Смерць раскрыла потныя абдымкі...

***
Смерць раскрыла потныя абдымкі
Праз удар гумовага абцаса,
А у небе, невыносна зыркі,
Месяц навісаў зжаўцелым прасам.

І разгладжваў зморшчыны аблокаў
Ён святлом крывава-пахавальным.
Рукі разляталіся шырока,
У вачох плылі сівыя хмары…

Не прабіцца ліхтару нябёсаў
Праз заслону смертнай павалокі,
Ды святло лілося, нібы слёзы,
На звяроў наводзячы сурокі.

І глядзелі шыбавыя вочы
Сцятых у слупы шматпавярховак.
Крык груган у горле перакочваў:
“Надыходзіць твой апошні золак”.

Застывалі барвяныя кроплі
На парваных стужках агароджы,
Паўтараў знявечаны акропаль
Гулкім рэхам словы:
“Я выходжу…”
                                                  Таццяна Курмазія