ЯКІЯ ЎСПАМІНЫ Ў ВАС ЗАСТАЛІСЯ АБ ШКОЛЕ?

Крысціна ШАБАНАВА, менеджар па продажах сувенірнай прадукцыі, г. Мінск:

1378158136836_1

— Мой «першы раз у першы клас» пачаўся з белых банцікаў, накрухмаленага каўнерыка, новых лакіраваных пантофлікаў і... разбітых каленак! Я так старалася быць дарослай і сур'ёзнай на першай у жыцці лінейцы, з такім гонарам — усё-такі ўжо школьніца! — несла букет сваёй першай настаўніцы, што не заўважыла бардзюра і ўпала ў самы ўрачысты момант мерапрыемства. Але я падцягнула беленькія гольфікі, абтрэсла спаднічку і пайшла дарыць кветкі самай лепшай настаўніцы пачатковых класаў — Людміле Аляксандраўне Кананюк. Вось так памкненне да ведаў у першы школьны дзень дапамагло мне пераадолець боль і расчараванне ад падзення. Балазе, усе наступныя 10 лінеек праходзілі без падобных здарэнняў.

Іван ДАШКОЎ, рамеснік, г. Мінск:

1378158138963_2

— Першы клас быў пры садку, у які я хадзіў да гэтага, таму спачатку не асабліва ўсвядоміў, што пачалося школьнае навучанне. Цяжка было вытрымаць тыя некалькі ўрокаў, але мне вельмі пашчасціла з настаўніцай, Марыяй Іванаўнай. Яна не давала нам сумаваць, заняткі праводзіла ў гульнявой форме, рабіла з намі зарадку, калі мы не маглі ўжо ўседзець на месцы. Узгадваецца адзін смешны момант з тых часоў. Вучыўся я на пачатку 1990-х, і новых падручнікаў у краіне яшчэ не было, а старыя ўжо не падыходзілі па змесце. І вось выдалі нам кніжку (наколькі я памятаю, пра дзяцінства Леніна), але сказалі яе не чытаць. Але ўсё ж я залез пад коўдру і стаў чытаць кароценькія гісторыі. За гэтай «крамольнай» справай мяне заўважыў бацька, і як цяпер памятаю свой страх у чаканні пакарання за «забароненую» літаратуру...

1378158140582_3

Вікторыя ПРАХОРЫК, інтэрнэт-партал «Компьютерные вести», г. Мінск:

— На першай лінейцы ў мяне было адчуванне нечага новага і цікавага. Як цяпер памятаю ў чырвоным касцюме ў белую палоску сваю першую настаўніцу Людмілу Васільеўну Пятровіч. Яна стала для мяне не проста настаўніцай, а сапраўдным правадыром у самастойнае жыццё. Пасля заканчэння малодшай школы і пазней, калі я ўжо вучылася ў інстытуце, мы часта сустракаліся з ёй, віталіся і размаўлялі. Цяпер я пераехала з роднага Салігорска ў Мінск, і мая мама дагэтуль перадае мне прывітанні ад Людмілы Васільеўны. Прайшло ўжо столькі гадоў, мноства вучняў у яе было за гэты час, але яна ўсё адно памятае мяне і цікавіцца маім лёсам. Я ўдзячная ёй за цярпенне і разуменне, падтрымку і ў той жа час строгасць.

Падрыхтавала Дзіяна СЕРАДЗЮК.