Вальжына Морт у эсэістычнай прадмове да паэтычнага зборніка Юлі Цімафеевай «ROT» піша: «Мы думаем пра паэзію як голас, узняты над штодзённым голасам».
Сёлета расійская літаратурная прэмія Андрэя Белага адзначылася некалькімі выбітнымі момантамі розных ступеней гучнасці. У намінацыі «Паэзія» перамагла беларуская пісьменніца Таня Скарынкіна.
Падчас напісання большасці сваіх рэцэнзій нярэдка даводзіцца адчуваць велізарную спакусу падысці да разбору з клішаванай дыхатаміяй у заплечніку.
Самаіронія і філасофскасць — галоўныя складнікі лірыкі Галі ны Каржанеўскай, у чым можна пераканацца, чытаючы зборнік яе паэтычных мініяцюр «Вершаняты-2».
Сінтэз мастацтваў, як бы гэта ні гучала, традыцыйна ўспрымаецца як нешта цікавае і незвычайнае.
Творчасць — у любым выпадку працэс. У ім ёсць відавочныя этапы — прыдумванне, стварэнне і рэдагаванне.
Калі праз пандэмію зачынены межы, а ты звык да адчування дарогі і прагнеш, ды не можаш змяніць абстаноўку, здзейсніць падарожжа дапаможа кніга вершаў Ванды Марцінш душ Рэйш «Мора Мары» (Мінск, Кнігазбор, 2020).
Кожны, хто піша або чытае вершы, выбірае для сябе складнікі і прапорцыі: чаго больш — медытацыі, думкі, пачуцця, вострай праблемы, адлюстравання рэчаіснасці?
Даследаванне чагосьці чалавечага — уласцівасць многіх літаратурных твораў.
Для сённяшніх аўтараў-пачаткоўцаў пытанне «Ці патрэбна кніга?» надзвычай вострае.
Піша сын аднаго з партызан Генадзь Сахрай.
Яна расказала чытачам «Звязды», ці плануе Беларускі саюз жанчын стаць першай жаночай палітычнай партыяй у краіне і як гэта — сумяшчаць работу ў дзяржапараце з актыўнай грамадскай дзейнасцю.
Хітра ўладкавана чалавечая памяць. Бывае, нешта ўбачыў-пачуў, а што — хоць забі — назаўтра не ўспомніш, а нешта — якраз наадварот — «ляжыць» там гадамі ці нават дзесяцігоддзямі і ўспамінаецца досыць часта...
Аб праблемах старэння і тым, як заўважыць і, магчыма, прадухіліць розныя псіхалагічныя захворванні ў пажылых, мы паразмаўлялі з урачом-псіхатэрапеўтам Гарадскога клінічнага псіхіятрычнага дыспансера Марынай Шчаслянок.
