Сеткавае выданне zviazda.by

З Рымай Ханінавай, паэтэсай, празаікам, літаратуразнаўцам з Элісты (Расійская Федэрацыя) добра знаёмы чытач газеты «Літаратура і мастацтва». Дачка беларускага партызана Мішы Чорнага, калмыцкага паэта Міхаіла Хонінава, які за ўдзел у партызанскім руху адзначаны ордэнам Чырвонага Сцяга, кнігі якога выходзілі і на беларускай мове, Рыма Міхайлаўна робіць неверагодна шмат для захавання гістарычнай памяці пра ваеннае ліхалецце. А нядаўна Ханінаву прынялі ў Саюз пісьменнікаў Беларусі. 

Артыкул пра Васіля Зуёнка, змешчаны ў першай кнізе тома 4 «Гісторыі беларускай літаратуры ХХ стагоддзя», пачынаецца такімі словамі: «Васіль Зуёнак — адзін з самых вядомых сучасных беларускіх паэтаў пакалення „шасцідзясятнікаў“, на плечы якіх сёння надзейна абапіраецца ўвесь шматярусны гмах нацыянальнай літаратуры. Яны здолелі з немалым поспехам праявіць сябе ва ўсіх яе відах і жанрах — ад паэзіі да прозы і драматургіі ўключна. Лёс гэтага пакалення ў многім драматычны і нават трагічны — жорсткая, кровапралітная вайна, пасляваенныя нягоды <...> Нягледзячы на ўсе цяжкасці, на часы ідэалагічнай „замарозкі“, якія ў многім адмоўна адбіліся на іх літаратурна-мастацкім станаўленні, ім удалося стварыць мастацкія каштоўнасці, прызнаныя як на радзіме, так і далёка за межамі Беларусі». 

Cустрэчы пісьменнікаў і чытачоў заўсёды натхняюць! Калі ж да творцаў далучаюцца навукоўцы, педагогі і прадстаўнікі кніжнага гандлю, абмеркаванне сучаснага літаратурнага працэсу яшчэ больш спрыяе з’яўленню цікавых ідэй і канструктыўных творчых стратэгій. Такой адметнай сустрэчай стаў адкрыты круглы стол «Сучасная літаратурная казка: суадносіны традыцый фальклору і літаратуры», які адбыўся ў Інстытуце літаратуразнаўства імя Я. Купалы НАН Беларусі. 

Адзін з самых слынных беларускіх перакладчыкаў — Юрка Гаўрук — аўтабіяграфію назваў «І сонца, і хмары». Пачаў яе так: «Аглядаючыся на сваё жыццё праз 60 гадоў, дзіву даешся, да чаго ўсё ж трывалая істота — чалавек <...>». Усё ў гэтых словах праўдзіва. Рана заявіў пра сябе. 

Жыццярадасны, усмешлівы, вясёлы, з жартамі і пажаданнямі — такі пісьменнік Алесь Камароўскі, які загадвае фірменныя загадкі, рыфмуе з ходу, цытуе з імпэтам на памяць Якуба Коласа, Петруся Броўку і іншых майстроў пяра, натхняецца казкамі і ведае «плытагонныя» словы. А ўся справа ў яго непаўторнай малой радзіме — вёсцы Мікалаеўшчына Стаўбцоўскага раёна, якая выпусціла ў свет шматлікіх выдатных творцаў, сярод якіх і Якуб Колас. Класік садзейнічаў будаваць Мікалаеўшчынскую школу, у якой вучыўся Алесь Камароўскі. Але ўрэшце вучні самі становяцца настаўнікамі, зведаўшы смак і горыч жыцця і адлюстраваўшы гэта ў сваіх творах. Дбайны нашчадак Коласа, Алесь Камароўскі працягвае слоўныя традыцыі, праслаўляючы родную Мікалаеўшчыну і сеючы зярняты літаратурных дасягненняў Беларусі. Чым растлумачыць пладавітасць гэтай зямлі і яе сыноў? Адказ — у гутарцы з Алесем Камароўскім.

Вайна не проста адгукнулася ў лёсе Віктара Казько. Яна стала тым, што трапляе пад вызначэнне: не было б шчасця, ды шмат у чым няшчасце дапамагло. Нагадала, якое ў жыцці ўсё пераменлівае, і часам кепскія і непрыемныя сітуацыі прыводзяць да дабра. Хоць, вядома, куды лепей, каб такіх выпрабаванняў не было. Ды не ад яго гэта залежала. Молах вайны крануўся дзіцячага цельца, калі яму было тры гады. Ад выбуху фашысцкай бомбы загінула маці, сястрычка замерзла. З гэтага моманту і пачаліся для Віктара Казько самыя што ні на ёсць блуканні па пакутах. 

Не сказаць, каб хто з беларускіх пісьменнікаў сустракаўся з вядомым рускім пісьменнікам Аляксандрам Купрыным, не менш знакамітым Леанідам Андрэевым, а тым больш з легендарнай рэвалюцыянеркай Аляксандрай Калантай. Ды, бадай, і тут спрацоўвае знакамітае выключэнне. Такі літаратар усё ж быў. 

Мерапрыемства прымеркавана да дня нараджэння пісьменніцы Кацярыны Хадасевіч-Лісавой.