Каб уразіць... іншую

У кабінеце нас двое — я і мая маладая калега Анжэла. Звярнуў сёння яе ўвагу на тое, што наша кіраўніца — Аліна Аляксандраўна — трымае сябе заўжды ў цудоўнай форме; вытанчаная інтэлігентнасць і прыродная прыгажосць — рэдкае спалучэнне для кіраўніка.

— Ну, гэта больш чым відавочна, — згаджаецца Анжэла. — Наша кіраўніца ў сваёй знешнасці прадугледжвае кожную дробязь, яна, як кажуць, на вышыні... А ці заўважыў ты, што у яе нарошчаныя пазногці?

— Што?.. Якія пазногці? Прычым тут пазногці? Мне да ліхтара, якія яны... Хоць сабе ўвогуле і без іх.

Мой мужчынскі інтарэс-цікавасць да Аліны Аляксандраўны — гэта яе прыцягальная ўсмешка, хвалюючы погляд, мілыя гуллівыя ямачкі на шчочках, яе прыгожая паходка і, скажам прама, сексуальная фігура... А тут — нейкія пазногці?

— Ды ў нашым райцэнтры адкрылася некалькі кропак, дзе займаюцца толькі пазногцямі! Няўжо ты думаеш, што жанчыны трацілі б грошы — і не маленькія! — на тое, што не падабаецца вам? Каго ж мы яшчэ хочам уразіць, як не мужчын?

Я не думаю, што жанчыны звар'яцелі і выкідваюць грошы на вецер, проста заўважыў, што яны робяць многае для таго, каб уразіць... іншых жанчын. Нарошчаныя пазногці нашай Аліны Аляксандраўны — гэта для Ірыны Сяргееўны, Наталлі Ігараўны, Святланы Іванаўны, прадстаўніц розных структур, дзе яна бывае. Я скажу болей: прыкладна палова ўсіх жаночых намаганняў з індустрыі прыгажосці накіраваны для стварэння эфекту ў вачах сабе падобных — калег, канкурэнтак, суседак, сябровак, знаёмых і незнаёмых... Вы гэтага проста не разумееце, думаеце, што імкняцеся ўразіць мужчыну. Але ўсё гэта «ляціць міма». А мы... мы вас любім за іншае. Зусім за іншае.

Міжволі ўзгадаў выпадак, што адбыўся падчас адной з выпадковых пасядзелак нашага калектыву ў рэстаране некалькі гадоў таму. Адну нашу супрацоўніцу — Вольгу — «прыкмеціў» падпалкоўнік з ліку адпачываючых, раз за разам запрашаў на танец. А яна, усхваляваная, дакарала сябе, што выглядае «па-дамашняму», што не падрыхтавалася належным чынам да мерапрыемства — ні табе «поўнага» макіяжу, ні манікюру. Маўляў, і сама адчувала б сябе ўпэўнена, і падпалкоўніка «зваліла б напавал». Можа, гэта так, але калі б яна сядзела, як царыца на троне, той падпалкоўнік на яе і не паглядзеў бы...

Аляксандр Г