Кажуць, сіла жанчыны ў яе слабасці, але вядучая «Нашых навін» на АНТ Алена Міхалоўская — дакладна прыклад моцнай асобы, прафесіянала, які здольны трансфармавацца, і чалавека, які не ведае і не адчувае ўзросту. Пятнаццаць гадоў у журналістыцы, шматгадовы вопыт працы ў кадры не расчаравалі яе ў выбраным шляху. І тут сакрэт просты: па-першае, нічога выпадковага не бывае; па-другое — толькі ты сам вырашаеш, у якім кірунку рухацца, і нарэшце — мы можам усё, калі ёсць родныя людзі, якія ў нас вераць...
Далучылася да «кампаніі»
— Сёлета вы атрымалі «Тэлевяршыню» як найлепшая вядучая штодзённай інфармацыйнай праграмы. Якія былі ў вас пачуцці і роздумы з гэтай нагоды?
— Кожны чалавек недзе ў душы спадзяецца на ўдачу і прафесійныя перамогі. Калі Леанарда Ды Капрыа ўручылі «Оскар», то я пажартавала, што і я, значыць, далучуся да яго кампаніі. Спраўдзілася!.. І калі аб'явілі, што я перамагла ў намінацыі «Найлепшая вядучая штодзённай інфармацыйнай праграмы», то гэта было нечакана і разам з тым жадана. Пасля ўзнагароджання да мяне падыходзілі калегі і казалі, што як бы ні ставіліся да конкурсу і яго вынікаў, але мая перамога заслужаная.
— А можаце ўспомніць часы вучобы, калі толькі пачыналі асвойваць сённяшнюю прафесію?
— На факультэце журналістыкі БДУ я вучылася на завочным аддзяленні. І ў нас усё праходзіла, як і ў большасці студэнтаў: жылі ад сесіі да сесіі. Прыдумлялі нейкі свой алгарытм, каб пазбегнуць пераздач. А паміж гэтым у кожнага ў жыцці адбываліся важныя перамены, бо хтосьці выходзіў замуж, іншыя станавіліся бацькамі, і калі мы сустракаліся, то мелі магчымасць дзяліцца сваімі навінамі.
Я была дастаткова стараннай студэнткай, аднак нават не думала, што застануся ў прафесіі, буду працаваць па спецыяльнасці і траплю на тэлебачанне.
— Спачатку вы апынуліся ў выдавецтве «Беларуская энцыклапедыя»...
— Той перыяд я прайшла, калі яшчэ была студэнткай і трэба было недзе працаваць. Змагла знайсці месца ў выдавецтве ў аддзеле гісторыі Беларусі. Памятаю ўсе тамы «Савецкай энцыклапедыі», якую мы рэдагавалі... Аднак менавіта людзі, з кім працавала поплеч, стваралі незвычайную атмасферу. Мае старэйшыя таварышы былі вельмі цікавымі асобамі — разумнымі, інтэлігентнымі, гатовымі ў любы момант прыйсці на дапамогу. Ад іх чула мноства павучальных гісторый з жыцця. І я вельмі ўдзячная лёсу за сустрэчы з такімі людзьмі.
— Потым была праца на радыё, на беларускім тэлебачанні і ад'езд у Маскву. Там пасля кастынгу вам адразу прапанавалі працу. Ганарыліся ў той момант, што ў вас за плячыма беларуская школа журналістыкі?
— Прысутнічала такое пачуццё. Бо мяне заўважылі і разгледзелі. Як бы пафасна тое ні прагучала, але я была ў тым крэсле на кастынгу, маё аблічча ў кадры і маю працу ацэньвалі. І я зразумела, што мы самі не з гліны злепленыя.
Ніякай руціны!
— Памятаеце, неяк вы сказалі, што з пазіцыі гледача сённяшнім маладым журналістам вы не давяраеце. У чым, на ваш погляд, прычына, і як ратаваць становішча?
— Ведаеце, я яшчэ застала выдатных рэжысёраў, гукарэжысёраў і іншых спецыялістаў, з якімі проста пабыць побач і пачуць іх парады было за шчасце. Ім я вельмі ўдзячная, што ўсе яны былі ў маім жыцці і дапамаглі мне фарміравацца як прафесіяналу. І, можа, гэта маё суб'ектыўнае ўспрыманне, але што датычыцца маладых, то зараз шмат тых, хто адкрыта займаецца самалюбаваннем. Раз з'явіўся на тэлеэкране, і ты на вяршыні. А раней з'яўленне на экране было толькі першым крокам, калі ты разумеў, што ўсё толькі пачынаецца і наперадзе цябе чакае вялікая праца над сабой. Цяпер жа ўсё наадварот успрымаецца, нібы гэта пік кар'еры і ты ўжо ўсё ўмееш...
Але нельга забываць, што глядач павінен давяраць табе настолькі, каб не ўзнікала жадання пераключыцца на іншую праграму. Ён усе дробязі памятае, і камера цябе нібы сканіруе. Там не схаваеш сваёй няшчырасці, акцёрства.
— Калі вярталіся з Масквы, ці была ўпэўненасць, што зможаце адчыніць перад сабой любыя дзверы?
— Вярнуўшыся, я зразумела, што не святыя гаршкі лепяць. І ні тут, ні там ніхто зорак з неба не хапае. Дакладна ведала адно — як спецыяліст абавязкова знайду сабе прымяненне. Прыемна вяртацца з багажом новых ведаў і ўжо не глядзець знізу, а быць на адным узроўні з калегамі-прафесіяналамі.
— Як тэлевядучая вы спрабавалі сябе ў розных жанрах і фарматах. Цяпер зноў працуеце з навінамі. Не ўзнікае адчування руціны?
— Быць вядучай навін — гэта элітны ўзровень у тэлежурналістыцы, і тут ты як прафесіянал па-за канкурэнцыяй. Я сапраўды спрабавала сябе ў розных жанрах і разумею, што проста выдатна, калі спецыяліст здольны трансфармавацца. Зараз ужо год працую ў «Нашых навінах» на тэлеканале АНТ і цалкам задаволена. Унікальная асаблівасць маёй прафесіі ў тым, што нічога не паўтараецца! Кожны эфір — гэта новыя перажыванні, эмоцыі і ніякай руціны.
Не марнуйце энергію
— Жыццё ў расійскай сталіцы змяніла, мабыць, ваша стаўленне не толькі да прафесіі, але і да сям'і...
— Той час быў сапраўдным выпрабаваннем. Прычым, калі я атрымала запрашэнне на працу, то не пагадзілася з першага разу. Адмовіўшыся, я вельмі здзівіла масквічоў, але для сябе проста вырашыла: калі гэта мой шанц, то мне зробяць прапанову зноў. І праз месяц так і адбылося.
Параілася з сям'ёй, і вердыкт быў адназначны: трэба паспрабаваць, каб потым не шкадаваць.
Было цяжка жыць на два гарады і перажываць радасці, горасці, святы на адлегласці ад сям'і. Добра, што сёння ёсць «скайп» і можна штодня быць на сувязі... А там, калі ты з'язджаеш у іншы горад, у іншую краіну, і гэта Масква, дзе ў цябе наогул няма ніякіх знаёмых, то адчуваеш сябе мурашкай. І ў адносінах з мужам для такога кроку неабходны давер. У нас часцей думаюць: як гэта ён цябе адпусціў? А ў Маскве мне жанчыны
казалі: мужыка трэба берагчы, як ты не пабаялася яго пакінуць? Ведаю, што майму мужу тут некаторыя спачувалі, бо лічылі, што я яго кінула з дзецьмі і паехала ў Маскву ў пошуках лепшага жыцця. І гэта смех скрозь слёзы, бо толькі мы ведаем, што давялося перажыць. Аднак набыты вопыт дазволіў кожнаму з нас зрабіць высновы і цяпер на многія рэчы мы глядзім значна прасцей. Ніхто ўжо не высвятляе адносін з-за таго, ці прыгатаваныя катлеты і чыя чарга выносіць смецце. Не варта распыляцца і марнаваць жыццёвую энергію не на тое і не на тых.
— У вас дзве дачкі. Нехта з іх праяўляе цікавасць да вашай прафесіі?
— Пакуль ніхто з іх не заводзіў пра гэта гаворку. Толькі я час ад часу кажу, што не хацела б, каб мае дзеці працавалі ў журналістыцы. Гэта не самая лепшая прафесія для жанчыны. Ёсць шмат магчымасцяў для маладых людзей, і мне здаецца, мае дочкі змогуць больш паспяхова рэалізавацца ў іншых сферах.
— Што лічыце самым неабходным для будучыні сваіх дзяцей?
— Самае галоўнае, каб мае дочкі сустрэлі сваіх адзіных, з кім яны будуць шчаслівымі ў каханні. Бо я нават у сваім акружэнні бачу шмат прыкладаў самастойных і паспяховых жанчын, але яны адзінокія. А вельмі важна, каб побач быў чалавек, які дазволіць жанчыне адчуць сябе слабай. І, безумоўна, мне важна, каб яны былі ўпэўненымі ў заўтрашнім дні.
— А самі якія каштоўныя ўрокі засвоілі, калі азірнуцца на жыццё з пазіцыі сённяшняга дня?
— Я досыць балюча перажываю здрады блізкіх людзей, якія, на жаль, здараліся. Аднак разумею, што да жыцця варта ставіцца мудра.
Ёсць адна выдатная прымаўка: калі ў цябе няма таго, што ты любіш, то любі тое, што маеш.
Памятаю, неяк раніцай ехала на эфір і паскардзілася таксісту, маўляў, як цяжка рана ўставаць. А ён мне сказаў: раніца — гэта выдатна, асабліва калі разумееш, што аднойчы яна для цябе не наступіць. Таму трэба шанаваць кожнае імгненне і цаніць тое, што мы маем. Бо галоўнае, каб блізкія нам людзі былі здаровыя і мы насуперак усім абставінам змаглі застацца самімі сабой.
Алена ДРАПКО
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
