Ахілес, які жыве па сваіх правілах

Шмат­ра­зо­вы чэм­пі­ён све­ту па тай­скім бок­се Анд­рэй Ге­ра­сім­чук рас­каз­вае пра га­лоў­ную пе­ра­мо­гу ў кар'­е­ры, школь­ныя га­ды і бяс­спрэч­ныя іс­ці­ны.

Ад­ра­зу пас­ля Но­ва­га го­да пра­фе­сій­ны кік­бок­сінг ус­ка­лых­ну­ла сен­са­цыя: бе­ла­рус­кі ба­ец Анд­рэй Ге­ра­сім­чук пе­ра­мог чэм­пі­ё­на су­свет­на вя­до­май пра­моў­тар­скай ар­га­ні­за­цыі Glory Ры­ка Вяр­хо­ве­на. Пры­чым наш Ахі­лес, як на­зы­ва­юць Ге­ра­сім­чу­ка ў све­це K-1 і му­ай-тай, двой­чы ад­праў­ляў са­пер­ні­ка ў на­кдаўн. Ка­рэс­пан­дэнт «Звяз­ды» су­стрэ­ла­ся з бак­сё­рам, каб да­ве­дац­ца, ча­го ба­яц­ца чэм­пі­ё­ны, як з «цяж­ка­га пад­лет­ка» вы­га­да­ваць пра­фе­сій­на­га спарт­сме­на і што ча­кае гэ­тыя ві­ды спор­ту ў на­шай кра­і­не.

Ліч­бы, мя­нуш­ка

— У ад­ной спар­тыў­най ін­тэр­нэт-кры­ні­цы знай­шла звест­кі, што на тва­ім ра­хун­ку 75 ба­ёў і 57 пе­ра­мог. Гэ­та ка­рэкт­ныя ліч­бы?

— А я не ве­даю. Ужо га­доў пяць не зай­ма­ю­ся пад­лі­ка­мі сва­іх ба­ёў, пе­ра­мог, па­ра­жэн­няў... Шчы­ра ка­жу­чы, гэ­та трэ­ба ўвесь час за­піс­ваць, бо бак­сё­ры на­са­мрэч хут­ка за­бы­ва­юць свае баі.

— Да­рэ­чы, пра ліч­бы. Вя­лі­кі рост, 196 см, з'яў­ля­ец­ца тва­ёй пе­ра­ва­гай?

— Так. У бок­се вя­лі­кі рост — гэ­та плюс... ка­лі ўмець ім пра­віль­на ка­рыс­тац­ца. Перш за ўсё гэ­та пе­ра­ва­га ў дыс­тан­цыі. З вя­лі­кай ад­лег­лас­ці пра­сцей да­стаць са­пер­ні­ка.

— Улет­ку ты як­раз вый­граў тур­нір-чац­вёр­ку, які ар­га­ні­за­та­ры на­зва­лі «Біт­ва гі­ган­таў звыш 2 мет­раў»...

— Там, да­рэ­чы, удзель­ні­чаў укра­ін­скі бак­сёр, яшчэ вы­шэй­шы за мя­не. Але і ва­жыў больш. Уво­гу­ле, роз­ні­ца ў не­каль­кі сан­ты­мет­раў не вель­мі ад­чу­валь­ная. Га­лоў­нае — за­ся­родж­вац­ца на сва­ёй пра­цы, сва­іх уда­рах, і та­ды ўсё ас­тат­няе ады­хо­дзіць на дру­гі план.

— А мя­нуш­ка «Ахі­лес» ад­куль уз­нік­ла?

— 2005 год, мой пер­шы пра­фе­сій­ны бой у Поль­шчы. Да­рэ­чы, гэ­та мой пер­шы і па­куль адзі­ны па­яды­нак па ба­ях без пра­ві­лаў. Трэ­ба бы­ло пры­ду­маць са­бе мя­нуш­ку. Адзін з ма­іх трэ­не­раў пра­па­на­ваў гэ­ты ва­ры­янт. Пад уплы­вам га­лі­вуд­ска­га філь­ма «Троя», які вый­шаў на год ра­ней.

— І ця­бе не хва­люе, што Ахі­лес перш за ўсё пра­сла­віў­ся дзя­ку­ю­чы свай­му сла­ба­му мес­цу?

— Гэ­та толь­кі ле­ген­да. З філь­ма мне за­пом­ніў­ся мо­мант, ка­лі ма­ці вы­праў­ля­ла Ахі­ле­са на Тра­ян­скую вай­ну і ка­за­ла: «Яшчэ да твай­го на­ра­джэн­ня я ве­да­ла, што за та­бой прый­дуць. Ка­лі ты за­ста­неш­ся, у ця­бе бу­дзе сям'я, дзе­ці... А ка­лі пой­дзеш, тваё імя за­ста­нец­ца ў гіс­то­рыі». Так і зда­ры­ла­ся. Для мя­не Ахі­лес — вя­лі­кі во­ін, а не сім­вал сла­бас­ці.

[caption id="attachment_69348" align="alignnone" width="600"] Андрэй Герасімчук адпраўляе ў накдаўн чэмпіёна Glory Рыка Верховена.[/caption]

Улю­бё­нец міль­ярд­най аў­ды­то­рыі

— Ты па­чы­наў з тай­ска­га бок­са. Мо­жаш ска­заць, што та­бе больш па ду­шы — К-1 ці му­ай-тай?

— Тай­скі бокс. У ім не трэ­ба ся­бе аб­мя­жоў­ваць. Вось прык­лад: ка­лі пра­во­дзіў бой у Кі­таі, да мя­не пад­бя­га­лі тай­цы і пы­та­лі­ся: «Ча­му ты не за­ва­ліў яго з лок­ця?» Са­праў­ды, пра­ца­ваў у клін­чы — ка­ле­ня­мі, і ка­лі б да­ба­віў лок­ця­мі, бой скон­чыў­ся б хут­чэй. Але ў К-1 та­кія пра­ві­лы — нель­га біць лок­ця­мі. Вось і пры­хо­дзіц­ца ся­бе пры­трым­лі­ваць. А я, шчы­ра ка­жу­чы, не люб­лю ста­віць пе­рад са­бой ме­жы.

— Дзе бы­лі са­мыя кам­форт­ныя ўмо­вы з тых мес­цаў, дзе ты бак­сі­ра­ваў?

— На­пэў­на, у Кі­таі. Толь­кі ўя­ві­це: К-1 збі­рае там міль­ярд­ную тэ­ле­аў­ды­то­рыю! Ад­па­вед­на і ар­га­ні­за­цыя ба­ёў на вы­шэй­шым уз­роў­ні. Усё як па га­дзін­ні­ку. Для мя­не гэ­та вель­мі важ­на.

— А як жа ат­мас­фер­ныя тай­скія баі пад ад­кры­тым не­бам?

— Спра­чац­ца не бу­ду — аў­тэн­тыч­на. Але вель­мі цяж­ка. Там жа якое на­двор'е! Го­ра­ча, віль­гот­на...Ця­бе аб­лі­ва­юць ха­лод­най ва­дой з іль­дом, а праз хві­лі­ну ты зноў ледзь­ве не атрым­лі­ва­еш цеп­ла­вы ўдар. Доб­ра, ка­лі ёсць ве­цер: аб­лі­лі — і ты як пад кан­ды­цы­я­не­рам. Але час­цей за ўсё паў­та­ра­ец­ца пер­шы сцэ­нар.

— Аца­ні пра­фе­сій­ны ры­нак му­ай-тай і К-1 у краінах СНД.

— Ён раз­ві­ва­ец­ца, па­шы­ра­ец­ца. Вя­до­ма, па­куль мы не мо­жам за­пра­шаць су­свет­ных «зо­рак», бо для гэ­та­га па­трэб­ны вель­мі вя­лі­кія гро­шы. Не ма­гу ска­заць з упэў­не­нас­цю, што ад­ной­чы ра­сій­скія ці бе­ла­рус­кія пра­моў­та­ры змо­гуць вый­сці на па­доб­ны ўз­ро­вень... У нас усё ж та­кі ін­шая спар­тыў­ная куль­ту­ра, ін­шыя тра­ды­цыі. Не­ка­то­рыя ка­жуць — не алім­пій­скія дыс­цып­лі­ны, та­му і ня­ма сур'­ёз­на­га раз­віц­ця. Хоць Між­на­род­ны алім­пій­скі ка­мі­тэт ужо не раз раз­гля­даў маг­чы­масць уклю­чэн­ня тай­ска­га бок­са ў алім­пій­скую пра­гра­му. У лю­бым вы­пад­ку на мес­цы не ста­ім. Ле­там у Мін­ску ла­дзі­лі баі ў цыр­ку. Усё прай­шло як па мас­ле: клас­ная ат­мас­фе­ра, вы­дат­ная ар­га­ні­за­цыя, і па­ядын­кі атры­ма­лі­ся пры­го­жыя.

Зма­гац­ца з улас­ны­мі стра­ха­мі

— Пра па­яды­нак з Вяр­хо­ве­нам ты ска­заў, што бой атры­маў­ся пра­сцей­шым, чым ты ча­каў. Та­кое час­та зда­ра­ец­ца?

— Усё за­ле­жыць ад на­строю. Мож­на не­да­аца­ніць са­пер­ні­ка, і тое, што зда­ва­ла­ся лёг­кай пе­ра­мо­гай, абер­нец­ца крыўд­ным па­ра­жэн­нем. Вя­до­ма, та­кі па­яды­нак мож­на вы­ра­та­ваць, але гэ­та вель­мі ня­прос­та. Трэ­ба цал­кам мя­няць план на бой, пад­ладж­вац­ца пад са­пер­ні­ка... Пры­чым ім­гнен­на! У мя­не бы­ва­лі па­доб­ныя па­ядын­кі. Вы­хо­дзіў на рынг і ра­зу­меў, што за­над­та рас­сла­біў­ся. Але з-за гэ­та­га баі не прай­гра­ваў. Згон­ка ва­гі пе­ра­шка­джа­ла, а не­да­на­строй — не.

— Па­доб­ныя мо­ман­ты, што нель­га не­да­ацэнь­ваць са­пер­ні­ка, трэ­ба на­строй­вац­ца аб­са­лют­на на кож­ны па­яды­нак, пры­хо­дзяць з прак­ты­кай ці пад­каз­ва­юць трэ­не­ры?

— Пер­ша­па­чат­ко­ва, на­пэў­на, пад­каз­ва­юць трэ­не­ры. А пас­ля ўжо за­па­мі­на­еш, і гэ­та амаль ста­но­віц­ца тва­ім крэ­да. Аў­та­ры­тэт трэ­не­ра вель­мі важ­ны. Не­здар­ма іс­нуе та­кая пры­маў­ка: «Ка­лі б ста­расць маг­ла, а ма­ла­досць ве­да­ла». Лі­чу ся­бе шчас­лі­вым ча­ла­ве­кам, бо мя­не ву­чы­лі са­праў­ды леп­шыя ў сва­ёй спра­ве.... Але да не­ка­то­рых іс­цін, не­су­мнен­на, пры­хо­дзіш са­ма­стой­на. Я вось з га­да­мі зра­зу­меў, што ўсе стра­хі ў нас у га­ла­ве. І ка­лі ад іх па­зба­віц­ца, ня­ма ні­чо­га не­маг­чы­ма­га.

— Да­рэ­чы, у ця­бе ёсць ней­кія жыц­цё­выя стра­хі, фо­біі?

— Так. Са­бак ба­ю­ся. У да­лё­кім дзя­цін­стве адзін па­ку­саў, а на­ступ­ствы — да­гэ­туль (усмі­ха­ец­ца). Але ге­рой ад ба­яз­ліў­ца тым і ад­роз­ні­ва­ец­ца, што здоль­ны зма­гац­ца са сва­і­мі стра­ха­мі. Упэў­не­ны, што ка­лі ўзнік­не па­гро­за для жыц­ця, я і не ўспом­ню пра тое, што ба­ю­ся са­бак. У та­кія мо­ман­ты ўклю­ча­ец­ца ін­стынкт са­ма­за­ха­ван­ня, і ты ду­ма­еш зу­сім па-ін­ша­му.

— У звы­чай­ным жыц­ці пры­хо­дзі­ла­ся ка­рыс­тац­ца пра­фе­сій­ны­мі на­вы­ка­мі ці ўсё аб­ме­жа­ва­ла­ся два­ро­вы­мі раз­бор­ка­мі ў дзя­цін­стве?

— Быў адзін эпі­зод, які ма­гу ўспом­ніць. Але да бой­кі ўсё ж спра­ва не дай­шла. Не­каль­кі га­доў та­му ў Мін­ску, пас­ля бою, іш­лі з бра­там у кра­му. Азі­ра­ю­ся, гля­джу — хло­пец б'е дзяў­чы­ну. Звяр­та­ю­ся да яго: «Тар­ма­зі! Ты што ро­біш?». Ён ідзе на мя­не. Па­чаў ад­во­дзіць яго ўбок, каб не хва­ля­ваць мі­на­коў, хло­пец па­чаў зда­ваць на­зад. Але на гэ­тым гіс­то­рыя не скон­чы­ла­ся. Стаю ў кра­ме на ка­се, па­ды­хо­дзіць да мя­не той хло­пец і ка­жа: «Трэ­ба па­гу­та­рыць». Вы­хо­джу на ву­лі­цу — ста­іць ма­шы­на мі­лі­цыі. У мя­не аж­но скі­ві­ца ад­віс­ла: вось та­кі прад­стаў­нік пра­ва­ахоў­ных ор­га­наў!

«На­стаў­ні­ца вы­ста­ві­ла мне ўльты­ма­тум»

— У тай­скі бокс ты тра­піў дзя­ку­ю­чы са­цы­яль­на­му пра­ек­ту «Доб­рая сі­ла». У чым за­клю­ча­ла­ся твая гіс­то­рыя «цяж­ка­га пад­лет­ка»?

— З до­ма не ўця­каў, у бла­гія кам­па­ніі не трап­ляў (смя­ец­ца). Прос­та час ад ча­су ў шко­ле і ву­чы­лі­шчы ўзні­ка­лі кан­флік­ты з вы­клад­чы­ка­мі. У мя­не ёсць та­кая якасць: я не ба­ю­ся вы­каз­ваць сваю дум­ку. На­ват ка­лі яна са­мая не­па­пу­ляр­ная. Зра­зу­ме­ла, што на­стаў­ні­каў, як і лю­бых ін­шых лю­дзей, на­дзе­ле­ных пэў­най ула­дай, та­кая пра­ма­лі­ней­насць за­да­во­ліць не маг­ла. Кан­флікт з клас­ным кі­раў­ні­ком у шко­ле ўво­гу­ле вы­ра­шаў­ся ўльты­ма­ту­мам: аль­бо мя­не пе­ра­вод­зяць у ін­шы клас, аль­бо яна ад­маў­ля­ец­ца ад клас­на­га кі­раў­ніц­тва. У вы­ні­ку я за­стаў­ся. А вось за­вуч з ву­чы­лі­шча па­сту­пі­ла больш муд­ра: ад­вя­ла мя­не ў сек­цыю му­ай-тай, дзе мая гі­пер­ак­тыў­насць пры­да­ла­ся.

— Атрым­лі­ва­ец­ца, вы­дат­ні­кам ця­бе на­зваць бы­ло нель­га?

— Ву­чыў­ся я, між ін­шым, ня­дрэн­на. Бал атэс­та­та ў мя­не быў 4,2 па пя­ці­баль­най шка­ле. Мне па­да­ба­лі­ся прад­ме­ты, дзе мож­на бы­ло па­раз­ва­жаць — лі­та­ра­ту­ра, гіс­то­рыя... А вось з мо­ва­мі бы­лі праб­ле­мы. Бо там — пра­ві­лы, і без іх ні­ку­ды. Тое ж да­ты­чыц­ца геа­мет­рыі. Не іш­ла! Бо ка­лі ты не ве­да­еш пра­ві­лы па­бу­до­вы той ці ін­шай фі­гу­ры, у ця­бе ні­чо­га не атры­ма­ец­ца. Вось з ал­геб­рай — ін­шая спра­ва. Там пра­цу­юць за­ко­ны ло­гі­кі: па­ду­маў, па­кру­ціў за­да­чу і ра­шыў.

— Ты час­та паў­та­ра­еш сло­вы «аб­ме­жа­ван­не», «ме­жы». Але ў жыц­ці шмат та­кіх бар'­е­раў — ма­раль­на-этыч­ныя нор­мы і прын­цы­пы, ня­пі­са­ныя за­ко­ны, па якіх жы­ве гра­мад­ства. Як ты спраў­ля­еш­ся з гэ­тым?

— Ад­на спра­ва, ка­лі та­бе на­вяз­ва­юць гэ­тыя нор­мы і пры­му­ша­юць з імі жыць. І зу­сім ін­шая, ка­лі ты пры­ма­еш пра­ві­лы гуль­ні і без уся­ля­кіх ва­ган­няў імі кі­ру­еш­ся. Зра­зу­ме­ла, што ча­ла­век па­ві­нен ве­даць пэў­ныя ме­жы, каб не бы­ло ўсё­да­зво­ле­нас­ці і ха­о­су. Але толь­кі ён сам мо­жа вы­стаў­ляць гэ­тыя ме­жы пе­рад са­бой. Вось што я маю на ўва­зе. На­пэў­на, та­му К-1 для мя­не ў пэў­ным сэн­се вы­клік. Гэ­та вель­мі ня­прос­та, ка­лі пад­час бою суд­дзі па­чы­на­юць «пры­бі­раць» на­пра­ца­ва­ныя эле­мен­ты. Ча­сам атрым­лі­ва­ец­ца так, што з-за гэ­та­га ты не мо­жаш па­ка­заць і па­ло­ву та­го, што ўме­еш, і та­ды пры­хо­дзіц­ца вы­ціс­каць мак­сі­мум з мі­ні­му­му.

У су­вя­зі з пры­ро­дай

— У ця­бе ёсць ці­ка­вае хо­бі: ты лю­біш збі­раць гры­бы. Гэ­та, на­пэў­на, пай­шло з дзя­цін­ства?

— На­пэў­на, так. Усе свае лет­нія ка­ні­ку­лы я пра­во­дзіў на вёс­цы ў ба­бу­лі. А там якія за­ба­вы? Пер­шы ме­сяц — се­на, дру­гі — яга­ды, трэ­ці — гры­бы. Апош­ні за­ня­так вы­клі­каў у мя­не най­боль­шы азарт. Хоць гэ­та крыш­ку дзіў­на, бо я не вя­лі­кі ама­тар ес­ці гры­бы. Уво­гу­ле не шка­дую, што рос вось та­кім вяс­ко­вым хлоп­цам. Пры­ро­да, на­ту­раль­нае хар­ча­ван­не (у ба­бу­лі бы­лі дзве ка­ро­вы, ку­ры)... Ма­быць, та­му і вы­рас та­кім ду­жым і зда­ро­вым.

— Уга­даю, ка­лі ска­жу, што ты ад­да­еш пе­ра­ва­гу ад­па­чын­ку на пры­ро­дзе, а не клуб­ным ту­соў­кам?

— Гэ­та праў­да. Я ўво­гу­ле не вель­мі люб­лю га­рад­скую мі­тус­ню і ма­ру па­бу­да­ваць дом пад Мінск­ам. Каб по­бач — ля­сок, лу­гі, па­лі... Су­вязь з пры­ро­дай для мя­не са­праў­ды важ­ная рэч. Не­здар­ма, па ін­дый­скай фі­ла­со­фіі, пер­шая, га­лоў­ная чак­ра ча­ла­ве­ка пад­сіл­коў­ва­ец­ца ад жы­во­га све­ту. Я шмат дзе быў і роз­ныя края­ві­ды ба­чыў, але на­шы мне блі­жэй­шыя за ўсіх. Ад су­зі­ран­ня тро­пі­каў ці гор маё сэр­ца не б'ец­ца так час­та і моц­на, як до­ма.

Да­ры­на ЗА­ПОЛЬ­СКАЯ