«На гэтым тыдні жыхары еўрапейскага кантынента маглі назіраць унікальную астранамічную з'яву — так званы крывавы месяц...»
«Перад навальніцай парыла так, што ад дурманнага водару язміну плыло перад вачыма. Цёмна-сіняя трыбухатая хмара ўжо ляжала чэравам на хмызняку за вёскай і глуха пагрозліва буркатала...»
У спадарыні М. — канфлікт з суседкай (з кім не бывае?). Прычым канфлікт з адценнем містыкі, бо яго каталізатарам паслужылі словы... варажбіткі...
Пакуль адмыкала застылы замок на набрынялых за зiму дзвярах вясковай хаты, спадзявалася, што яны прыбягуць. Будуць церцiся аб ногi, муркаць, а я iх буду частаваць прысмакамi.
Пра таксіста, які ўзяў з пасажыркі за дзесяць кіламетраў праезду больш за шэсцьдзясят рублёў і дзякуючы гэтаму зрабіўся сапраўднай зоркай інтэрнэту, я даведалася па «сарафанным радыё».
Адкуль і як даўно я ведаю пра Курапаты? Вы не паверыце — я чула пра іх з самага маленства, гадоў за дзесяць да таго, як пра іх загаварылі ў грамадстве.
Нашы блізкія, сыходзячы ад нас, у простых рэчах пакідаюць нам сваё блаславенне.
Выбіраючы за дзяцей, у якім класе ім вучыцца, мы сапраўды клапоцімся пра іх будучыню? Ці толькі так лічым?
Дачка суседзяў не паступіла ва ўніверсітэт. Яны рыхтуюцца эканоміць, бацька, выкладчык каледжа, успамінае студэнцкае мінулае і падумвае, ці не пайсці куды грузчыкам падпрацоўваць...
Нядаўна з калегамі зайшла размова пра Дзень беларускага пісьменства. Гаварылі пра тое, ці варта ехаць у Рагачоў раней. Задзейнічаным на свяце паглядзець горад наўрад ці ўдасца.
