Паштальён з харызмай

Жы­ха­ры вёс­кі Не­гі­на, якую аб­слу­гоў­вае Ста­ні­слаў На­пры­ен­ка, га­то­вы пад­піс­вац­ца на га­зе­ты ўжо дзе­ля та­го, каб… зра­біць яму пры­ем­нае

На­огул Ста­ні­слаў на Кас­цю­ко­віц­кай по­шце агуль­ны лю­бі­мец. Яго на­чаль­нік Іры­на Ка­ва­лен­ка ка­жа, што та­ко­га дыс­цып­лі­на­ва­на­га ра­бот­ні­ка яшчэ па­шу­каць трэ­ба. Заў­сё­ды пры­вет­лі­вы, аку­рат­ны. Ды і як жа інакш, ка­лі ідзеш да лю­дзей, ка­лі прад­стаў­ля­еш вель­мі па­ва­жа­ную імі ўста­но­ву?

Хло­пец і на­са­мрэч з пер­шых хві­лін вы­клі­кае да­вер і сім­па­тыю. І пра лю­дзей ка­жа толь­кі ста­ноў­ча, ві­да­воч­на, што ро­біць гэ­та не дзе­ля па­ка­зу­хі: яму са­праў­ды да­спа­до­бы тое, чым ён зай­ма­ец­ца.

—Паш­таль­ё­нам стаў вы­пад­ко­ва, — усмі­ха­ец­ца су­раз­моў­ца. — Пас­ля шко­лы не змог па­сту­піць, ку­ды збі­раў­ся, ся­дзець на шыі ў баць­коў не ха­це­ла­ся. І ка­лі зна­ё­мая з пош­ты пра­па­на­ва­ла па­пра­ца­ваць, зга­дзіў­ся. Ні­ко­лі не ду­маў, што мне спа­да­ба­ец­ца, што ўцяг­ну­ся і бу­ду зай­мац­ца гэ­тай спра­вай 12 га­доў.

— Спа­чат­ку я аб­слу­гоў­ваў род­ную вёс­ку Не­гі­на і дзве су­сед­нія — Чыр­во­ную Сла­ба­ду і Ва­сі­леў­ку, да якіх пры­клад­на па 2,5 кі­ла­мет­ра хоць і па ле­се. Для ма­ла­до­га хлоп­ца гэ­та не ад­лег­ласць. Праў­да, уся­кае бы­ва­ла — зі­мой да­ро­гі за­мя­та­ла так, што ча­сам ішоў па ка­ле­на ў сне­зе. Ды яшчэ з цяж­кай сум­кай… Я ўжо не ка­жу пра тое, што ў ле­се мож­на су­стрэць ка­го за­ўгод­на — і ня­доб­рых лю­дзей, і га­лод­ных звя­роў, — рас­каз­вае ён.

—На­пэў­на, страш­на бы­ло? — хут­чэй, спа­чу­ваю, чым пы­та­ю­ся ў хлоп­ца.

—Ну, мо­жа, тро­хі... І тое спа­чат­ку, — шчы­ра ад­каз­вае ён. — Звяр­нуў ува­гу на тое, што, ка­лі аб дрэн­ным ду­ма­еш, неш­та не­пры­ем­нае і зда­ра­ец­ца. Та­му я ўспа­мі­наю ўсё толь­кі доб­рае. А на вы­па­дак су­стрэ­чы з ху­лі­га­на­мі ёсць га­за­вы ба­лон­чык. На шчас­це, яшчэ не даводзілася ім ка­рыс­тац­ца.

На цяж­кас­цях Ста­ні­слаў на­огул не за­цык­лі­ва­ец­ца. Ка­жа, што сі­лы яму да­юць стасункі з доб­ры­мі людзь­мі. А дрэн­ных, за­пэў­ні­вае ён, на яго ўчаст­ку на­огул не бы­ло. На­ват ся­род тых, хто сва­рыў­ся.

—Ка­лі ча­ла­век не ў гу­мо­ры, ні­ко­лі не іду на кан­флікт, імк­ну­ся па-доб­ра­му з ім раз­маў­ляць, — дэ­ман­струе ён не ўласцівую для сва­іх га­доў муд­расць. — У вяс­ко­вых жы­ха­роў ёсць ча­му па­ву­чыц­ца, яны шмат ча­го ба­чы­лі і чу­лі, пра мно­гае па­спя­ва­юць рас­ка­заць: і пра жыц­цё ў са­вец­кія га­ды, і пра вай­ну.

Хлоп­цу ўсё ці­ка­ва. Ён з су­мам ус­па­мі­нае двух ве­тэ­ра­наў, якія пай­шлі з жыц­ця. Ён так пры­вык да іх, што пер­шы час пе­ра­жы­ваў
стра­ту.

Для тых, ка­му Станіслаў раз­но­сіць га­зе­ты і пен­сіі, ён так­са­ма ча­ла­век не чу­жы. Ні­ко­лі не ад­мо­віц­ца пры­нес­ці ва­ды ці дроў, а ка­лі ба­чыць на ву­лі­цы ба­буль­ку з цяж­кай сум­кай у ру­ках, пер­шы спя­ша­ец­ца ёй на да­па­мо­гу. Шка­да ста­рых. Хто ім яшчэ да­па­мо­жа, ка­лі дзе­ці і ўну­кі ў го­ра­дзе?

На жаль, не­ка­лі вя­лі­кія вёс­кі па­сту­по­ва вы­мі­ра­юць. Вось і Чыр­во­ная Сла­ба­да, дзе ка­лісь­ці бы­лі і шко­ла, і клуб, не­каль­кі га­доў та­му тра­пі­ла ў раз­рад не­перс­пек­тыў­ных. А сле­дам за ёй — і Ва­сі­леў­ка. Ця­пер гэ­тыя вёс­кі аб­слу­гоў­вае пе­ра­соў­ная пош­та. Лю­дзі па­ці­ху пры­вык­лі да змен, ха­ця пры су­стрэ­чы пры­зна­юц­ца паштальёну, што кры­ху су­му­юць аб тым ча­се, ка­лі ён да іх пры­хо­дзіў.

У вёс­цы Не­гі­на, дзе ця­пер пра­цуе хло­пец, так­са­ма жы­ха­роў не шмат. За­роб­кі не­вя­лі­кія, і лю­дзі імк­нуц­ца вы­піс­ваць неш­та тан­нае. Але на­ват у та­кім ма­лень­кім на­се­ле­ным пунк­це (доб­ра, ка­лі 60 ча­ла­век на­збі­ра­ец­ца) ёсць са­праўд­ныя пры­хіль­ні­кі што­дзён­ных га­зет, у тым лі­ку і «Звяз­ды».

—Ва­ле­рый Ба­зы­леў пэў­ны час не мог вы­зна­чыц­ца з лю­бі­май га­зе­тай. Ад­ну рэс­пуб­лі­кан­скую вы­пі­саў, по­тым — дру­гую, а па­спра­ба­ваў чы­таць «Звяз­ду» і вось ужо трэ­ці год ёй не здрадж­вае», — згад­вае Ста­ні­слаў.

Сваё да­лей­шае жыц­цё ён па­куль не ўяў­ляе без пош­ты: па­сту­піў у Ві­цеб­скі дзяр­жаў­ны вы­шэй­шы ка­ледж су­вя­зі і вель­мі за­да­во­ле­ны. Па-пер­шае, гэ­та но­выя ве­ды і ўпэў­не­насць у заўт­раш­нім дні. Па-дру­гое, ёсць маг­чы­масць не­каль­кі ра­зоў на год пажыць га­рад­скім жыц­цём. У род­най вёс­цы мо­ла­дзі зу­сім не за­ста­ло­ся, а кан­так­та­ваць з ра­вес­ні­ка­мі ў ін­тэр­нэ­це не так ці­ка­ва, як у рэ­аль­ным жыц­ці.

—На га­рэл­ку ад ну­ды ча­сам не цяг­не? — хо­чац­ца знай­сці хоць ней­кую за­га­ну ў гэ­тым ча­ла­ве­ку, вель­мі не па­доб­ным на сва­іх ад­на­год­каў.

—Не, ба­ра­ні Бог. Ка­лі гэ­тым за­няц­ца, крыж на са­бе мож­на ста­віць ад­ра­зу.

—А як па­збаў­ля­е­це­ся не­га­ты­ву?

—З доб­ры­мі людзь­мі па­га­во­рыш — і ўжо ляг­чэй. Муд­рыя ба­бу­лі ра­яць ні­ко­лі ні з кім не сва­рыц­ца. Дур­но­га ча­ла­ве­ка не зме­ніш, а на­строй са­псу­еш.

…Адзі­нае, што за­сму­чае не­гін­ска­га паш­таль­ё­на, дык гэ­та не­вя­лі­кі па­куль што за­ро­бак. Але ёсць перс­пек­ты­ва пе­ра­ехаць на пра­цу ў Кас­цю­ко­ві­чы, а там і з фі­нан­са­мі ста­не ляг­чэй, і перс­пек­ты­вы кар'­ер­на­га рос­ту з'я­вяц­ца. Яго ра­ён­нае кі­раў­ніц­тва ў гэ­тым так­са­ма за­ці­каў­ле­на. «Та­кіх ма­ла­дых спе­цы­я­ліс­таў трэ­ба ца­ніць, — ка­жа на­чаль­нік ра­ён­на­га вуз­ла паш­то­вай су­вя­зі Іры­на Ка­ва­лен­ка. — На­ша служ­ба раз­ві­ва­ец­ца, з'яў­ля­юц­ца но­выя па­слу­гі, мя­ня­юц­ца фор­мы пра­цы. Трэ­ба па­ста­ян­на ўдас­ка­наль­ваць свае ве­ды, ву­чыц­ца ча­мусь­ці но­ва­му. І та­кія не­абы­яка­выя да пра­фе­сіі лю­дзі, як Ста­ні­слаў, спра­ве толь­кі на ка­рысць».

Нэ­лі ЗІ­ГУ­ЛЯ. Фо­та аў­та­ра