Той, хто вясновымі днямі завітае на маляўнічы бераг Прыпяці бліз старажытнага Турава, пераканаецца: такога звонкагалосага птушынага царства не ўбачыш нідзе. Нездарма сюды ў такі час прыязджаюць навукоўцы-арнітолагі назіраць за мноствам рэдкіх птушак. Адной з іх, куліку-марадунцы, занесенаму ў Чырвоную кнігу, у цэнтры Турава ўсталяваны помнік.
Я чуў птушыныя размовы,
Дзе Прыпяць ў вечнасць хвалі каціць:
У хоры радасным, вясновым
Кулік сваё балотца хваліць.
Узносяць птахі вырай цёплы,
Дзівосы райскія чужыны.
А ён — сваё: пра родны поплаў
Ды першацветы ўкруг альшыны.
Ах, каб вы бачылі той поплаў!
Там кветкі — нібы зоркі ў марах.
Яны, як падарунак Богаў
Бясконцым прыпяцкім абшарам.
Там птушкі водзяць карагоды
На лугавіне абагрэтай...
Спявай, кулік, пра поплаў родны
І я удвух з табой — дуэтам!
Яўген ПЯСЕЦКІ
Сумесныя праекты ядзерных тэхналогій.
