гадоў, даволі вялікі, а спектакль — гэта адна дзея без перапынку (амаль дзве гадзіны). Вядома, што для інсцэніроўкі варта было выбіраць, на чым сканцэнтраваць увагу, каб гледачам (а іх трэба мець на ўвазе заўсёды, у тым ліку і пры рабоце студэнтаў, інакш як ім вучыцца кантакту з публікай?) была зразумелая сутнасць аповеду. А калі гледачы яшчэ і маладыя, то іх трэба паглыбіць у гісторыю, даць адчуванне колішняй рэальнасці, якая змяніла (ці наогул спыніла) жыццё шмат каго з маладых хлопцаў і дзяўчат. Таму назва спектакля імкнецца заінтрыгаваць, нібыта «ўцягнуць» у мінулае: «Маладая гвардыя. Партал».