Жыццёвай мітусні — бой!

Гледзячы на ўраджэнку Чэрвеня Вольгу Жураўскую, нямногія здагадаюцца, што гэта спакойная і сціплая жанчына сёлета праз напружаную барацьбу здабыла тытул чэмпіёнкі Беларусі па муай-тай.

Але залаты медаль — не самае важнае дасягненне 31-гадовай суразмоўніцы. Жыццёвыя ўзнагароды для яе — маленькая, але моцная сям'я (мама, сястра, сын Улад) і любімая праца ў мясцовым тэрытарыяльным цэнтры сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва.

— Вольга, раскажыце, калі ласка, пра ваша дзяцінства...

— Усё было звычайным. Камп'ютара, інтэрнэту не было — вольны час бавілі на вуліцы. Я, хутчэй, больш спакойная была, чым сарвігалава. Аднак вельмі любіла з хлапчукамі гуляць у казакоў-разбойнікаў. Бегалі па ўсім горадзе! Яшчэ, памятаю, па дрэвах, платах лазілі. Нават на галінах бярозы каталіся.

— Ці былі перадумовы да заняткаў спортам?

— Цягі да яго я не мела. Хіба што ў школе крыху гуляла ў баскетбол. Неяк запісалася на лёгкую атлетыку, але яна мяне не зачапіла. Галоўным захапленнем было маляванне. Наведвала заняткі ў школе мастацтваў, удзельнічала ў творчых конкурсах. Я і зараз часам малюю. А тады марыла стаць дызайнерам адзення, таму і паступіла ў каледж швейнай вытворчасці. Але калі пачалося канструяванне... Дакладнасць, падлікі, вымярэнні цярпець не магу... Праз гэта ўсвядоміла: не быць мне дызайнерам — ды і кінула вучобу на трэцім курсе, скончыўшы толькі этапы краўца і закройшчыка.

— І лёс закінуў у тэрытарыяльны цэнтр сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва...

— Не адразу. Я яшчэ паспела год адпрацаваць па спецыяльнасці, пасядзець у дэкрэтным адпачынку пару гадоў. Напачатку мне прапанавалі стаць кіраўніком гуртка ў аддзяленні дзённага знаходжання для інвалідаў. А далей — скончыла педагагічны ўніверсітэт па спецыяльнасці «алігафрэнапедагогіка», пачала рухацца па кар'ернай лесвіцы. Цяпер я — загадчык аддзела.

— Як жа вы, такая мініяцюрная і спакойная, трапілі ў тайскі бокс?

— Вырашыла аддаць сына на муай-тай, калі яму было шэсць. А трэнер кажа: «Чаго сядзець і глядзець? Прынось форму, таксама будзеш займацца». Падумала: чаму б і не? Тым больш пасля працы — зручны час. Потым Улад перастаў хадзіць: інтарэсу не ўзнікла. А я засталася!

— Былі цяжкасці напачатку?

— Канешне, як у кожнага з нас. Калі штосьці не атрымлівалася, я моцна засмучалася. Усё цела балела, паўсюдна сінякі... Вярталася з трэніровак і адразу клалася адпачываць. А зараз быццам бы імунітэт выпрацаваўся. Прыходжу бадзёрая, яшчэ і справамі хатнімі займаюся!

— Спарынгі праводзіце?

— А як жа! Але мне цяжкавата: няма дзяўчат адпаведнай вагі ці росту. Таму даводзіцца стаяць у пары з хлопцамі. Яны, канешне, шкадуюць, з усёй сілы не б'юць. Аднак усё роўна крыху страшна. Чаму? Калі ўзяць хлопца маёй вагі, 55 кілаграмаў, ён усё роўна будзе мацнейшы за мяне. Увойдзе ў кураж — і забудзецца, што я дзяўчына, паб'е мяне. (Смяецца.)

— Вы згадвалі сінякі. А траўмы былі?

— Аднойчы я нават хадзіла з фінгалам. А мне — на курсы ў Мінск. Не ведаю, што там людзі думалі...

Сур'ёзная траўма была, калі на адным з турніраў зламала мезенец на назе. Цікава, што заўважыла не адразу. Сышла спакойна з рынга, толькі праз нейкі час зразумела, што нешта палец баліць. Потым нага апухла... А назаўтра — яшчэ бой. Нагу перабінтавалі, я аднекуль знайшла сілы выйсці на рынг. На жаль, траўма перашкодзіла перамагчы.

— Калі нешта не атрымліваецца, апускаюцца рукі. Як знаходзіце матывацыю ў такіх сітуацыях?

— Вельмі хочацца, каб мной ганарыліся сын, мама, трэнер... Каб бачылі, што недарэмна займаюся. Калі шчыра, то муай-тай — хоць якая разнастайнасць у маім жыцці. А то ўсё дом — праца, праца — дом... Таксама хочацца ўбачыць на трэніроўцы сяброў — ці ж не самая лепшая матывацыя?

— На сёлетні чэмпіянат Беларусі як сябе настройвалі?

— Звычайна на спаборніцтвах мне заўсёды чагосьці не хапала: ці сілы волі, ці досведу. Я ж бачу, як рэагуе на мае вынікі трэнер, як перажываюць і вераць у мяне родныя, калегі. Думала: калі сёлета нічога не вазьму, мне будзе сорамна і перад імі, і перад сабой. Не магла не перамагчы! Настроілася: буду біцца да апошняга ўздыху.

— Пачуцці чэмпіёнкі, якія яны?

— Спакой і ціхая радасць. Не было такога: «Ой, глядзіце, я чэмпіёнка!». Толькі на працы медаль паказала дырэктару, Людміле Генадзеўне Шарковай. Спаборніцтвы ж падчас працы праходзяць, яна мяне адпускае, заўжды ідзе насустрач, падтрымлівае, за што я ёй вельмі ўдзячная. Калегі павіншавалі, мама, на трэніроўцы сябры парадаваліся. Нідзе больш не выхвалялася.

— Вы не трапілі на сёлетні чэмпіянат свету ў Мексіцы. Чаму?

— На жаль, вельмі дарагая паездка. Трэба было знайсці каля дзвюх з паловай тысяч долараў. Ні ў мяне, ні ў клуба такіх грошай няма. Федэрацыя таксама не здолела прафінансаваць...

— Кароткае філасофскае пытанне: што для вас спорт?

— Гэта адпачынак ад працы, ад жыццёвай мітусні, адпачынак для душы. Частка мяне. Без яго ўжо нельга.

...Можна было б задаць яшчэ мільён пытанняў. Мая суразмоўніца з задавальненнем адказвала б на іх, а я — слухала. Але час — найвялікшая каштоўнасць..

У Вольгі — яшчэ каля дзесяці гадоў для рэалізацыі сваіх спартыўных планаў (у муай-тай можна выступаць да сарака гадоў) і яшчэ больш — для дасягнення жыццёвых. Пажадаем ёй поспехаў!

Бліц-апытанка

— Чым/кім больш за ўсё ганарыцеся?

— Сынам. І працай.

— Калі б быў шанц што-небудзь змяніць, што б гэта было?

— Мабыць, нічога. Думаю, што ўсё ў жыцці не выпадковае. Сумныя і складаныя моманты робяць чалавека мацнейшым. Ва ўсім трэба шукаць станоўчае. Напрыклад, у мяне не склаліся адносіны з мужам, аднак нарадзілася цудоўнае дзіця, якім я ганаруся!

— Якую музыку любіце?

— Аўдыязапісы «УКантакце» ў мяне «пад замком»: калі хто-небудзь іх паслухае, падумае, што я дзівачка. Але музыка маёй душы — песні 1980—1990-х. А яшчэ дужа люблю шаманскія барабаны, гукі медытацыі.

— Калі б выйгралі ў латарэю, што зрабілі б з грашыма?

— Я ўжо думала над гэтым пытаннем. (Усміхаецца.) Спачатку патраціла б на рамонт. Калі буйная сума, то, магчыма, на паездку за мяжу. Не пашкодзіла б крыху грошай і ў наш цэнтр аддаць...

— Чаго баіцеся больш за ўсё?

— Мабыць, як і ўсе людзі, каб нічога з роднымі не здарылася.

Юлія Адамовіч, студэнтка ІІІ курса факультэта журналістыкі БДУ