Рызыкую чарговы раз выклікаць варожасць чытачоў, але я настойліва паўтараю сваю крамольную думку: дабрачыннасць — гэта эгаістычны працэс.
Мы шмат патрабуем ад жыцця. Мы заўсёды чымсьці незадаволены, нам увесь час чагосьці не хапае.
Прыгожыя людзі паміраюць часцей. Такое назіранне я вывела за час валанцёрскай працы ў дабрачынным руху «Клуб 5000».
У дабрачынны «Клуб 5000» прыйшоў новы валанцёр. Дзянісу ўжо за трыццаць. Ён мае няўдалы вопыт шлюбу.
Прысніла, што мае старыя сябры з дзіцячага анкацэнтра жывыя. Не парадавала гэта нават у сне.
У мяне часта пытаюцца, як я жыву пасля адыходу ад справы свайго жыцця — дабрачыннага «Клуба 5000». Добра жыву.
Жыццё навучыла мяне не замахвацца на глабальнае. Метадам спроб і памылак. Замашак і прамашак. Гузакоў і ран на сэрцы.
Мы ўсе на працягу жыцця сутыкаемся з цяжкасцямі. Вучымся іх пераадольваць ці прымаць. Змагаемся ці апускаем рукі.
Я згубіла грошы. Зусім нечакана выявіла, што выпадкова выкінула з кашалька сорак еўра. Дзе і калі гэта адбылося — узгадаць не атрымалася.
