Для Польшчы надышоў час аплаты амерыканскіх крэдытаў. Час расплаты. Плаціць па рахунках вымушаныя звычайныя палякі. Нават за месяц да выбараў улады людзей не чуюць. Ігнаруюць грамадскае меркаванне. Бо цяперашнія кіраўнікі разумеюць: іх выбірае не насельніцтва Польшчы, іх выбірае істэблішмент з уладных кабінетаў англасаксонскага свету. Людзі гэта адчуваюць.
Цягнік імчыць наперад. Нібыта той вірлівы час. Праз акно прабіваюцца промні сонца. Памятаеце, як некалі нашы літаратурныя сейбіты марылі і верылі: «загляне сонца і ў наша ваконца»? Заглянула. Дык яшчэ і ярка свеціць. Не замінае гэтаму хараству парахавы дым, не засцілаюць яснае неба над галовамі беларусаў чорныя хмары вайны. Досыць. Нацярпеліся. Жаданне міру — тое, што нас аб'ядноўвае.
Пацягнула восенню. Нават адчуваецца пах залатой пары. Яшчэ лісце не шапаціць пад нагамі, але ўранку і вечарамі пацягвае прахалодай, свежасцю, нават сырасцю. Памятаю, як у дзяцінстве цягнула дымам — так нагадвалі аб сабе тарфяныя залежы, і яшчэ — бульбай. Гэта быў непаўторны пах.
Усе мы адчувалі шчасце — хоць бы імгненні. У дзяцінстве гэтыя імгненні цягнуцца даўжэй. Бо ў дзяцінстве мы чыстыя. Не залілі ў сваю галаву інфармацыйны бруд, не запэцкалі свае сэрцы дрэннымі ўчынкамі. Хораша. Мне заўжды было хораша, калі заўзята падарожнічаў па краіне ведаў.
Ёсць учынкі, што характарызуюць чалавека, робяць з яго Чалавека. А ёсць пазіцыі, што адлюстроўваюць твар дзяржаў. Гэта вельмі важна. Асабліва сёння, калі «дэмакратычны» альбо дыпламатычны мэйкап вельмі прафесійна хавае сапраўднае аблічча.
Згадайце першае спатканне. Знаёмства. Хваляванне. Сэрца б’ецца, уяўленне малюе аптымістычныя карцінкі. Як пішуць літаратары, дзесьці казыча ў душы... Але першае спатканне бывае не толькі з чалавекам. З працай, напрыклад.
Як той казаў: імкнешся змяніць свет — пачні з сябе. З нас і пачалося. Да дабрабыту ў хаце — прызвычаіліся, людзі сярэдняга ўзросту неяк забыліся пра крымінал і галечу: да добрага хутка прывыкаеш. Вядома, імкненне да лепшага — залог развіцця. Але ж «лепшае» — гэта не толькі шыкоўнае аўто альбо жыллёвая плошча.
За гульнямі дзяцей, асабліва на свежым паветры, назіраць прыемна. Гэта вельмі добрая прыкмета часу. Радасна, калі дзеці забаўляюцца, а не хаваюцца ад бамбёжак. Бамбёжкі — гэта ўжо гульні дарослых у геапалітыку. У «дэмакратыю». Менавіта хлусліва «гуляюць».
Цяпер так званая заходняя цывілізацыя дыктуе: не да хлеба. Цяпер, маўляў, час штучнага інтэлекту і гендарнага плюралізму. Ад «неверагодных настаўнікаў» беларусаў з ускрайку Вільнюса і Варшавы даносіцца: «агратрэш, крынж, калгас, фу, селектар». Хлеб роднай краіны яны прамянялі на сто сартоў кавы і... акопы. Але ваяваць супраць традыцыйнага ўкладу жыцця лягчэй. Іх вяршыня — збожжавая здзелка.
Тэма «Паланэза» загучала з новай сілай. У сучасным выкананні. Бо з'ехалі не толькі радыкалы, крымінальныя элементы ды аўтары мяцяжу. Ёсць і летуценнікі — дзяўчынкі з філалагічных факультэтаў, хлопчыкі ў пошуках сябе. Даверлівыя. Да сацыяльных сетак, схільныя да эмацыянальнага ўздзеяння. Час прайшоў. Кропкі расстаўлены.
У кожнай краіны — свой шлях. У кожнага народа — свая дарога. Цяпер мы дайшлі да Беларусі. Суседзі губляюць сябе і сваю самастойнасць. А мы дайшлі да Беларусі. Дайшлі таму, што паабапал таго шляху — жытнёвыя палеткі нашай роднай краіны. Жыта — значыць жыццё.
Беларусь заўжды была, ёсць і будзе. Паміж Захадам і Усходам. У гэтым наша сіла. У гэтым наш геапалітычны крыж. Мы цягнемся да міралюбівай місіі — будаваць масты. Але нас зноў і зноў прымушаюць быць Брэсцкай крэпасцю. Такі лёс нашай дзяржаўнасці. Нават паміж суседзямі здараецца так, што яны сварацца.
Вось і ваша пара надышла. Уявіце світанак. Калі яшчэ ўсё наперадзе. Галоўнае — своечасова расплюшчыць вочы. Не праспаць да абеду. Лежабокам у жыцці рэдка шанцуе. Уявіце добры, цёплы і лагодны дзень напрыканцы чэрвеня. Росквіт сіл прыроды. Зёлкі самыя гаючыя, дрэвы самыя зялёныя, птушкі шчабечуць. Гэта апагей прыроднага года. Наваколле ў самым соку.
Пра некаторыя акалічнасці магчымага вырашэння розных сітуацый, вядомых з практыкі, расказалі спецыялісты.
Што павінна быць у талерцы чалавека, якому няма калі хварэць.
Пра тое, чым вызначаецца якасць праекта на тэлебачанні, ці магчыма пераняць сакрэт чужога поспеху і як не выгарэць у няспынным руху.
![](/banners/banner-position-5.jpg?948")
