«Маё сэрца, аста ла віста»

«Маё сэрца, аста ла віста»

«Пераезд», — ад аднаго слова кідае ў дрыжыкі. За мае дзевятнаццаць гадоў я змяніла каля пятнаццаці кватэр (плюс/мінус дзве). Можна падумаць, што я з сям’і ваенных, але справа зусім не ў гэтым.

Мае бацькі працуюць у галіне культуры, і нашы пераезды звязаны з іх дзейнасцю толькі часткова. Удавацца ў падрабязнасці кожнай «пераправы» не хочацца, але ўсё ж яркія моманты я вылучу. Самым складаны і глабальны быў пераезд з Брэста ў Мінск. Мне тады было восем гадоў. Памятаю, як на велізарнай фуры наша сям’я пераадольвала кіламетры да новага гняздзечка.

На долю жыцця ў Мінску прыйшлося ўсяго 5 кватэр, і тое крайнія дзве змясціліся ў апошнія восем месяцаў. Аб гэтым перыядзе свайго жыцця і яго ўнутраных перыпетыях я і распавяду ніжэй.

Нягледзячы на частую змену жылля, я заўсёды жыла ў цэнтры горада, Брэст гэта быў ці Мінск. Раён быў заўсёды адным з прынцыповых пытанняў. Гэта ж так зручна — выйсці з кватэры і ў лічаныя хвіліны апынуцца ў «сэрцы» горада, плюс у такіх мясцінах заўсёды выдатная інфраструктура і асвятленне вуліцы 24/7. Я думала, што нішто і ніколі не зможа прымусіць мяне пакінуць мой любімы цэнтр. Але, як сцвярджае рускі выраз: «Любовь зла». Мой малады чалавек не аматар «твару» сталіцы.

Варта прызнацца, я вельмі доўга настойвала на сваім, патрабавала ўтульную кватэрку дзе-небудзь у раёне Нямігі, ці хаця б побач з цэнтральнай часткай праспекта Незалежнасці. Замест аргументаў я толькі распавядала пра эпізод з майго любімага серыялу «Секс у вялікім горадзе», дзе адна з гераінь — Міранда — са слязамі на вачах пакідае сваю невялікую стыльную кватэрку ў чароўным Манхэтане дзеля сямейнага дома ў Брукліне. Мая змена станцыі метро «Якуба Коласа» на «Партызанскую» здавалася не меншай трагедыяй.

У Заводскім раёне, дзе асноўная славутасць — універмаг «Беларусь», я пражыла нядоўга — усяго паўгода. Мы з маім маладым чалавекам загадзя ставіліся да гэтай кватэры як да перавалачнай станцыі, таму што яна засталася ў свой час адзіным варыянтам. Мы пераязджалі ў канцы жніўня: у гэты сезон усё іншагароднія студэнты шукаюць сабе кватэры, і сярод гэтай канкурэнцыі простая маладая мінская пара не знайшла больш цікавага варыянта.

Наступны наш пераезд выпаў на сакавік. Цяпер да выбару раёна мы падышлі куды больш адказна. Я ўсё яшчэ мроіла пра цэнтр, пакуль рыэлтар прапаноўваў утульныя аднапакаёўкі ў «элітным» мікрараёне Лябяжы. «На што мне ваша элітнасць, — думала я, — калі побач нават метро няма і мой хуткі шлях у горад пад пытаннем». Ніякія Лябяжыя мяне дакладна не задавальнялі.

Такім чынам, я апынулася ў самай Каменнай Горцы нашага горада. Змяніла сэрца на менш душэўную частку цела. Затое да метро 30 секунд, новы дом абаронены плотам з відэаназіраннем і паркоўкай, а не як тыя сведкі савецкага часу, якія так мяне прыцягвалі ў цэнтры. Прадала душу за камфорт? Не думаю, я б і сёння з радасцю вярнулася ў «сэрца» Мінска, нягледзячы на нянавісць да пераездаў, але я аддала перавагу каханаму сэрцу і цяпер яно побач са мной на дзясятым паверсе, у кватэры з трохзначным нумарам, за трывалымі металічнымі дзвярыма.

Яна Мусвідас