Сёння ва ўсім свеце адзначаецца Дзень сям'і. Карыстаючыся нагодай, мы вырашылі даведацца, што робіць сямейныя саюзы моцнымі, шчаслівымі і доўгатрывалымі, і распыталі пра гэта тры пары, якія пазнаёміліся і працуюць на тэлебачанні. Спойлер: у кожным тандэме творчых людзей — свая адметнасць.
Наталля Казей (тэлежурналіст) і Міхаіл Максімаў (відэаінжынер), тэлеканал АНТ.
Наталля: Калі я толькі прыйшла на АНТ, то нейкі час адчувала сябе няўпэўнена, паколькі было шмат незнаёмых людзей. Сярод іх і відэаінжынеры, якія манціруюць нашы праграмы, сюжэты. І вось неяк адказны за выпуск адправіў мяне на мантаж да Міхаіла. Не скажу, што закахалася з першага позірку, але адразу адзначыла яго пачуццё гумару і адкрытасць да іншых. Мы разам некалькі разоў працавалі, а потым ён паклікаў мяне на спатканне. Паколькі для кожнага з нас гэта другі шлюб, то хапіла розных прыгод і перашкод на шляху да стварэння сям'і. Але я хачу ўсім, хто жыве і не адчувае сябе шчаслівым, пажадаць не баяцца мяняць сваё жыццё. Не варта быць замужам проста таму, што, па мерках грамадства, ты ўжо ўсё маеш... Што датычыцца работы, то Міхаіл прафесіянал, і гэта адна з тых рэчаў, за якія я палюбіла свайго мужа. Калі мы працуем разам, то гарантавана ствараем добры тэлевізійны прадукт. Можам звярнуцца адно да аднаго па параду, а часам і паспрачацца, бо ў кожнага сваё бачанне, як лепш. Але і на рабоце, і дома я часта згадваю яго словы, што цяпер у нас чатыры плячы — значыць, усё пераадолеем, і мне становіцца спакойна. Без сумненняў разумею, што муж — гэта мой чалавек. Раней я лічыла, што муж і жонка не павінны працаваць разам, а цяпер разумею, як добра, калі двое аб'яднаны агульнымі інтарэсамі. Прычым і акрамя працы ў нас шмат тэм для размоў, мы не стамляемся адно ад аднаго.
Што яшчэ патрэбна для шчаслівай і моцнай сям'і? Думаю, вельмі важна быць уважлівымі, клапаціцца і любіць. Усё гэта прапісныя ісціны, пра якія мы часта забываем. Але калі будзем заставацца самімі сабой і радаваць нават у дробязях сваю палавінку, то гарманічна будзе складвацца і работа, і сумеснае жыццё. І менш трэба звяртаць увагу на тое, што людзі скажуць. Мы з мужам, напрыклад, з задавальненнем адкрываем для сябе нешта новае, разам самаўдасканальваемся, вандруем. Нават вучымся ў чатыры рукі гатаваць ежу, хоць раней абое не вельмі любілі гэты занятак. І я з вялікай радасцю заўсёды пакідаю яму апошнюю дольку апельсіна (ён іх вельмі любіць), каб лішні раз пабачыць яго ўсмешку. Мы не баімся паказваць свае пачуцці, і вельмі спадзяюся, што нам удасца захаваць іх на доўгія гады. А я ўдзячная тэлеканалу АНТ, што сустрэла тут сваё каханне.
Алена Воляк (кіраўнік праграмы «Добрай раніцы, Беларусь!») і Сяргей Воляк (галоўны дырэктар галоўнай дырэкцыі продажаў і маркетынгу, вядучы «Навін экономікі», «Сферы інтарэсаў»), тэлеканал «Беларусь 1».
Алена: Калі ўжо пабраліся шлюбам і выпадкова зверылі нашы пропускі, то аказалася, што прыйшлі працаваць у Белтэлерадыёкампанію ў адзін дзень у 2004 годзе. Тады ў кожнага з нас была сям'я, і мы, працуючы ў вялікай кампаніі, толькі часам віталіся ў ліфце. Я была рэдактарам праграмы «Добрай раніцы, Беларусь!», і ў ёй эканамічныя навіны вёў Сяргей. Але пастаянна блытала яго імя (паколькі ў мужа прозвішча Воляк, што для мяне сугучна з Воля, то я думала, быццам завуць яго Павел, бо асацыяцыя была з Паўлам Воляй). (Смяецца. — Аўт.) Ён быў жанаты мужчына з двума дзецьмі, у мяне — муж і дачка, таму мы ніяк не камунікавалі, не было ніякага інтарэсу. А потым неяк пару разоў перасекліся ў каментарыях у сацыяльных сетках і нас зацікавілі меркаванні і пазіцыя адно аднаго. «Пасябравалі» на «Фэйсбуку», аднак з часам перасталі падтрымліваць сувязь, хоць абое ўсведамлялі, што супадаем па каштоўнасцях і поглядах на жыццё. І толькі праз год, калі ўжо і Сяргей, і я былі не ў стасунках, то зноў выйшлі на кантакт і ў 2014 годзе стварылі сям'ю. І нашы дзеці пасябравалі. Мы ўсе разам ездзім адпачываць і любім праводзіць час разам... Для мяне вельмі важна, што мы працуем у адной сферы. Гэта дае ўзаемаразуменне, калі вы без слоў здольныя зразумець радасці і праблемы адно аднаго. Кожны з нас не ўмешваецца ў работу іншага, але нам важна адчуваць падтрымку. Няма паміж намі і канкурэнцыі, бо мы кіруем рознымі падраздзяленнямі, але дасягненні ў прафесіі сталі магчымыя, дзякуючы ўзаемнай веры, што ўсё атрымаецца ў кожнага з нас. Таму сакрэт быць шчаслівымі, як у прафесіі, так і ў сям'і, ёсць толькі адзін — каханне. Безумоўнае. Як адно да аднаго, так і да тых, хто ўваходзіць у вашу сям'ю. З каханнем прасцей пераадольваць цяжкасці, прабачаць і хацець дзейнічаць. А інакш нічога не патрэбна. Таму так і атрымліваецца, што на тэлебачанні кожны з нас працуе на сваім полі дзейнасці, а дома мы сумесна працуем над тым, каб наша сям'я была дружная і шчаслівая.
Алена Абразцова (галоўны дырэктар галоўнай дырэкцыі тэлеканала «Беларусь 2») і Аляксандр Клыбік (дырэктар дырэкцыі камп’ютарных тэхналогій Белтэлерадыёкампаніі).
Алена: Работа на тэлебачанні ў мяне пачалася яшчэ падчас вучобы ва ўніверсітэце ў Магілёве. Пазней, калі пераехала ў Мінск, вырашыла паспрабаваць сябе ў новай сферы і пайшла працаваць на адну са сталічных радыёстанцый, дзе мой будучы муж быў тэхнічным дырэктарам. Дарэчы, калі мы гулялі вяселле, то калегі павіншавалі нас у радыёэфіры, уключыўшы вядомую кампазіцыю з кінафільма «Службовы раман». Яна нас і суправаджае па сямейным жыцці вось ужо 14 гадоў... Хоць пазней мы абое змянілі месца работы, і зноў па адным адрасе — Макаёнка, 9. Калі мяне, бывае, пытаюць «Як вам удаецца працаваць разам?», то я шчыра кажу, што проста не ўяўляю, як жывуць сем’і, дзе муж і жонка працуюць у розных месцах. Магчыма гэта з-за таго, што мы жывём работай! У нас агульныя знаёмыя і сябры, аднолькавыя інтарэсы. У тым ліку і ў нашага сына Станіслава, дасягненні якога ў праграмаванні нас вельмі радуюць. Напрыклад, зараз сын і тата займаюцца зборкай камп’ютара, і мне ўсё складаней разумець іх, калі яны гавораць на мове тэхнічных тэрмінаў. Мы ўвогуле вельмі любім бавіць час усе разам і з радасцю і цікавасцю падзяляем захапленні адн аднаго (сыну перадалася наша любоў да більярда, а нас з мужам ён прывучыў да сумесных велапрагулак). І не менш важная акалічнасць для шчаслівай сям’і — гэта наша супадзенне ў тэмпераментах. Саша ў сілу свайго характару (і прафесіі, у тым ліку) спакойны і разважлівы, а я больш эмацыянальная, але муж з лёгкасцю ўмее з маімі эмоцыямі спраўляцца.
Алена ДРАПКО
Фота з архіва герояў
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
Што за таемнымі дзвярыма?
