З чым едзем на паікнік: гатуем закускі на прыроду
Для пікніка падыдуць закускі, зручныя ў транспарціроўцы, устойлівыя да цяпла і прыдатныя да ўжывання без сталовых прыбораў: канапе, рулецікі, сэндвічы і брускетты.
Арт-тыдзень «Лініі мастацтва», майстар-клас па этыкету і канцэрт усходняга танца «Джая»
Штотыднёвая афіша «Звязды».
Калі і як высаджваць у адкрыты грунт расаду
Што рабіць, каб было больш шчаслівых сямей?
Для бацькоў самае важнае, самае дарагое, дзеля чаго, уласна, і жывём — гэта дзеці. Яны — наша сёння і наша заўтра. А вось якое?
Тайм-аўт для стэрэатыпаў: гадзіннік, які вы носіце не на запясці
У свеце, дзе стыль — гэта мова, а аксесуары — акцэнты, пытанне «як насіць гадзіннік?» набывае новае гучанне. Гэта ўжо не проста пра функцыянальнасць, гэта заява пра сябе, адлюстраванне вашай унікальнай моднай ДНК. І ў гэтым сезоне асабліва актуальным становіцца дзёрзкі трэнд: насіць гадзіннік па-над рукава.
Ідэальны шлюб на думку мужчын. У чым ён?
Розныя мужчыны па-рознаму падыходзяць да пытання адносін. Хтосьці шукае прыгажуню, якою можна выхваляцца перад сябрамі і партнёрамі па бізнесе, хтосьці — хатнюю гаспадыню, а нехта — выхавальніцу для сваіх дзяцей. Пад пэўным вуглом погляду ўсё гэта выглядае... жахліва: мужчыны — канкрэтныя сволачы, і не трэба з імі звязвацца!
Пра што раскажа часопіс «Алеся» ў маі?
Захавальніца праўды аб вайне. Пасля школьнага выпуску сібірачка Валянціна Баранава прайшла сувязісткай усю Вялікую Айчынную вайну. У пяцідзясятыя гады мінулага стагоддзя яна пераехала ў Гродна, і беларуская зямля стала для яе роднай. У 2023 годзе Валянціна Пятроўна сустрэла тут 100-гадовы юбілей.
Кацярына Цішкевіч: Тэлебачанне, коучынг і «Марафон адзінства». 18 гадоў у прамым эфіры. І што на самой справе стаіць за ўсмешкай у кадры?
Ад настаўніка англійскай мовы да топ-вядучай Беларусі: гісторыя поспеху, натхнення і пастаяннага росту. Гераіня гэтага інтэрв’ю — яскравы прыклад таго, як лёс падае нечаканыя магчымасці, а працавітасць і мэтанакіраванасць ператвараюць іх у бліскучую кар’еру.
Хацелася як лепей, атрымалася — як заўжды
У тую ўжо вельмi далёкую вясну я, зусiм малады аграном, рыхтуючы поле для сяўбы, даручаў трактарысту Мiколу Прыстромаву ўзараць сцяжыну, што ад вёскi Зарэчча вясёлай змейкай бегла да шашы. Думаў, дадатковыя цэнтнеры збожжа лiшнiмi нiколi не будуць, а што людзям хадзiць далей — дык такой бяды, бо не так жа i далёка.
