Вокны ў дождж. Дзе кроплі гучаць як музыка

Глядзіш на гарадскую вуліцу з балкона на сёмым паверсе, прыслухоўваешся, спадзеючыся пачуць (і не чуеш, бо высока), як ляпаюць цяжкія кроплі па асфальце. Сцены суседняга дома, бетонна-шэрыя, на вачах пакрываюцца мокрымі падцёкамі. Бягуць, смешна, на пальчыках, пераскокваючы лужыны, людзі, якім собіла апынуцца пад такім дажджом на вуліцы. Тралейбус на прыпынку расчыняе дзверы і адначасова страсае з сябе кроплі, бы мокры сабака... Карацей, нічога асабліва цікавага, толькі радуешся, што сам пад дахам, і думаеш пра тое, што вось добра было б у паўцёмную кавярню, дзе іграе джаз і ў келіху калыхаецца белае халоднае віно. Далей думак, нават калі ёсць час і магчымасць, як правіла, не заходзіш, бо дзе тая кавярня, да яе ж яшчэ трэба дайсці-даехаць, а на вуліцы дождж і не лужыны нават, а ўжо ручаіны, а парасон яшчэ не высах, цёмнай натапыранай птушкай стаіць у куце. Застаецца толькі залезці з нагамі на канапу і прыслухоўвацца, не чуючы, уяўляць, як шапаціць пад цяжкімі кроплямі пляскатае бліскучае лісце на ліпах, што там, унізе. Добра, калі прыйдзе на калені котка, але яна таксама пад такое надвор'е ляніва-млявая, спіць на сваёй ляжанцы, ніяк на цябе не рэагуючы, толькі зрэдку крыху расплюшчваючы і зноў заплюшчваючы хітрае жоўтае вока... Адным словам, сум, абыякавасць і не ведаеш, як гэты дождж перачакаць...

Але ёсць — і дзякуй за тое Богу — на гэтай зямлі іншае акно. Там каля самай шыбы растуць кусты маліны, і калі пачынаецца ліпеньскі дождж, на крамяных чырвоных ягадах вісяць цяжкія кроплі, і ты нават бачыш, як яны пераліваюцца. За гэтым акном чутны кожны гук, і дождж уяўляецца віртуозным барабаншчыкам, шматлікія інструменты якога можна, заплюшчыўшы вочы, угадваць па манеры ігры. Вось ён глуха пляскае па гонце суседскай хаты, вось размерана-хутка бухае па цяпліцы, вось звонка — аж рэха ляціць — б'е па металачарапіцы на нядаўна пабудаванай дачы. А яшчэ вакол усё цурчыць, булькае, плюхае, і разам утвараецца такая бадзёрая і зладжаная какафонія, што хочацца выйсці на ганак і, заплюшчыўшы вочы, басанож, ступіць пад гэтыя празрыстыя музычныя струмені, падставіўшы ім твар. Зрэшты, нішто не перашкаджае зрабіць тыя некалькі крокаў па хаце і апынуцца ў дажджы. Хіба што гэта даросла-разважлівае: а навошта, а цяпер столькі хіміі ўсюды — невядома што ў тым дажджы... І ты спыняешся на паўшляху, заварваеш галінкі святаянніку, сабраныя літаральна ўчора на старым кургане, п'еш духмяны напой, седзячы ўжо каля іншага акна. З яго відаць зусім блізкая рачулка, па беразе якой ходзіць, не зважаючы на дождж, цыбаты мокры бусел, кагосьці ловячы ў аеры. І ты ўжо каторы раз у гэтым блаславёным жыцці бачыш, як зусім блізка, там, дзе ў рэчцы б'юць крыніцы, нараджаецца вясёлка. Яна выкідвае з-пад промняў сонца, якія пачынаюць прабівацца праз хмары, сваю каляровую дугу з вады прама ў шэрае яшчэ неба. А ты сядзіш каля самага яе падножжа, п'еш гарбату са святаянніку і думаеш, не, нават не думаеш — адчуваеш, як табе пашанцавала гэта бачыць, каторы раз бачыць...

І згадаецца раптам хітраваты бацькаў позірк і яго голас: «Ну што, малая, пойдзем мыцца?» І ўспомніш, як ён, вясёлы, мажны, стаяў каля ганка пад капяжом, з якога сцякала струменем дажджавая вада, у адных трусах, смешна фыркаў, а ты, таксама толькі ў купальніку, намыльвала яму спіну. І ніхто не думаў і не згадваў пра хімію, што можа быць у дажджы, і табе, малой, пасля бацькавых водных працэдур дазвалялася яшчэ пабегаць па вуліцы па лужынах, толькі бабуля спрабавала слаба пярэчыць: «Вось пасядуць цыпкі на ногі!». Але гэта не спыняла, бо цыпкі садзіліся і пасля праходзілі, а пабегаць пад цёплым ліўнем — гэта ж такое хараство!

А назаўтра ці праз дзень, калі дождж ужо пераставаў, але, здавалася, яшчэ вісеў у паветры пахам вільгаці, ішлі ў далёкі бярэзнік у ягады. Чарніцы былі буйныя, яшчэ мокрыя, самі прасіліся не ў вядзерца, а ў рот. А потым раптам — дзякуй дажджу! — палымяна-аранжавая пляма на ўзлеску аказвалася купкай крамяных, адзін да аднаго, падасінавікаў, або раптам з-пад бярозы выглядваў светла-карычневы капялюшык першага летняга баравіка, а побач — яшчэ аднаго і яшчэ. І хтосьці са старэйшых здымаў з сябе кофту ці куртку, завязваў рукавы, і ў такой вось імправізаванай валізцы першыя летнія грыбы даязджалі дадому. І з'ядаліся за некалькі дзён, іх, першыя, ніколі не нарыхтоўвалі. Варылі духмяны суп, смажылі з мінулагодняй яшчэ бульбай і свежай зялёнай цыбуляй. Адкрывалі такім чынам сезон лясных дароў, які так і пачынаўся — пасля першага ліпеньскага добрага дажджу...

...У нашаптаныя дажджом успаміны ўрываюцца звонкія дзіцячыя галасы. Малыя каталіся пад дажджом на веласіпедах па лужынах і нясуцца ў хату — мокрыя, брудныя і з усімі шанцамі займець цыпкі, бо каталіся босыя. Раскінулася ад нашай рэчкі праз усё неба вясёлка, а ў паветры пахне вільгаццю і крамянымі першымі баравікамі, якія ўжо, напэўна, павылазілі ў бярэзніку і якія абавязкова трэба будзе пайсці пазбіраць...

Алена ЛЯЎКОВІЧ

Прэв’ю: pixabay.com