Прыцягненне зямлі

Сто гадоў таму ў вёсцы Карбаўское, што на Бярэзіншчыне, было пяць двароў і 40 жыхароў. Цяпер іх, дарэчы, таксама... пяць. Тут ніколі не было крамы, школы, пошты, ніколі не ладзілася ніякіх канцэртаў. Але аднойчы...

На дзень вёскі ў Карбаўское гасцей прыехала шмат.

Вядучая свята найперш прапанавала ўшанаваць памяць ганаровага земляка, кавалера Георгіеўскага крыжа Фёдара Мікітавіча Несцяровіча, усіх загінулых у час вайны і памерлых вяскоўцаў. Потым даніну павагі аддалі жывым. Ураджэнец гэтай вёскі Уладзімір Паўлавіч Несцяровіч у свой час скончыў Мінскае мастацкае вучылішча імя А. К. Глебава і факультэт журналістыкі БДУ, ён — аўтар зборнікаў прозы і паэзіі, а таксама — мастацкіх палотнаў, якія, без перабольшання, упрыгожылі гэта мерапрыемства.

Прысутнічала на ім і 86-гадовая Соф'я Максімаўна Несцяровіч, якую ў гады вайны па даносе здрадніка ледзьве не расстралялі і якая потым, у мірныя гады, выгадавала чацвярых дзяцей. «Такога свята, — казала жанчына, — я за ўсё жыццё не бачыла! Амаль што ў скокі не пайшла...» Што, між іншым, не дзіва, бо іграў для прысутных вядомы гарманіст Міхаіл Папруга.

Не староннім чалавекам адчуваў сябе тут і галоўны інжынер Пагосцкага свінакомплексу Анатоль Уладзіміравіч Несцяровіч (гэта прозвішча тут вельмі папулярнае) — чалавек адметны сваёй дабрынёй, увагай да людзей. Некалі яго маці Ганна Сяргееўна па пуцёўцы камсамола паехала на асваенне цаліны, пражыла там 22 гады, а пасля вярнулася ў родны кут, з усіх бакоў акальцаваны лесам...

А самую малодшую жыхарку вёскі Карбаўское Ганну Іванаўну Навуменку сяльчане завуць Аняй Лізавецінай. У свой час яны з мужам пакінулі кватэру ў Мінску, узялі зямлі, трымалі вельмі моцную гаспадарку...

Што заўжды яднала вяскоўцаў, дык гэта бязмерная любоў да сваёй малой радзімы. І проста цудоўна, што вялікае свята, якое наладзілі для ўсіх дырэктар Любушанскага СДК Таццяна Фёдараўна Несцяровіч і дырэктар аўтаклуба Любоў Дзмітрыеўна Пінчук, адбылося і тут.

Ніна Бурко,

г. Беразіно