Сэ ля ві. Пра мужчын, жанчын, іхніх і чужых дзяцей

Сядзім нядаўна з прыяцелькай (яна ў Мінску ў гімназіі працуе), разважаем на тэму сямейных адносін. Пра тое, якія мужчыны сво..., а жанчыны часцей за ўсё ахвяры. Бо, як правіла, пры разводзе аказваецца, што ўся маёмасць на ім, і не факт, што ён праявіць высакароднасць і нешта былой палавіне з дзецьмі пакіне. Асабліва калі новая пасія ёсць і драпежніцкія замашкі мае. Пра шлюбныя кантракты толькі нядаўна гаварыць пачалі, таму бывае, і нярэдка, што жанчына мала таго што падманутая, дык яшчэ і ні з чым з дзецьмі на руках застаецца...

«У нас у школе некалькі такіх сем'яў ёсць, мы пра іх ведаем, — расказвала Наталля. — Дзеці па-рознаму на такія сітуацыі рэагуюць: хтосьці становіцца замкнёным, з'язджае ўніз па вучобе, хтосьці становіцца хваравіта прывязаны да маці. Хлопчыка аднаго нядаўна паставілі на ўлік у дзіцячы пакой міліцыі. Ён да разводу бацькоў быў спакойны і паслухмяны, вучыўся нядрэнна, у гуртку робататэхнікі займаўся. А потым бацька з сям'і сышоў, кватэру ім пакінуў, але аліменты не плаціць — спецыяльна так на працу аформіўся ў прыватніка, каб афіцыйна капейкі атрымліваць. Дык вось гэты хлопчык, які раней ні ў чым у бацькоў адмовы не меў, пайшоў красці. Прычым тое, што маці на сваю зарплату яму купіць не магла, — спачатку ў аднакласніцы з рукзака бесправадныя навушнікі пацягнуў, пасля з суседняга пад'езда веласіпед вывеў... Маці прыходзіла ў школу, плакала, прасіла парады і дапамогі. Шкада яе, прыстойная жанчына, інтэлігентная, а малому так мужчынскай рукі, а то і папругі не хапае. Ён у яе падлетак ужо, з кампаніяй не вельмі добрай звязаўся. А яна што — працуе, з ног збіваецца, каб якую лішнюю капейку зарабіць. Упускае хлопца, рады не дае. Школа, канешне, стараецца дапамагчы, але ж дваццаць чатыры на сем яго ніхто пільнаваць не будзе. А бацьку бесталковаму як з гусі вада, ён нават не цікавіцца, як сын гадуецца. У яго жонка маладая, дык ён яе ўсё па курортах возіць — баіцца, што інакш збяжыць. Мы маці хлопца кажам: падавайце на аліменты праз суд. А яна ў адказ: маўляў, не, не буду. Мікіта ў гэтага дурня адзінае дзіця, раптам пад старасць яго які паралюш разаб'е і даглядаць не будзе каму. Ён жа тады сыну на аліменты падасць, і той вымушаны будзе плаціць. Я свайму дзіцяці такой долі не жадаю...»

«Ды ладна, гэта гісторыя хутчэй тыповая, я вось табе іншую раскажу, — сама сябе перабіла Наталля. — У нас тут нядаўна такое здарылася. Сям'я была, скажам так, з дастаткам. Дочкі ў іх абедзве ў нашай школе вучацца, у іх розніца ва ўзросце вялікая: адна ў адзінаццаты клас у верасні пойдзе, а малодшая — у другі. Бацька ў іх паспяховы бізнесмен, у яго свая фірма. Сям'ю ўсю ўтрымліваў ён, і маёмасць уся яго. Маці нідзе не працавала ніколі, вядзе нейкі блог, які нічога, акрамя самазадаволенасці, не прыносіць. Дык вось, усё было добра, пакуль малодшая дачка не трапіла ў бальніцу. Не ведаю дакладна, якія там аналізы для чаго здаваліся, але менавіта тады бацька западозрыў, што дачка не яго. Заказаў аналіз ДНК — і атрымаў верагоднасць бацькоўства нуль цэлых нуль дзясятых. Быў, вядома, скандал, заява на развод. Старэйшую дачку, татаву любіміцу, якую выхоўваў і песціў, сказаў, што здрадніцы-маці не аддасць. Чаму раптам вырашыў праверыць і бацькоўства на яе, не ведаю, але вынік цяпер усім вядомы — старэйшая таксама не яго дачка. Цяпер вось падаў у суд на высяленне іх з кватэры і мае ўсе шанцы суд выйграць: пасля разводу яны ўсе па факце яму чужыя людзі, а кватэра належыць яму. Школа тут, зразумела, ніяк не ўмяшаецца, але баюся, што хутка з'явяцца ў нас яшчэ дзве праблемныя вучаніцы»...

«А ў пятым ды шостым класе ў нас брат ды сястра вучацца. Таксама гісторыя яшчэ тая. Жывуць з бабуляй і бацькам у прыватным сектары, мы іх наведваем, бо сям'я лічыцца ў сацыяльна небяспечным становішчы. Чаму? Бабуля ім не бабуля, і бацька — не бацька, а маці і след прастыў. Яшчэ і малодшы брацік у іх ёсць, ён пакуль у садзік ходзіць. У хаце ў іх чысценька, але зусім не багата, жывуць на бабуліну пенсію ды бацькаву не вельмі вялікую зарплату. Бацька — ціхі непітушчы мужчынка. З жонкай будучай пазнаёміўся ў інтэрнэце. Пачалі сустракацца, зрабіў прапанову, прывёў у свой домік невялікі на Васняцова. Яго не збянтэжыла, што ў абранніцы двое дзяцей было невядома ад каго, і маці яго прыняла іх як родных унукаў. Праз год яна яшчэ аднаго хлопчыка, ужо ягонага, нарадзіла. А гады тры таму — знікла. Пакінула толькі запіску: не шукай, усё роўна не вярнуся. Вось так і жывуць учатырох. Ведаю, некаторыя раілі ім ад няродных дзяцей адмовіцца, і калі б яны тое зрабілі, ніхто б іх не асудзіў. Але бабуля кажа: як гэта — адмовіцца, яны ж — свае, родныя...»

Мы крыху задумліва памаўчалі, кожная, пэўна, аб сваім. Пасля Наталля спыталася: «Ну і што ты аб усім гэтым думаеш?» — «Сэ ля ві...» (Яно неяк само сказалася.)

Алена ЛЯЎКОВІЧ

Прэв’ю: pexels.com