Хадзілі з мужам у Купалаўскі тэатр. За пяць хвілін да заканчэння антракту вярнуліся на свае месцы на балконе. Зірнулі ўніз — а там свецяцца сотні экранаў мабільных тэлефонаў...
— Я падару табе анёла, які будзе клапаціцца пра цябе, — адказаў Бог. — А як завуць майго анёла? — Імя не мае значэння. Ты будзеш называць яго Мама.
Аднойчы маці вярнулася пасля цяжкага дня ў полі дадому. Сабрала на стол і паклікала абедаць свайго чатырохгадовага сыночка. За ядой хлопчык стаў дурэць, раскідваць рыс з талеркі...
Калі бачу, як дворнік у парку зграбае ў кучкі прыгожае восеньскае лісце, маё ўнутранае «Я» пратэстуе.
«На выхадных у суседзяў маіх бацькоў здарылася бяда. Дзядзька Казік разам са сваёй дарослай пляменніцай паехалі на машыне ў журавіны на балота Ельня...»
Дажджлівым вечарам мы з мужам завіталі да сябра на гарбатку. Менавіта там і даведаліся пра «Ірму».
Як мінімум раз на месяц я пачынаю сумнявацца ў сабе. І тады мне на дапамогу прыходзіць урывак з аднаго ліста. Мастак Сол Левіт даслаў яго скульптару Еве Гесэ ў 1965 годзе/
У нядзелю за сняданкам мы з мужам любім паглядзець які-небудзь пазнавальны дакументальны фільм ці паразважаць на нейкую цікавую тэму. На гэты раз мы заляцелі ў сваіх размовах у космас.
Калі я вучылася ў школе, мая мама любіла паўтараць: «Любоў зла, палюбіш і казла», а таксама «Замуж выйсці — не напасць, абы замужам не прапасць».
Прачытала нядаўна кнігу Свэна Нурдквіста «Пэтсан сумуе». Яна пра тое, як знаходлівы кот Фіндус спрабаваў развесяліць любімага гаспадара. І ўспомніла сваіх двух вусатых ратавальнікаў.
У Рымачкі дзень нараджэння. Ёй — 31. Дзяўчына падводзіць вынікі: «Чалавекам года стаў мой муж. Яго падтрымку я адчуваю кожны дзень».
