З усіх пакаёвых кветак асабліва клапачуся пра дзве. Усе астатнія — фіялкі, юкі, амаранты, прыгожыя, падораныя на святы або купленыя пад ахвоту, таксама няблага сябе пачуваюць, але гэта проста кветкі, па якіх асабліва гараваць не буду, калі што і здарыцца. Гэтыя ж — непародзістыя, з вясковых падаконняў — не проста ўпрыгажэнне інтэр’еру.
Згасла зорка легенды...
Адразу, яшчэ ў душным выхадзе з метро, пацягнула водарам блізкага дажджу. Ужо на вуліцы стала зразумела: ён будзе вельмі хутка, вось ужо першыя цяжкія кроплі пляскаюць па нагрэтай зямлі, а хмары, якія яшчэ хвілін дваццаць таму здаваліся далёкімі і цёмна-свінцовымі, апынуліся непасрэдна над галавой — светла-шэрыя, рэдзенькія, бы зношаны зрэбны кужаль.
Хутка водпуск, і так хочацца на мора. Уяўляеш яго: то блакітнае, то бутэлечна-зялёнае, як яно плешчацца аб ногі або люляе цябе на хвалях. Часам нават здаецца, што вільготны гарачы вецер прыносіць здалёк яго ледзь улоўны пах... Але яно, мора, сёлета ў жыцці здарыцца наўрад ці. Час неспакойны, лепш пабыць дома.
На гэтым тыдні пра што думаць і пісаць, як не пра вайну? У канцы чэрвеня, мне здаецца, кожны нармальны чалавек на гэтай зямлі пра яе калі не думае, дык хоць бы ўспамінае. Генная памяць — ад яе нікуды не ўцячэш. Гэта яна людзям, якія нарадзіліся праз трыццаць гадоў пасля Перамогі, душнымі чэрвеньскімі начамі прыносіць сны пра гібель у жытнёвым полі ад фашысцкай кулі.
З беларуска-літоўскай граніцы працягваюць паступаць весткі, ад якіх проста кроў стыне ў жылах.
Вызначыцца з выбарам прафесіі і месцам навучання можна да 7 жніўня ўключна.
У сераду ў Мінск вярнуўся бронзавы прызёр Алімпійскіх гульняў у скачках у вышыню Максім Недасекаў.
А яшчэ нармальны рабочы дзень, адпачынак і права на «бальнічны»...
