«Алеся» — старэйшы ў Беларусі часопіс для жанчын — сёлета адзначыць 100-гадовы юбілей. Першы яго нумар выйшаў у лістападзе 1924 года. Назва выдання з цягам часу мянялася: з 1924 па 1930 — «Беларуская работніца і сялянка», з 1931 па 1941 гады — «Работніца і калгасніца Беларусі», з 1946 ― «Работніца і сялянка», з 1995 года — «Алеся».
На працягу 100 гадоў часопіс адлюстроўваў жыццё нашай краіны праз вобразы жанчын розных узростаў і прафесій. Гераіні выдання — працаўніцы заводаў і калгасаў, настаўніцы і дактары, жанчыны-дэпутаты і вучоныя, артысткі, мастачкі... Мужныя, самаадданыя, працавітыя, прыгожыя, таленавітыя. Яны рабілі навуковыя адкрыцці, расцілі хлеб, стваралі мастацкія палотны, гадавалі дзяцей і моцна любілі сваю краіну. Іх твары ўсміхаюцца нам з вокладак часопіса 30, 50 і болей гадоў таму.
У серыі фотастылізацый мы пакажам сучасных беларусак у вобразах гераінь розных прафесій і перыядаў савецкай эпохі. Пры тым будуць выкарыстаны тыя ж кампазіцыйныя і творчыя прыёмы, што і на старых вокладках, каб максімальна наблізіць кадр да арыгіналу.
Адкрывае нашу новую рубрыку вядучы бібліятэкар адзела захоўвання спецыялізаваных фондаў Нацыянальнай бібліятэкі Беларусі Святлана Мілейка. А «прататыпам» для фотастылізацыі паслужыла гераіня вокладкі № 9 «Работніцы і сялянкі» за 1986 год — галоўны бібліятэкар чытальнай залы Беларускага інстытута механізацыі сельскай гаспадаркі Роза Сомава.
Сваю справу Святлана Мілейка вельмі любіць. І сама з задавальненнем вывучае розныя дакументы, газеты, кнігі, бо цікавіцца гісторыяй, асабліва ваеннай тэматыкай. А яшчэ мае не зусім звычайнае хобі — здымаецца ў кіно.
Святлана нарадзілася ў горадзе Глыбокае Віцебскай вобласці. З дзяцінства любіла чытаць. Асабліва цікавілася кнігамі пра жывёл і расліны. Такое захапленне і вызначыла ў далейшым выбар прафесіі. У 2012 годзе яна скончыла Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт культуры і мастацтваў. Пасля вучобы адразу трапіла ў Нацыянальную бібліятэку Беларусі, дзе працуе ўжо адзінаццаць гадоў.
— Як прыйшла сюды, так і застаюся ў любімым сектары газетнага фонду. Штодзень праглядаю новыя нумары газет, якімі больш за ўсё цікавяцца нашы чытачы. Выконваю абавязкі па захаванасці фонду, падбіраю экзэмпляры для падшывак, займаюся іх творчым афармленнем, — расказвае пра некаторыя свае абавязкі Святлана.
Прафесія бібліятэкара — гэта не толькі штодзённая карпатлівая праца з фондамі, але і захапляльныя падарожжы, сустрэчы з цікавымі людзьмі і новыя ўражанні. Напрыклад, летам Святлана прымала ўдзел у міжнародным праекце «Адукацыйная калабарацыя бібліятэк Садружнасці», які праходзіў у Маскве.
— Мы наведалі розныя бібліятэкі: Расійскую дзяржаўную, дзіцячую, бібліятэку-чытальню імя І. С. Тургенева. Больш за ўсё мяне ўразіла бібліятэка імя Ганны Ахматавай: вельмі сучасная! Там ёсць апарат электроннай выдачы кніг: можна прасканаваць штрыхкод, свой чытацкі білет і забраць кнігу дадому, а потым вярнуць такім жа спосабам. Ёсць і кіназала з вялікім экранам, прафесійна абсталяваная студыя гуказапісу. Акрамя бібліятэк, наведалі славутыя мясціны расійскай сталіцы. Ужо чакаю наступных праектаў, — успамінае сваю вандроўку бібліятэкар.
Праца ёй вельмі падабаецца, у першую чаргу з-за магчымасці мець доступ да шырокага кола інфармацыі. Святлана першай прымае газеты Беларусі і з усяго свету. І ў кожным выданні знаходзіць штосьці цікавае і карыснае для сябе.
— Я пастаянна вучуся, удасканальваю свае навыкі. У бібліятэцы можна вывучаць гісторыю па рэальных дакументах: часопісах, кнігах і газетах. У нас ёсць выданні нават 1880-х гадоў. Залаты газетны фонд — рэвалюцыйнага, даваеннага, ваеннага перыядаў — складае 65% ад усіх газет, якія захоўваем, — з захапленнем расказвае мая суразмоўніца.
У гераіні вельмі шмат цікавых хобі і захапленняў. Святлана любіць вырошчваць кветкі, асабліва фіялкі. Па словах суразмоўніцы, яе кватэра з-за раслін падобная на сапраўдныя трапічныя джунглі. Вяжа кручком: занятак гэты супакойвае і расслабляе.
Ёсць у Святланы яшчэ адно незвычайнае і вельмі творчае хобі — яна здымаецца ў кіно.
— Адна з апошніх роляў якраз была звязаная з бібліятэчнай справай, так што ў мяне цудоўна атрымалася ўжыцца ў вобраз, — пасміхаецца яна. — У асноўным здымаюся ў расійскіх фільмах, аднойчы — ва ўзбекскім. Сярод іх — серыял «Прошу поверить мне на слово», ваенныя фільмы «Про Петра и Павла», «Узбечка» і інш. Апошні фільм, у якім здымалася, — «Спасение капитана Максимова». Вельмі цікавы быў праект тэлеканала «Звязда» — дакументальны серыял «Москва фронту». Там я была актрысай масавых сцэн.
Па фільмах, дакументах і кнігах Святлана вывучае гісторыю, асабліва ж цікавіцца ваеннай тэматыкай. Кажа, жаночыя раманы, дэтэктывы не для яе!
— Дзякуючы здымкам у ваенных фільмах я спазнаю шмат новага, а потым яшчэ дадаткова паглыбляюся ў тэму, чытаю, шукаю матэрыялы. Дарэчы, паводле апошняй ролі — я іграла бібліятэкара — мне трэба было перадаць галоўнаму герою кнігу на подпіс. Не ўяўляеце, як хацелася прачытаць яе самой! — дзеліцца мая суразмоўніца.
— Яшчэ ў студэнцтве сябры аднойчы паклікалі з сабой на здымкі праекта «Звёздный ринг». Мне вельмі спадабалася: там была жывая музыка, спевы, — успамінае Святлана. —Так стала ўдзельнічаць спачатку ў музычных праектах, а потым і ў кіно.
— Мая маці працавала паштальёнам у горадзе Глыбокае, таму добра ведала і з задавальненнем чытала «Алесю», — гаворыць Святлана Мілейка. — Са свайго боку, пажадаю здароўя і прыгажосці чытачкам часопіса і ўсім беларускім жанчынам. «Алесі» — вялікіх тыражоў і цікавых інтэрв’ю!
З мастацтвам па жыцці.
Баявое ўзаемадзеянне найвышэйшага ўзроўню.
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
