Час яднання

Лес прачынаецца. Расплюшчвае вочы ад зімняга сну, калі быў час цішыні — ні гуку. А цяпер шуміць, турбуецца, нават, здаецца, злуюцца тыя вечназялёныя шаты. Хопіць траскучых маразоў ды нялітасцівых завей. Але той гоман не толькі з-за спрэчак зімы з вясной. Заўжды памятаю, як у вёсцы казалі, што «на Грамніцы нап’ецца певень вадзіцы». І гэта дарыла надзею — хутка вясна! І ў цяперашнім шуме лесу — покліч вясны. Узрушаны дрэвы — ад сустрэчы з сонцам і птушыным гоманам. І ў гэтай мелодыі жыцця, спевах абуджэння адчуваецца еднасць, дух яднання. Кожная іголка, кожная пушыстая галінка, кожнае дрэва непаўторныя і ў той жа час — адзіны жывы арганізм. Калі так паводзіць сябе прырода, чаму не павінны так рабіць людзі? Быць грамадой. Сустракаць вясну ў адным парыве. Хопіць падзяляцца, трэба быць разам. І таму нават назва — адзіны дзень галасавання — не толькі пра тое, што мы выбіраем адразу дэпутатаў усіх узроўняў. Гэта яшчэ і пра тое, што мы павінны паказаць сябе адзінай нацыяй, з’яднанай грамадой.

Як гэта адбываецца падчас святкавання агульных свят — Дня Незалежнасці, Дня Перамогі. Ці нават на Каляды, ці на Радаўніцу, калі беларусы едуць да сваіх продкаў, дзядулевых хат, вяртаюцца ўспамінамі ў светлы і радасны перыяд жыцця. А яшчэ мы разам збіраем збожжа, талакой дапамагаем сабраць грошы на лячэнне. А памятаеце, як зусім нядаўна мінчан і прыезджых аб’ядналі ў адной чарзе святыні з Афона. Пояс Багародзіцы знітаваў нас, такіх розных, у адзіным шэрагу. Вернікаў. Дарэчы, у галоўны праваслаўны сабор краіны прыходзілі і каталікі. І гэта вельмі добра.

А цяпер трэба разам зрабіць выбар. Кожнаму — свой. Але ўсім разам і ўсёй краінай. Канцэртныя праграмы, выязны гандаль, нават міліцыя ў параднай форме... Выбары ў Беларусі — гэта свята. Выбары ў Беларусі — гэта не майдан. За такі «перажытак савецкай спадчыны» — выбары — свята — нас крытыкавалі і «тролілі». Час усё расставіў на свае месцы. «Троль усяе Украіны» ператварыў краіну ў могілкі і руіны. Гэта ж наступствы выбараў. Наступствы паліттэхналогій, піяру, маніпулявання грамадскай свядомасцю — чаго заўгодна, але толькі не рэальнай ацэнкі сітуацыі. Як бы нас ні пераконвалі ў новай фармацыі чалавека, але людзі застаюцца людзьмі. І выбіраюць людзей.

У Еўропе і нашых краінах-суседзях па флангах упраўленцаў, як тавар на паліцы, прадаюць маркетолагі ад піяру. А ў нас асноўная маса дэпутатаў — людзі «ад зямлі». Маркетолагі «прадалі» ўкраінцам Зяленскага, французам — Макрона, немцам — Шольца. А тыя, у сваю чаргу, прадалі свае краіны англасаксам. Не варта блытаць маркетынг з рэальнымі справамі.

У нас асобы ў бюлетэнях ужо з жыццёвым вопытам, прафесійным багажом. Пікеты і жывыя сустрэчы з выбаршчыкамі больш праўдзівыя і сумленныя за ўсякія там тэхналогіі. Толькі вочы ў вочы людзі могуць убачыць і адчуць дэпутата, што называецца, «прамацаць». «Прамацаць» спрабуюць і нас. Разведкі, калабаранты, ды нават партнёры. Як Беларусь правядзе гэтую электаральную кампанію, ды яшчэ ў такіх складаных геапалітычных умовах.

Звычайна выбары ў краіне праводзіліся традыцыйна. Пасля 2020-га так ужо ніколі не будзе. Наступленне «новага сусветнага парадку» спынілася каля берагоў Заходняга Буга. І ідэолагі, і агітатары гэтага «парадку», а дакладней кіраванага хаосу, ужо нават не абяцаюць інвестараў і палітычныя свабоды. Яны абяцаюць раскласці кожнага на храмасомы. Пытанні. Пытанні як выклікі. І зноў трэба на іх адказваць, у тым ліку падчас электаральнай кампаніі. Выбіраць свой шлях.

Гэта сапраўды гістарычная выбарчая кампанія, і справа дакладна не толькі ў адзіным дні галасавання. Роля парламентарызму і народаўладдзя прыкметна ўзрастае. Грамадска-палітычная страхоўка ад усяго — УНС. Гэта якраз і ёсць перамены, якія адлюстроўваюць запыты грамадства і нацыянальны ўзрост беларусаў. А ўпершыню само слова «перамены» нервова вырывалася не з істэрычных вуснаў вулічных хейтараў — яшчэ ў 2018 годзе аб гэтым загаварыў Прэзідэнт. У кожнага перыяду — свае задачы, у кожнага — свая місія.

Цяпер з фразы «мірная Беларусь» ніхто ўжо не пасміхаецца — вайна бліжэй, чым калі-небудзь. А пасля ковіднага перадзелу «чарка і скварка» ўжо не мем. І нават у такіх умовах мы не адмовіліся ад палітычнага апгрэйду. Змянілі Канстытуцыю, пашырылі паўнамоцтвы губернатараў і мясцовай вертыкалі ўлады, на новы ўзровень узнялі ролю парламентарызму. Узровень адказнасці.

Цяпер створаны ўсе перадумовы для дэбатаў, пікетаў, электаральнага крэатыву. Але кандыдаты ў дэпутаты ідуць па старой добрай традыцыі ў народ. У людзей таксама паступова прыходзіць усведамленне: выбары — гэта не пра шоу і не флэшмоб. Гэта — пра будучыню.

Вакол неспакойна, асяроддзе шуміць, нібы той лес у лютым падчас чакання надыходу вясны. Калі мы сумленна і спакойна — па-беларуску — правядзём адзіны дзень галасавання, то гэта будзе чарговы крок умацавання нашай Незалежнасці, маналітнага грамадства, непадзельнай нацыі. Як у тым лесе: кожная іголка, кожная пушыстая галінка, кожнае дрэва — непаўторныя і ў той жа час — адзіны жывы арганізм.

Яўген ПУСТАВОЙ

Прэв’ю: БелТА