Хто з нас хоць раз у дзяцінстве не ляжаў у бальніцы? Памятаеце, як было сумна і няўтульна, калі заставаліся адзін на адзін са сваёй хваробай, думкамі і хваляваннямі. Чарговая сустрэча "Клуба валанцёраў" аб’яднала аматараў дарыць дзеткам, якія вымушаныя знаходзіцца ў шпіталях, цеплыню і ўсмешку. Мела рацыю Маці Тэрэза, калі сцвярджала: "адзіны лек ад адзіноты, адчаю і безнадзейнасці – гэта любоў".
Сустрэча валанцёраў "Таблеткі ў кветкі" падалася мне сапраўды ўнікальнай. Наўрад ці дзесьці ў адным месцы збіраюцца аквагрымёры, бальнічныя клоўны, псіхолагі і ілюзіяністы. Дзяўчаты-аквагрымёркі ахвотна і з незвычайным імпэтам расфарбавалі тварык дзяўчынкі і падзяліліся сакрэтамі свайго майстэрства. Бальнічныя клоуны з "Фані ноус" навучылі сакрэтнай тактыцы "як падарыць усмешку". Спецыялістка па твісцінгу – мастацтва мадэляваць фігуркі з шарыкаў – Наталля Букоўская навучыла рабіць "паветраных" кветачак і сабачак. Ілюзіяніст Віталь Паўлаградскі расказаў і паказаў, як правільна "фокуснічаць". Псіхолаг Ірына Шмат, дырэктар сацыяльнага цэнтра "Шчаслівы малыш", выкладчык педагогікі школы сямейнага жыцця, пазнаёміла з псіхалагічнымі прыёмамі кантактавання з хворымі дзеткамі.
– Тры гады таму знаёмы валанцёр запрасіў мяне да сябе ў арганізацыю пры Кафедральным саборы, – апавядае сваю гісторыю Наталля Букоўская. – Там я ўпершыню пачула пра твісцінг. Адразу захапілася, бо ўбачыла штосьці новае для сябе. Першы раз я зрабіла тры сабачкі і две кветачкі, выйшла на вуліцу і пачала дарыць мінакам. Людзі былі вельмі ўдзячныя. Яшчэ я з’яўляюся бальнічным клоўнам, таму мне карысна ўмець штосьці асаблівае, чымсьці здзіўляць дзетак у бальніцы. Мы прыходзім туды, каб нейкім чынам адцягнуць іх ад сумных думак.
Ініцыятыва "Таблеткак у кветкі" зыходзіла ад дзвюх вопытных валанцёрак, арганізатарак "Клуба валанцёраў" Вольгі Севярынец і Вікторыі Чаплевай. Вольга некалькі год таму скончыла філфак БДУ. Валанцёрствам захапілася, калі была на другім курсе. "Убачыла абвестку аб зборы сродкаў на падарункі для дзетаў з прытулкаў і праз гэта далучылася да невялікага валанцёрскага руху св. Мікалая, – распавядае дзяўчына. – Валанцёр не выбірае, каму дапамагаць. Калі шмат год займаешся дабрачыннасцю, гэта становіцца хутчэй асэнсаваным вырашэннем, а не парывам пачуццяў".
Першая сустрэча "Клуба валанцёраў" адбылася яшчэ ў красавіку і прысвячалася дапамозе дзеткам з прытулкаў. На дзіва, да актывістаў падцягнулася шмат людзей з розных арганізацый. "Тады мы зразумелі, – тлумачыць Вікторыя Чаплева, – што ў нашай краіне няма пляцоўкі для павышэння кваліфікацыі і самаўдасканалення ахвотнікаў дапамагаць. Напрыклад, у Польшчы ёсць курсы па дапамозе малым, па працы з састарэлымі. У Беларусі валанцёрства існуе толькі на інтуітыўным узроўні. Так узнікла ідэя зрабіць тое, што аб’яднае ўсіх валанцёраў і навучыць іх чамусьці карыснаму".
– Часцяком валанцёры "выгараюць", стамляюцца, не бачаць вынікаў сваёй працы, – працягвае Вікторыя. – Калі прыходзіш на сумесныя сустрэчы, то бачыш, што ты не адзін, што шмат людзей могуць падтрымаць тваю ініцыятыву. Мы заўважылі цікавую рэч – розныя арганізацыі з цяжкасцю ідуць на кантакт адна з адной. Напрыканцы першай сустрэчы падыходзілі людзі і казалі, маўляў, мы варымся ў сваім соку і не заўважаем, што адбываецца вакол. Такія сходкі – выдатная магчымасць завязаць новыя кантакты.
Клуб дапамагае не толькі хворым дзеткам. Валанцёры таксама ладзяць сустрэчы з "цяжкімі" падлеткамі, людзьмі з абмежаванымі магчымасцямі, састарэлымі. Як правіла, ім усім не хапае ўвагі і жывой гутаркі, таму гэта лепшая дапамога. Працягнуць кветачку цеплыні і чалавечнасці мае магчымасць кожны.
Вераніка УЛАСЕВІЧ
Фота Кацярыны СЯРГЕЙ
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
