Некалі заўважыў у сяброўкі налеплены на «вочку» вэб-камеры ноўтбука кавалак сіняй ізаляцыйнай стужкі (ну, ведаеце, яе электрыкі і слесары выкарыстоўваюць?). На пытанне, у чым функцыянал «прыстасавання», пачуў дзіўнае: «Ты што? А раптам без гэтага нехта такім чынам будзе за мной сачыць?» Вядома, тут справа ў параноі ці самаўлюбёнасці: я, напрыклад, нават не спадзяюся, што мая асоба гэтак зацікавіць каго-небудзь, каб узломваць мой камп'ютар. Тым больш што апошнім часам у справе абароны асабістай прасторы і прыватнасці шмат што змянілася, і ламаць часам нічога не трэба...
Я адносна прыязна стаўлюся да розных там «твітараў» з «інстаграмамі». Многія карыстаюцца гэтымі сацыяльнымі сеткамі як пляцоўкамі для ўласнай творчасці — тэкставай ці фатаграфічнай. Але Perіscope... Сэрвіс нават па мерках інтэрнэта яшчэ зусім малады — запуск адбыўся летась у сакавіку. Ужо праз чатыры месяцы колькасць акаўнтаў перавысіла 10 мільёнаў. Сутнасць праграмы ў тым, што любы карыстальнік можа трансліраваць у прамы эфір відэа з камеры свайго смартфона. Адпаведна, глядзець яго могуць усе, калі аўтар не выставіў абмежаванні.
У тэорыі — задума нядрэнная. Шырокія магчымасці для блогераў, прафесійных журналістаў і самых розных устаноў — без тэлевізійнага пасрэдніцтва арганізоўваць трансляцыі падзей. Ці не пра гэта марылі многія яшчэ гадоў 50 таму? Уласнае ТБ! Але на практыцы ўсё, вядома, адбываецца інакш — інтэрнэт мае ўласцівасць самую добрую задуму пераўтвараць у нешта зусім нечаканае.
Заходжу ў Perіscope. Сэрца б'ецца часцей — зараз дакрануся да нечага патаемнага і эксклюзіўнага. Ну, ці проста ўлезу ў чужое жыццё... Выбіраю першую трансляцыю з Мінска. З таго боку экрана на мяне глядзіць даволі сімпатычная дзяўчына. Хацелася б працягнуць апісанне, але распавядаць больш няма пра што — гэта ўвесь змест трансляцыі. Не, вядома, час ад часу прыгажуня ўсміхаецца ці нават нешта гаворыць («Ну, раскажыце, як вашы справы?»). Але адзіная карысць, якую можна атрымаць ад прагляду, — разуменне таго, што прыгожыя дзяўчаты яшчэ не перавяліся.
Выбіраю іншы «стрым» — зноў прадстаўніца прыгожай паловы чалавецтва. Распавядае гледачам, што збіраецца на тусоўку, чакае таксі. Жаліцца на сум і просіць скласці ёй кампанію для размовы. У чат сыплюцца пытанні са стандартнага набору інтэрнэт-казановы: «як жыццё?» і «што робіш?». Астатняе, хутчэй за ўсё, не для друку. Вырашаю праявіць фантазію і пытаюся, што гераіня думае пра нямецкую некласічную філасофію. Твар дзяўчыны выражае адразу ўсе эмоцыі, якія змяняюцца па стандартнай схеме «адмаўленне — гнеў — торг — дэпрэсія». Адказ «нічога не думаю» ўражвае змястоўнасцю. Але трохі пазней усё-такі чую недарэчнае: «Ну, мне Гётэ падабаецца».
Хлопцы, якія расхвальваюць свае машыны і рассякаюць па начным горадзе з тэлефонам у руцэ, падлеткі, якія размалёўваюць твары маркерам, дзяўчаты, якім проста няма чаго рабіць, — чаго толькі я не ўбачыў у Perіscope...
Асобная размова — пра гледачоў. Не падумайце, нічога не маю супраць паўднёвых народаў, але нават сціплае веданне англійскай мовы дазваляе зразумець, што прапануюць дзяўчатам самыя розныя «ахмеды» ды «ібрагімы». У асобнай катэгорыі — сябры, якім, відаць, прасцей убачыць блізкіх на экране смартфона, чым у рэальным жыцці.
За ўвесь час, што я карыстаўся Perіscope, толькі дзве трансляцыі аказаліся сапраўды карыснымі. Першая — відэа прэс-службы футбольнага «Дынама» (Мінск) на якім гульцы каманды дэманстравалі свае баскетбольныя здольнасці ў перапынку матча мінскіх жа «Цмокаў» (па тэлебачанні ў гэты час ішла рэклама). Другая — імправізаванае кулінарнае шоу: дзяўчаты паказвалі, як марынаваць мяса, і мой страўнік не дазволіў адключыцца на першай жа хвіліне.
Да чаго я вяду? Сацыяльныя сеткі змяняюць свядомасць, і цяпер, каб распавесці ўсё пра чалавека, дастаткова проста адкрыць яго старонкі ў інтэрнэце.
І яшчэ. Не пераводзьце марна тую самую ізаляцыйную стужку. Нават калі з'явіцца хакер, якога зацікавіць ваша асабістае жыццё, хутчэй за ўсё, ён проста зазірне на Perіscope...
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
Што за таемнымі дзвярыма?
