Вы тут

Неасабісты суб'ектыў

Падарожнікі і спадарожнікі. Эксурсаводы выйшлі на новы якасны ўзровень
0 457

Падарожнікі і спадарожнікі. Эксурсаводы выйшлі на новы якасны ўзровень

У мінулую нядзелю сіноптыкі паўсюль на захадзе краіны абяцалі дождж, але насуперак іхнім прагнозам з надвор’ем пашанцавала. Дождж лінуў, калі ўжо пачало вечарэць, а мы перамясціліся пад дах — хадзілі па адрэстаўрыраваным Старым замку.

Аб’ём памяці. Мы будзем першымі, хто не пакіне сваіх слядоў?
0 479

Аб’ём памяці. Мы будзем першымі, хто не пакіне сваіх слядоў?

Кожны год, калі дзень становіцца нашмат карацейшы за ноч, калі на пажаўцелыя дрэвы спускаецца халодны туман, калі думкі аб цёплым пледзе, кубку какавы і коціку на каленях пачынаюць адольваць з самай раніцы, — карацей, кожны год, калі надыходзіць сапраўдная глыбокая восень, я збіраюся зрабіць дзве важныя справы.

Бабіна лета. Пра восень, жанчын і кветкі
0 448

Бабіна лета. Пра восень, жанчын і кветкі

Бабіна лета... Не, я не пра сезон, які, спадзяюся, яшчэ настане, і будзе цяпло, і нізкае сонца будзе раскідваць свае промні, «як чараўніца маладая», па замружаных сонных палетках і прыціхлых жоўта-чырвоных кронах. І не пра жаночае запозненае шчасце — яго таксама нярэдка так называюць. Я пра кветкі. 

Па слядах ваўкалакаў. Пярэваратні вяртаюцца... з сеціва?
0 635

Па слядах ваўкалакаў. Пярэваратні вяртаюцца... з сеціва?

На другім курсе акурат у канцы верасня сяброўка запрасіла мяне з’едзіць на яе малую радзіму ў журавіны. Ягад на балоце дзесьці пад Крычавам мы назбіралі цэлыя вёдры, але ж і прыгод на сваю галаву нажылі яшчэ больш. На балоце мы заблукалі, а пакуль знайшлі дарогу, спазніліся на апошні прыгарадны аўтобус, на якім меліся даехаць да райцэнтра, дзе быў начлег.

Яблычная імпрэсія, або «Журавінка» назаўжды
0 822

Яблычная імпрэсія, або «Журавінка» назаўжды

Адсутнасць бульбяных градак у вёсцы сёлета кампенсуецца наяўнасцю старога яблыневага саду. У чым тут паралелі, спытаеце? Проста сёлета збіраць апалыя яблыкі — тое самае, што бульбу за «тэкам». Ведаеце, што такое «тэк»? Навясная бульбакапалка да трактара, якая захоплівае дзве градкі і пакідае за сабой паласу ператрэсенай зямлі і россып бульбы на ёй, — капацца ў зямлі не трэба, толькі збірай.

Справа выпадку. Чым можа скончыцца перарваны адпачынак
0 871

Справа выпадку. Чым можа скончыцца перарваны адпачынак

Сустракаю нядаўна прыяцельку, з якой не бачылася з вясны, — і не пазнаю. Замест звычайнага строгага касцюма і туфляў на абцасе — працуе галоўным бухгалтарам у буйной кампаніі, трэба адпавядаць — зусім легкадумная сукенка ў кветкі, на нагах — балеткі колеру мальвы. Валасы сабраныя не ў вечную гульку, а ў нейкую падобную на старажытнагрэчаскую прычоску. Карацей, і яна, і не яна.

Дзень пісьменства. Уражанні. Так бывае заўсёды, калі адкрываеш Радзіму
0 897

Дзень пісьменства. Уражанні. Так бывае заўсёды, калі адкрываеш Радзіму

Я вельмі люблю гэту пару года — змярканне лета. Мяккія ружавата-шэрыя надвячоркі, засмужаныя світанкі. Астры і «залатыя шары» на вясковых кветніках. Водар спелых яблыкаў і падсохлага бульбоўніку. Прыглушаная зеляніна, якая рыхтуецца перафарбавацца ў рудаватае золата, вялізныя чароды буслоў на зжатым полі, што збіраюцца на паверку перад далёкім падарожжам. Крамяныя грыбы ў кошыку, крывава-чырвоныя гронкі каліны, што амаль ляжаць на зямлі...

Рабінавыя пацеркі. Калі яны не проста ўпрыгожанне
0 848

Рабінавыя пацеркі. Калі яны не проста ўпрыгожанне

Рабіны ў нашай вёсцы былі дрэвамі рэдкімі — іх расло ўсяго чатыры, прычым у адным месцы. Яны ладнай купкай выглядалі з-за рэчкі, каля былой кузні, і калі пачыналі паспяваць іх ярка-аранжавыя ягады, станавіліся прынадай для ўсіх вясковых дзяцей. Дрэвы былі даволі высокія, дастаць да яркіх гронак маглі не ўсе.

Пад ліўнем Персеідаў. Што з неба не падае
0 884

Пад ліўнем Персеідаў. Што з неба не падае

На мінулыя выхадныя мы доўга не клаліся спаць — усё спадзяваліся ўбачыць Персеіды — метэорны паток, які якраз у гэтыя дні імкнуўся да Зямлі. Стаялі на вуліцы да дванаццаці ночы, глядзелі ў неба, паказвалі малым сузор’і, якія пазнавалі. Пару раз нават здалося: вось зараз пачнецца — адзінокія знічкі імкліва прачэрчвалі неба і гэтак жа імкліва патухалі. 

Памідоры і безвыходнасць. Пакуль ты жывы, у цябе мільён варыянтаў і выхадаў
0 893

Памідоры і безвыходнасць. Пакуль ты жывы, у цябе мільён варыянтаў і выхадаў

Тэлефаную раніцай сваячцы, спытаць, як ёй на дачы адпачываецца. Звычайна наша размова бесклапотна-вясёлая: пра надвор’е, пра закаткі, пра ката, які стаў за лета зусім вясковым і кожную раніцу прыносіць гаспадыні на сняданак тлустую мыш… Менавіта пра тое, што нешта здарылася з яе любімым гадаванцам, я і падумала, пачуўшы гэтым разам голас...

Бедная мадам Івэт… Пра адкрыццё Алімпіяды і не толькі
0 1174

Бедная мадам Івэт… Пра адкрыццё Алімпіяды і не толькі

Паслужлівы тэлефон, які больш жыве тваім жыццём, чым ты сам, а ўжо ведае пра яго дык дакладна больш, прычым у разы, піскнуў і напісаў на экране: «Прыгадайце, што вы рабілі ў гэты дзень пяць гадоў таму». І паслужліва пад прыемную музыку пачаў гартаць фотаздымкі канца ліпеня такога блізкага і такога ўжо далёкага (калі падумаць: колькі ўсяго за гэтыя пяць гадоў адбылося!) 2019-га.

«Аб бессэнсоўнасці войнаў у ракурсе вечнасці». Караткевіч, якога вы, магчыма, не чыталі
0 1207

«Аб бессэнсоўнасці войнаў у ракурсе вечнасці». Караткевіч, якога вы, магчыма, не чыталі

Іду да кніжнай шафы, шукаю часопіс. Ён дакладна дзесьці тут, бо нядаўна гартала. Ён не згубіўся ва ўсіх маіх пераездах, пакоях-кватэрах-інтэрнатах. Калісьці я яго беспардонна прысабечыла ў адной бібліятэцы...