Гэта ж так добра — жыць!

Мне ўжо 81 год, працавала настаўніцай беларускай мовы і літаратуры, маю дваіх праўнукаў. Але дагэтуль помню вельмі добра забаўныя выказванні сваіх дзяцей, калі тыя былі яшчэ маленькімі, а таксама цікавыя выразы, што гаварылі ўнукі. Вырашыла падзяліцца ўспамінамі з газетай, бо дужа ж мілы свет дзіцяці.

Аднойчы прыйшла з агарода і кажу мужу:

— У нас ужо агурочкі ўзышлі.

А ўнучачка Галька:

— Бабулька, я хачу паглядзець.

— Пойдзем пакажу, — і вяду яе за ручку ў агарод, паказваю.

— А я не бачу.

— То во, глядзі, — тыкаю ёй у расліну.

— А я ўсё роўна не бачу.

Тады я бяруся рукой за зялёны лісточак.

— Дык гэта ж трава! — пярэчыць мне Галька.

Аднойчы ўнучка бярэ са стала кавалак хлеба і ідзе на вуліцу. Мы так (як я была малая) заўсёды рабілі, а цяперашнія дзеці так не робяць, таму я пытаю ў яе:

— А навошта ты хлеб бярэш?

— А ў мяне там знаёмая каза ёсць, яна хлеб вельмі любіць, дык я ёй і прыношу.

Недалёка рос калгасны гарох, сын з дзецьмі бегаў туды па струкі. Я на яго сваруся і кажу, што нельга іх ірваць, прыйдзе старшыня і штраф дасць.

— А што такое штраф?

— Ну скажа, напрыклад: «Давай пяць рублёў».

Другі раз сын падыходзіць і кажа: «Дай, мама, 5 рублёў, пайду ў гарох; як прыйдзе старшыня, то я яму і аддам».

Нешта я прылегла, галава балела, а Леначка падышла і шкадуе.

— Можа, я ўжо і памру, — кажу.

А яна абняла:

— Бабулька, не памірай, гэта ж так добра жыць!

Яўгенія КУЛЕВІЧ,

в. Сялец, Смаргонскі р-н