Ніна Шчарбачэвіч, спецыяльны карэспандэнт аддзела культуры. У “Звязду” прыйшла ў 2012-м годзе, будучы яшчэ студэнткай. Асвятляе тэмы гісторыка-культурнай спадчыны.
Аўтарскую калонку распачала, кіруючыся наступным прынцыпам: “З зачыненага крана вада не пацячэ. Проста сядай і пішы”.
Звычайна ад твора маладога аўтара шмат не чакаеш. Гэта трэба ўсведамляць і самім маладым аўтарам, якія выпускаюць першую кнігу ў свет, думаючы, што яна стане выбухам у літаратурнай прасторы.
Часам хочацца зазіраць у сутнасць рэчаў і спрабаваць разабрацца, што ж яны насамрэч значаць. Думаю, гэта правільнае імкненне. Давайце паспрабуем папрактыкавацца.
Ёсць такая сучасная прыказка: «Зімой занадта холадна, каб рабіць тыя справы, якія летам было рабіць занадта горача».
Можа, нездарма адна з трох рэчаў, якія павінен зрабіць кожны мужчына, — гэта пасадзіць дрэва?
Як сказаў хтосьці са знакамітых: «Не месца ўпрыгожвае чалавека, а чалавек месца».
Адказ на гэтае пытанне просты. Тыя творцы, якіх ужо няма з намі, жывуць не толькі ў сваіх творах. Яшчэ і ў дамах-музеях.
«Прабач, што ледзь не вылечыў у сабе невылечнага рамантыка,» — гаворыць галоўны герой аднаго вядомага галівудскага фільма.
Не ведаю, чаму так склалася, але мы прызвычаіліся не вельмі любіць сябе.
«Ёсць людзі, месцы, падзеі, здольныя паўплываць на наша жыццё. Змяніць светабачанне, падкарэктаваць арыенціры і зрабіць пераацэнку жыццёвых каштоўнасцяў...»
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
Што за таемнымі дзвярыма?
![](/banners/banner-position-5.jpg?220")
