Дзевятнаццацігадовая Анастасія ГАНЧАРОВА — навучэнка чацвёртага курса Сацыяльна-гуманітарнага каледжа Магілёўскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя А. А. Куляшова па спецыяльнасці «Дашкольная адукацыя». Значную частку яе жыцця займае валанцёрская дзейнасць. Летась дзяўчына стала адной з пераможцаў у рэспубліканскім конкурсе «Валанцёр года — 2020» у намінацыі «Асабісты ўклад» сярод навучэнцаў устаноў сярэдняй спецыяльнай і прафесійна-тэхнічнай адукацыі, студэнтаў устаноў вышэйшай адукацыі.
— У валанцёрскую дзейнасць паглыбілася на першым курсе вучобы чатыры гады таму, хоць з дзяцінства таксама была схільная да добрых спраў: усіх шкадавала, заўсёды заступалася за слабых, дапамагала бадзяжным жывёлам. У нас у каледжы вельмі моцна развіты гэты рух, ёсць аб'яднанне па інтарэсах «Валанцёрства», з якога для мяне ўсё і пачалося. Дабрачыннасць бывае розная, я займаюся сацыяльнай: клапачуся пра дзяцей, працую з тымі, хто ўваходзіць у пэўную сацыяльна неабароненую катэгорыю, а таксама культурнай — арганізоўваю розныя паездкі, мерапрыемствы. Я па жыцці актыўная, мэтанакіраваная, ініцыятыўная, таму займацца гэтым мне лёгка, атрымліваю вялікае задавальненне.
Анастасія супрацоўнічае з многімі арганізацыямі: Чырвоным Крыжам, Беларускім дзіцячым фондам, ЮНІСЕФ, БРСМ.
— Разам з іншымі хлопцамі і дзяўчатамі наведваем дзіцячыя садкі, дзіцячую псіхіятрычную бальніцу, іншыя сацыяльныя ўстановы з клоўнатэрапіяй, колератэрапіяй, дабрачыннымі акцыямі і праграмамі, прывозім падарункі. Самым адказным і значным для мяне стаў міжнародны пілотны праект «#ДАВАЙДРУЖИТЬ», скіраваны на падтрымку дзяцей з цяжкімі захворваннямі, інваліднасцю, а таксама іх сем'яў. Ён дазволіў зразумець многія рэчы. Гэтыя дзеці пераважна знаходзяцца дома і абмежаваныя ў кантактах са сваімі аднагодкамі, ім складана з кімсьці пасябраваць.
— Як куратар праекта я з навучэнцамі розных школ хадзіла ў госці да такіх хлопчыкаў і дзяўчынак. Акрамя гэтага, мы разам наведвалі знакавыя мясціны ў горадзе, праводзілі майстар-класы, мастацкія выстаўкі. Адчуваю радасць і цяпло ад таго, што магу даць ім больш, чым уяўляецца, падзяліцца дабрынёй.
Гераіня канстатуе, што перад тым як сустракацца з дзецьмі, усім трэба прайсці сур'ёзную падрыхтоўку. Спецыялісты для валанцёраў заўсёды праводзяць трэнінгі, майстар-класы, інструктаж, дзе тлумачаць, як правільна паводзіць сябе з малымі, каб не нашкодзіць ім, як рэагаваць, што рабіць варта або не.
— У мяне ёсць аўтарскія распрацоўкі — увядзенне англійскай мовы ў валанцёрскую дзейнасць і колератэрапія. Дапамагаю дзецям развівацца фізічна і псіхалагічна праз візуалізацыю, колеравую медытацыю, дыдактычныя гульні. У канцы навучальнага года атрымаю дыплом выхавальніка. А пакуль што працую выкладчыкам англійскай мовы ў дзіцячым садку № 46. Ва ўзаемадзеянні з малымі таксама дапамагае валанцёрскі вопыт, цяпер ведаю, як знайсці падыход да кожнага з іх, як развесяліць, пасябраваць. У далейшым думаю паступіць у вышэйшую навучальную ўстанову на сурдапедагога або алігафрэнапедагога — сфера інклюзіі мне вельмі цікавая. А ўвогуле планую заставацца ў родным Магілёве, рабіць карысныя справы тут.
Анастасія лічыць, што валанцёрам можа быць кожны незалежна ад узросту і прафесіі, аднак ёсць пэўныя рэчы, на якія трэба звярнуць увагу.
— Павінна быць пачуццё абавязку, адказнасці, усведамленне таго, што на валанцёрскую дзейнасць будзе сыходзіць шмат часу. І галоўнае, каб жаданне дапамагаць ішло ад чыстага сэрца. Калі ты ўзяўся за гэтую справу, трэба ісці да канца. Валанцёрства, безумоўна, змяняе жыццё, твае прыярытэты і рысы характару. Калі раней не заўважала нейкіх маленькіх радасцяў, то цяпер усё па-іншаму. Асноўная асалода ад такой дзейнасці — аддача. Як вядома, валанцёры не разлічваюць атрымаць нічога ўзамен, але пасля добрых спраў заўсёды чуем словы падзякі. Валанцёрства дае карысны вопыт і новыя веды, цікавыя знаёмствы, сустрэчы з аднадумцамі. Форумы, круглыя сталы, семінары... Гэта натхняе і дае сілы на далейшае развіццё. Усе мае знаёмыя і сябры звязаны з валанцёрствам, паколькі яно ўключае шмат паездак і сустрэч, мы цесна кантактуем і згуртоўваемся. Астатнія навакольныя таксама рэагуюць на захапленне станоўча, бацькі падтрымліваюць. Калі я стала адной з пераможцаў у конкурсе «Валанцёр года — 2020», зразумела, што гэта вялікі стымул рухацца далей. Заўсёды прыемна, калі тваю работу заўважаюць і даюць высокую ацэнку, але падкрэслю, што ўсе валанцёры — дастойныя, няма лепшых і горшых. Наша работа аднолькава карысная і важная.
Дар'я ШЛАПАКОВА
Фота з асабістага архіва гераіні
Сумесныя праекты ядзерных тэхналогій.
У парадку дня — зацвярджэнне Канцэпцыі нацбяспекі і Ваеннай дактрыны.
