Апошнія некалькі дзён я пішу адзін дзённік. Не свой асабісты — у ім словы людзей, якіх ужо няма на гэтым свеце. Не для сябе, не для «наступных пакаленняў». Я пішу яго для сваёй стрыечнай сястры. Яна жыве ва Украіне, у Палтаўскай вобласці. Ёй пяцьдзясят два гады, яна выкладае матэматыку ў каледжы.
Ужо другую вясну на вясковыя вішні ды кусты маліны прылятаюць заўважныя, дагэтуль не бачаныя птушкі. Бліскуча-чорныя, бы змазаныя ваксай, з доўгімі аранжавымі дзюбамі і гэткімі ж аранжавымі цікаўнымі вачыма. Смелыя і на дзіва нахабныя.
Так здарылася, што менавіта красавік — самы светлы, празрысты вясновы месяц, на пачатку якога яшчэ і пашчасціла нарадзіцца, апошнія некалькі гадоў азмрочваецца не вельмі добрымі, часам нават трагічнымі, падзеямі ў жыцці. І ўсё гэта на кантрасце з птушыным лікаваннем, з вясёлкавымі ручаінамі, з лёгкім зеленаватым флёрам на дрэвах.
Як толькі ў сакавіку пачынае прыграваць першае вясновае сонца, нашы з сястрой доўгія штодзённыя размовы па тэлефоне пачынаюць набываць абсалютна асэнсаваны і выразна абазначаны тэматычны кірунак. Мы гаворым пра нашу вясковую сядзібу, якая настылымі за зіму сценамі чакае нашага прыезду на дачны сезон.
1 красавіка праваслаўныя ўшаноўваюць памяць святой Сафіі Слуцкай. Гэта адна з нешматлікіх у Беларусі славутых асоб, памяць аб якой, так бы мовіць, ёсць у матэрыяльным увасабленні — у Свята-Духавым кафедральным саборы знаходзяцца яе мошчы.
Хварэць у пачатку вясны, зрэшты, як, напэўна, і заўсёды, — так сабе задавальненне. Асабліва бянтэжыць перспектыва дзве-тры гадзіны правесці ў чарзе ў паліклініцы. Але ж як трэба, дык трэба — бальнічны сам сабой не закрыецца.
Я даволі доўга не магла ўзяцца за гэту тэму, хоць і хацела. Усё сумнявалася: можа, будзе занадта суб'ектыўна нават для гэтай рубрыкі, бо заснавана, як кажуць, выключна на ўласных назіраннях. Але калі з падобнай праблемай людзі прыйшлі на прыём да Наталлі Качанавай, стала зразумела: выпадак калі і не зусім тыповы, дык не адзінкавы дакладна.
Шаснаццацігадовага на ланцуг не пасадзіш. А паспрабуеш — атрымаеш такую адваротную рэакцыю, што дваццаць разоў пашкадуеш. Але чаму яны, шаснаццацігадовыя (і нават старэйшыя), вядуцца на ўсю гэту заморскую дурасць — вось, здаецца, самае галоўнае пытанне, на якое трэба шукаць адказ.
Напярэдадні Дня абаронцаў Айчыны па ўсёй краіне прайшлі тэматычныя мерапрыемствы. У многіх з іх асноўнай была тэма Вялікай Айчыннай вайны. Каб прыцягнуць увагу моладзі, ладзілі рознага кшталту інтэрактывы — квэсты, гістарычныя рэканструкцыі.
Днямі мне на электронную пошту прыйшло цікавае пісьмо. Яго аўтарка Таццяна чытае маю калонку на сайце і, як высвелілася, мае жаданне са мной паспрачацца. «Вось вы з такім прыдыханнем пішаце пра вясковае жыццё і так рамантызуеце саміх вяскоўцаў. Нічога падобнага!
Калега нядаўна нечакана прапанаваў: «Глянь, што знайшоў у кабінеце ў шафе. Сараяна. Хочаш пачытаць?» І працягвае мне тоўстую, бы Біблія, кніжку ў цяжкой цвёрдай вокладцы. «Давайце». Узяла той «гросбух» хутчэй таму, што няёмка было адмаўляцца, і паклала на прыстаўны столік у кабінеце.
Учора мне расказалі зусім не тыповую па сённяшнім часе гісторыю. Сустрэла выпадкова на прыпынку сына бацькавага сябра Сашку, з якім даволі даўно не бачыліся, толькі ў месенджарах часам са святамі віншаваліся. Пасля дзяжурна-ветлівага «як справы?» спытала асобна: «Як там Зінаіда Іванаўна?»
