Слоік мёду

Хачу расказаць пачутую мной гісторыю, якая можа даць адзін з адказаў на пытанне: што рабіць, каб дзеці паважалі сваіх бацькоў.

Міхасёвы бацькі мелі ўласную пасеку. Лішкі мёду па прымальным кошце прадавалі аднавяскоўцам. Поспехі ў пчалярстве ў значнай ступені залежаць ад капрызаў надвор'я. Калі на дварэ холадна і дажджліва, пчолкі сядзяць у вуллях і цярпліва чакаюць сонечных дзянькоў, каб потым збіраць нектар. І вось аднойчы напрадвесні пасля неўраджайнага года на сямейным савеце было вырашана: «Больш мёду прадаваць не будзем, а той, які застаўся, пакінем для сябе».

Праз некалькі дзён да іх у хату завітала жанчына і папрасіла прадаць мёду. «У нас больш няма», — сказала маці. Жанчына заплакала, сказала, што ёй вельмі патрэбны мёд для хворага дзіцяці. Міхась у гэты час сядзеў на печы. Яму стала шкада тую жанчыну. Захацелася крыкнуць: «Няпраўда, у нас яшчэ ёсць мёд!», але пры гэтым стаць здраднікам. Вуліца вучыла не толькі дрэннаму, а, напрыклад, таму, што самы агідны ўчынак — здрада, асабліва ў той пасляваенны час. А жанчына працягвала плакаць. Нарэшце маці сказала: «Добра, пагляджу, напэўна, у нас яшчэ трошкі засталося». У Міхася адлегла ад сэрца.

Напрыканцы свайго аповеду Міхась мне сказаў: «Ведаеш, Мікола, што было б, калі б яны той мёд не прадалі? Я перастаў бы іх паважаць».

Мікалай СТАРЫХ, г. Гомель