Нейтралізацыя алкаголем

У ад­ной з апош­ніх ка­ман­дзі­ро­вак рас­ка­за­лі вяс­ко­вую гіс­то­рыю, якой ця­пер і не здзі­віш. На вы­яз­ным су­дзе раз­гля­да­лі спра­ву ма­ла­дой жан­чы­ны ў су­вя­зі з кі­ра­ван­нем аў­та­транс­пар­там у не­цвя­ро­зым ста­не. Ма­ці тра­іх дзя­цей за­тры­ма­лі п'я­най за ру­лём дру­гі раз за­пар.

На су­дзе жан­чы­на тлу­ма­чы­ла свае па­во­дзі­ны ня­вер­нас­цю му­жа, амаль што яго здра­дай. Пад­ста­вай для та­кіх вы­ва­даў ста­ла яго пе­ра­піс­ка ў «Ад­на­клас­ні­ках» з ін­шай жан­чы­най. Пра­чы­таў­шы той элект­рон­ны дыя­лог, на­ша ге­ра­і­ня кі­ну­ла­ся з ха­ты, на­ціс­ну­ла на газ і па­мча­ла ў су­сед­нюю вёс­ку, каб ку­піць ку­фаль пі­ва ды за­ліць сваё го­ра. Але ў кры­ві кі­роў­цы бы­ло 1,8 пра­мі­ле ал­ка­го­лю...

Ма­шы­ну кан­фіс­ка­ва­лі, пры­зна­чы­лі не­ма­лы штраф. Зда­ва­ла­ся б, як маг­ла ма­ці тра­іх дзя­цей (да та­го ж гас­па­ды­ня до­ма, які яшчэ не да­бу­да­ва­ны) да­зво­ліць са­бе та­кія па­во­дзі­ны? Тым больш, што ад­ной­чы яе ўжо за­трым­лі­ва­лі за ру­лём на­пад­піт­ку і па­пя­рэдж­ва­лі. Ды ў жан­чы­ны-ма­ці на гэ­ты конт па­він­ны спра­цоў­ваць ахоў­ныя ін­стынк­ты. Па­він­ны, але яны, ві­даць, нейт­ра­лі­зу­юц­ца ал­ка­го­лем.

У вёс­цы ка­жуць, спа­чат­ку бы­ла зу­сім не дрэн­ная сям'я. Дзе­ці на­ра­дзі­лі­ся, па­ча­лі дом бу­да­ваць, ма­шы­ну ку­пі­лі. Ця­пер ма­шы­ны ня­ма, пра­во­дзіць ра­монт у до­ме ня­ма за што, бо штраф трэ­ба пла­ціць... Ёсць «на­го­да» для да­лей­ша­га п'ян­ства?..

У су­сед­нім сель­са­ве­це стар­шы­ня так­са­ма вы­ка­заў за­кла­по­ча­насць за­ліш­нім за­хап­лен­нем пі­вам ме­на­ві­та ма­ла­дых баць­коў ся­мей­стваў. А ня­даў­на да іх пе­ра­еха­ла сям'я з Укра­і­ны. Жыл­лё бе­жан­цам па­да­бра­лі, на пра­цу ўлад­ка­ва­лі. Вяс­коў­цы пры­нес­лі ўсё, што трэ­ба для да­маш­няй гас­па­дар­кі. Ад­ным сло­вам, пра­яві­лі ўва­гу, гас­цін­насць, спа­га­ду. Жы­вуць пры­ез­джыя, на пра­цу хо­дзяць... Не­як раз­га­ва­рыў­ся кі­раў­нік мяс­цо­вай ула­ды пра гэ­ту сям'ю з пра­даў­цом мяс­цо­вай кра­мы. А яна і ка­жа: маў­ляў, тол­ку, ві­даць, не бу­дзе з но­вых пра­цаў­ні­коў. Бо тра­ды­цый­ны пра­дук­то­вы на­бор, які на­бы­вае гас­па­ды­ня, не абы­хо­дзіц­ца без ві­на аль­бо пі­ва. Але пры раз­лі­ку гро­шай не ха­пі­ла, і та­ды ма­ці ад­кла­ла сок убок, а за пі­ва раз­лі­чы­ла­ся і пай­шла ад пры­лаў­ка. Гэ­та ба­чы­лі ін­шыя па­куп­ні­цы — жан­чы­ны, якія з та­кой га­тоў­нас­цю збі­ра­лі для гэ­тай сям'і по­суд, па­сцель­ную бя­ліз­ну і дзі­ця­чую воп­рат­ку. Яны і па­спра­ба­ва­лі зра­біць асця­рож­ную за­ўва­гу ма­ла­дой ка­бе­це. А ў яе сваё апраў­дан­не: «Ну трэ­ба ж мне не­чым глу­шыць стрэс». Жан­чы­ны спра­ба­ва­лі яе пе­ра­ка­наць, га­ва­ры­лі, што ўсё на­ла­дзіц­ца, што трэ­ба ду­маць пра сям'ю, пра бу­ду­чае.... Але яна іх не чу­ла. Га­лоў­ны спрад­веч­ны ма­ця­рын­скі кло­пат: што з'есць, як апра­не­цца яе дзі­ця — нейт­ра­лі­за­ваў ал­ка­голь...

Сён­ня га­ва­ру не пра тых, ка­го мож­на на­зваць за­кон­ча­ны­мі п'я­ні­ца­мі, а пра лю­дзей, якія ма­юць сем'і і лі­чаць ся­бе цал­кам нар­маль­ны­мі жы­ха­ра­мі га­ра­доў і вё­сак, ледзь не ўзор­ны­мі ся­мей­ні­ка­мі, якія ма­юць пра­ва пас­ля ра­бо­ты «ўжыць». І не ад­чу­ва­юць, ка­лі на­сту­пае пе­ра­ацэн­ка каш­тоў­нас­цяў, вы­клі­ка­ная «ні­ве­ліра­ван­нем» га­лоў­ных ча­ла­ве­чых ад­чу­ван­няў. Як і ў вы­пад­ку з 41-га­до­вым ра­бо­чым ад­на­го з прад­пры­ем­стваў. Па ра­бо­це ён, да­рэ­чы, ха­рак­та­ры­зу­ец­ца ста­ноў­ча. І су­се­дзі не ска­за­лі дрэн­на­га, ка­лі іх апыт­ваў участ­ко­вы: ну вы­пі­вае ча­ла­век, але ра­ней ні­чо­га асаб­лі­ва­га не пры­кмя­ча­лі за ім. А гэ­ты «доб­ры ра­бот­нік і пры­вет­лі­вы су­сед», на­піў­шы­ся звыш ме­ры, уда­рыў на­жом сваю 32-га­до­вую жон­ку так, што леп­шы брэсц­кі хі­рург шэсць га­дзін за апе­ра­цый­ным ста­лом па­сту­по­ва вяр­таў яе з та­го све­ту. Док­тар по­тым ска­заў ёй: каб не пры­вез­лі хут­ка, а да­стаў­ля­лі, на­прык­лад, з якой ад­да­ле­най вёс­кі, ні­чо­га не ўда­ло­ся б зра­біць. Усё вы­ра­ша­лі хві­лі­ны. Па­шан­ца­ва­ла ёй, што ад­ра­зу вы­клі­ка­лі ме­ды­каў. Ця­пер, праз тры ме­ся­цы пас­ля апе­ра­цыі, яна яшчэ хо­дзіць па ўра­чах, ле­чыц­ца. І не­вя­до­ма, у якой ме­ры ўдас­ца вяр­нуць зда­роўе. А ёй жа яшчэ ста­віць на но­гі ма­лую дач­ку.

— Яму ж да­дуць га­ды тры «хі­міі», по­тым вер­нец­ца да­до­му і зноў возь­мец­ца за сваё, — яна гор­ка ўсмі­ха­ец­ца. — Яму не бы­ло спра­вы да дзі­ця­ці, да та­го, што ма­лая ўба­чыць у сям'і, ча­му на­ву­чыц­ца. Пас­ля ра­бо­ты ад­ра­зу ішоў у ма­га­зін. Пер­шыя га­ды на­пад­піт­ку ра­біў­ся вя­сё­лы і га­вар­кі, по­тым па­ча­лі­ся пры­сту­пы рэў­нас­ці...

Чым усё скон­чы­ла­ся, вы ўжо ве­да­е­це.

Свят­ла­на ЯС­КЕ­ВІЧ