Па справядлівасці

Не вам казаць: шмат хто па маладосці рвецца ў гарады, шмат хто пад старасць імкнецца назад у вёскі — бліжэй да прыроды, да зямлі. Вось і мае калегі Яўген Пятровіч і Вольга Іванаўна пабудавалі сабе дачу.

Хацінка ў іх атрымалася што трэба — не горш, чым у іншых, але ж хацелася, каб пры ёй была яшчэ і лазенька, хоць і невялічкая, але свая.

Патроху сабралі грошай, нанялі майстроў. І вось яна, ужо гатовенькая: і самі костачкі парылі, і суседзям не адмаўлялі.

Нічога не скажаш, і з людзьмі, і між сабой яны добра жылі. Але ж...

Прычапілася да Вольгі Іванаўны цяжкая хвароба, абарвала яе жыццё.

Пятровіч тады вельмі гараваў, ніяк не мог змірыцца, слабеў.

Сын угаворваў яго прадаць і кватэру, і дачу, пераехаць да яго, але бацька ўсё ніяк не згаджаўся, усё корпаўся на сваёй фазэндзе, адзін, таму гародчык яго ўсё роўна зарастаў — «амерыканкай», бярозкай ды іншай трасцай...

Змогся Яўген Пятровіч, уцёк у горад, на фазэнду з тыдзень не прыязджаў, а з'явіўся — і вачам не паверыў, бо грады былі... у поўным парадку: пустазелле сохла на мяжы.

Гаспадар з той радасці памкнуўся быў да суседзяў, каб ім падзякаваць, але тыя сказалі, што яны ні пры чым. «Тады хто ж?» — думаў гаспадар.

...Даведаўся пра гэта ён значна пазней — калі сустрэў былую вучаніцу. У яе, як аказалася, таксама дача, зусім непадалёк... І калі да яе дайшла пагалоска, што Яўген Пятровіч аўдавеў і гарод зарос, яна ўсё зразумела...

Мой калега тады вельмі расчуліўся. Казаў, што першы раз у жыцці пашкадаваў, што быў... справядлівым, што ставіў гэтай дзяўчынцы двойкі.

І ў той жа час ён радаваўся, што па жыцці гэта вучаніца ідзе правільнай дарогай, што крыўды на яго не трымала і не трымае, што пра двойкі нават не ўспомніла.

Іван СУВАЛАЎ, г. Гомель