На тэлеканале АНТ 5 жніўня згадаем акцёра Анатоля Папанава. Менавіта ў гэты дзень 1987 года вялікі артыст пайшоў з жыцця. Для прыхільнікаў яго творчасці тут запланаваны паказ дакументальнага фільма пра Анатоля Дзмітрыевіча і кінастужкі «Прыходзьце заўтра...», якая сёлета адзначае 60-годдзе.
Музычная камедыя пра Фросю Бурлакову, вядомая многім, была знятая рэжысёрам Яўгенам Ташковым у 1963 годзе. Дарэчы, вобраз галоўнай гераіні ў кадры ўвасобіла Кацярына Савінава (жонка Ташкова). Сумесна яны працавалі і над сцэнарыем будучага фільма. А Анатолю Папанаву ў ім дасталася роля скульптара.
Анатоль Папанаў — яркі, таленавіты, любімы. Яго імгненна пазнавалі па непаўторным голасе. Многія і дагэтуль помняць нават невялікія яго ролі. А сам Анатоль Дзмітрыевіч шчыра здзіўляўся, як са сваёй знешнасцю і вымаўленнем стаў акцёрам. Ён быў не задаволены ніводнай сваёй кінаработай, называючы сябе «памылкай рэжысёраў». Стваральнікі дакументальнага фільма «Трэба проста любіць і верыць» сабралі разам сям'ю Анатоля Папанава: дачку Алену з унучкамі Марыяй і Надзеяй, якія ўпершыню падзяліліся ўспамінамі пра дзядулю. Таксама зазірнулі і ў сямейны архіў акцёра. Усе, хто ведаў Анатоля Папанава, казалі, што ён здольны кахаць толькі адну жанчыну — сваю жонку Надзею. Яны пражылі разам 43 гады. Абое прайшлі вайну і глядзелі ў вочы смерці. Менавіта размова пра перажытае на фронце некалі звяла двух будучых студэнтаў акцёрскага факультэта. Якімі ўспамінамі падзялілася Надзея Юр'еўна са здымачнай групай, таксама ўбачым у фільме. Што да кіно, то яно прыйшло ў жыццё Анатоля Папанава, калі яму было ўжо амаль сорак гадоў. І адкрыў яго ў 1960 годзе для сваіх калег-рэжысёраў Эльдар Разанаў, калі прапанаваў акцёру зняцца аж у чатырох ролях у сваёй трагікамедыі «Чалавек ніадкуль». Пасля ўжо з'явяцца фільмы з яго ўдзелам «Сцеражыся аўтамабіля», «Брыльянтавая рука», «Бацькі і дзяды», «Жывыя і мёртвыя» і многія іншыя. Яго кінаработы і сёння хочацца пераглядаць, бо кожная з іх шчырая — якім і быў па жыцці іх выканаўца.
Алена ДРАПКО
З мастацтвам па жыцці.
Баявое ўзаемадзеянне найвышэйшага ўзроўню.
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».