Нядаўна адна пятнаццацігадовая дзяўчына, якая падумвае пра тое, каб стаць журналістам, спытала ў мяне, якая была мая першая сур’ёзная публікацыя. Пакапаўшыся ў памяці, я пачала ёй расказваць гісторыю пра чалавека, які ў сорак два гады моцна захварэў — адмовілі ныркі. І яму ў нашай 4-й бальніцы ў Мінску зрабілі перасадку...
Здзіўленне. Жах. Боль. Вера. Надзея на жыццё. Паступовы росквіт. Гэтыя словы апісваюць чарнобыльскі шлях Беларусі. Не, не той, па якім ішлі і намагаліся ўсіх павесці апаненты беларускага народа. Гэта той шлях, які прайшла наша краіна. Ад таго выбуху, калі сэрца значнай часткі нашай краіны спынілася.
Нядаўна ў Палацы культуры ветэранаў сталіцы падводзілі вынікі рэспубліканскага конкурсу дзіцячага малюнка «Нам мір завешчана берагчы».
У Мінску адкрылася Міжнародная выстаўка «Ахова здароўя Беларусі».
Не так даўно ў Брэсцкім раёне адбылося здарэнне, якое трапіла ў міліцэйскія зводкі. Пра выпадак тады паведамлялі, здаецца, усе мясцовыя СМІ, інфармацыя падавалася найбольш як суседскія разборкі. І сапраўды, падставай для здарэння, а дакладней, пажару стала непаразуменне паміж суседзямі. А вось прычынай...
З мастацтвам па жыцці.
Баявое ўзаемадзеянне найвышэйшага ўзроўню.
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
![](/banners/banner-position-5.jpg?81")
