Маё сяброўства са «Звяздой» пачалося гадоў сорак таму. Не скажу, што яно было пастаяннае: доўгі час я выпісваў расійскія газеты «Известия», «Правду», «Труд», а «Звязду» перыядычна купляў у кіёсках, каб праверыць сваё веданне беларускай мовы.
Маёй газетай, выданнем нумар адзін, яна стала ў 1992-м і галоўным чынам з-за таго, што друкуецца па-беларуску. З цікавасцю чытаю артыкулы пра падзеі ў краіне і за межамі, на тэмы здароўя, культуры, вядзення хатняй гаспадаркі. Сярод любімых — рубрыкі «Неасабісты суб'ектыў» Алены Ляўковіч, «Нефармат» Святланы Яскевіч, «Жыццёвінкі» Уладзіміра Пернікава, дадатак «Сямейная газета»...
Кожную пятніцу газета друкуе падборкі «вясёлых і праўдзівых гісторый...» Дасылаць іх (хай не вельмі складныя) можа любы чытач... Бываліцу, «калі ў ёй нешта ёсць», у рэдакцыі «адшліфуюць». Гэта я ведаю па сабе, бо не адзін раз і пісаў, і друкаваўся... У тым ліку — у сваёй самай любімай рубрыцы «Хто каго?», дзе трэба прыдумваць подпіс да смешнага здымка. Іх за 16 гадоў існавання конкурсу было шмат. А ўжо колькі вершаў!.. Многія дагэтуль у памяці.
Якія пажаданні рэдакцыі? У грамадстве шмат розных праблем, шмат недахопаў. Таму, на мой погляд, газета павінна быць больш прынцыповай, больш баявой. Не для таго, каб пазласловіць — «во, як тут дрэнна», — а каб да лепшага выпраўляць становішча.
Яшчэ мне хацелася б больш інфармацыі ў выпусках «Што ў свеце робіцца», больш спорту і, можа, здароўя. А калі здаровіцца, то і работа робіцца.
Мікалай Старых, г. Гомель
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
