Усе жывёлы любяць ласку і пяшчоту — у гэтым перакананы ветэрынарны ўрач з Лівана Халіл Балут, які ўжо некалькі гадоў асвойвае прафесію ў Віцебскім раёне. Каровы, якіх у яго сям’і на далёкай радзіме некалькі дзясяткаў, з’яўляюцца для маладога чалавека не толькі падапечнымі, але і сябрамі з разумным чалавечым позіркам.
У Сінявокую 26-гадовы ліванец паехаў вучыцца ўслед за таварышам, які атрымліваў дыплом Віцебскай ветакадэміі. З дзяцінства Халіл хацеў лячыць братоў нашых меншых, а яшчэ беларускі дыплом на яго радзіме мае вялікую каштоўнасць. Але жаданне ветурача працаваць з жывёламі прыйшло не само па сабе, правільней сказаць — перадалося ў спадчыну. Яго бацька таксама медык, усё жыццё трымаў і цяпер трымае фермерскую гаспадарку, якая спецыялізуецца на малочнай вытворчасці. Сёння ў сям’і Халіла 30 рагуль. Занятак жывёлагадоўляй, прадукцыя якой запатрабавана ў Ліване, з’яўляецца іх невялікім сямейным бізнесам, таму пра цяжкасці і адначасова прыемныя моманты абыходжання з каровамі Балут ведаў з юнацтва. А яшчэ хлопцу давялося на сваёй радзіме дапамагаць сябрам у ветэрынарнай клініцы.
Сёння малады чалавек шчыруе ветэрынарным урачом у агракомплексе «Адраджэнне» ААТ «Віцебская бройлерная птушкафабрыка». Ахінае клопатам каля 970 рагуль, і гэта толькі дойнага статку. Нягледзячы на тое, што Халіл спецыялізуецца на гінекалогіі, ён з лёгкасцю выконвае хірургічныя маніпуляцыі, лечыць уколамі. Кіраўніцтва агракомплексу адзначае, што такіх маладых спецыялістаў, якія гараць сваёй справай, няшмат і ўсе яны вельмі цэняцца ў гаспадарцы. Акрамя высокай зарплаты, для высокакваліфікаваных кадраў будуюць арэнднае жыллё. Вось і цяпер агракомплекс плануе ўзвесці дамы для сваіх работнікаў у аграгарадку Кіраўская, і Халіл — адзін з першых у чарзе на атрыманне ключоў. Калегі па цэху таксама адзначаюць, што эфектыўнасць узнаўлення з прыходам ветурача вырасла з 28 да 60 працэнтаў.
Халіл вучыўся ў Віцебскай ордэна «Знак Пашаны» дзяржаўнай акадэміі ветэрынарнай медыцыны шэсць гадоў. Да прыезду ў Беларусь хлопец ведаў родную арабскую, а яшчэ англійскую і французскую мовы, якія вывучаў у школе. Цяпер ён амаль свабодна размаўляе на рускай. Выдаюць госця з Блізкага Усходу толькі акцэнт і прамяністая ўсмешка, якая ўдала падкрэслівае карыя вочы. «У Віцебску да паступлення ў акадэмію я на працягу сямі месяцаў вучыў рускую мову. І яна мне даволі лёгка далася, бо разумеў, што, калі я хачу атрымліваць веды, трэба старацца», — расказвае Халіл.
Практыку па спецыяльнасці ён праходзіў у Ноўцы Віцебскага раёна і ў Ліване, аднак вяртацца на радзіму не спяшаецца. Пасля акадэміі пачынаў свой прафесійны летапіс на вытворчым участку «Вымна» УП «Рудакова», а пасля перайшоў у «Адраджэнне». Там, на першым працоўным месцы, у яго былі падапечныя з надта цікавымі мянушкамі: Тэкіла, Талерка, Тазік. Але і цяпер сярод рагуль, якія штодзень сустракаюць свайго ўрача, ёсць Мурка і іншыя, нетыповыя для кароў мянушкі.
У Беларусі, лічыць ліванец, створаны ўсе ўмовы для камфортнага жыцця: добрая зарплата ў параўнанні з адносна невысокімі цэнамі, магчымасць рухацца па кар’ернай лесвіцы адразу пасля атрымання дыплома, развітая інфраструктура, багацце прыроды і экалагічна чыстыя прадукты. А яшчэ малады чалавек адзначае, наколькі вялікае шчасце жыць у спакойнай і мірнай краіне, і беларусы гасцінныя і адкрытыя.
Сярод таго, чым наша краіна ўразіла замежнага госця, — беларускія класічныя дранікі. Хоць у Ліване бульбу вырошчваюць таксама, такой стравы там не ведаюць. Халіл за столькі гадоў жыцця ў паўночным рэгіёне і сам асвоіў гэты няхітры кулінарны шэдэўр. Яшчэ на сваёй радзіме малады чалавек захапляўся рыбалкай, былі ў яго і асабістыя рэкорды. А вось Беларусь здзівіла тым, што тут замярзаюць азёры, таму падлёдная рыбалка стала яго хобі, Балут нават паспеў паўдзельнічаць у раённых спаборніцтвах па зімовай лоўлі. А на лета ветурач прыкупіў сабе гумавую лодку, марыць наведаць Браслаўшчыну з яе знакамітымі азёрамі.
Нягледзячы на тое, што дома хлопец бывае нячаста, часцінка яго сям’і — сястра Рыма, якая вучыцца ў Віцебскім дзяржаўным медыцынскім каледжы, — жыве побач з ім у паўночнай сталіцы. Аб сваёй абранай прафесіі Балут не шкадуе, ён перакананы, што працаваць з жывёламі цікавей, бо яны не могуць сказаць, дзе баліць. «Трэба ўмець слухаць, назіраць і нават чытаць па вачах. Жывёлу не падманеш, яна лёгка адчувае твае намеры і настрой», — дзеліцца ліванец ліванец сакрэтам паспяховай працы.
Аляксандра ГВОЗДЗЕВА
Фота «Витьбичи»
З мастацтвам па жыцці.
Баявое ўзаемадзеянне найвышэйшага ўзроўню.
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
