...Якое заўжды з табой

Сяб­роў­ка да­сла­ла ў са­цы­яль­ных сет­ках спа­сыл­ку: «Ува­ходзь у гру­пу «Я не свят­кую 8 Са­ка­ві­ка», тут так за­баў­на!» Я ча­мусь­ці ні­чо­га вя­сё­ла­га ў «ан­ты­ідэа­ла­гі­за­ва­ных» ма­ні­фес­тах і за­клі­ках праў­да­ру­баў «не быць са­ўка­мі, як усе» не знай­шла.

На­пэў­на, яно бы­ло заўж­ды: су­тык­нен­не ста­ро­га і но­ва­га, рэт­ра і ма­дэр­ну. Гэ­та ад­веч­ны кан­флікт тых, хто за што-не­будзь, і тых, хто не менш го­ра­ча — су­праць. У нашым вы­пад­ку су­праць Між­на­род­на­га жа­но­ча­га дня, у трак­тоў­цы ААН з 1975 го­да — Між­на­род­на­га дня ба­раць­бы за пра­вы жан­чын і між­на­род­ны мір, які мно­гія па­блаж­лі­ва на­зы­ва­юць «днём ак­ты­віс­так-фе­мі­ніс­так» або «днём квет­ка­вых спе­ку­лян­таў».

Што ці­ка­ва — боль­шасць тых, хто за­клі­кае 8 Са­ка­ві­ка ўзяць і ад­мя­ніць, а пры­ем­ныя сло­вы, па­да­рун­кі, квет­кі і ўся­ля­кія ін­шыя пра­явы ўва­гі пры­свя­чаць жан­чы­нам ва ўсе ас­тат­нія дні го­да, звы­чай­на за­клі­ка­мі і аб­мя­жоў­ва­юц­ца. У най­леп­шым вы­пад­ку пад «ас­тат­ні­мі дня­мі го­да» ха­ва­юц­ца аса­біс­тыя да­ты — дні на­ра­джэн­ня, імя­ні­ны, га­да­ві­ны вя­сел­ля. Дый тое да­ты­чыц­ца толь­кі вы­ключ­на вуз­ка­га ко­ла са­мых бліз­кіх жан­чын, а пра ўсіх ас­тат­ніх — ды тых жа ўра­чоў і ме­ды­цын­скіх сяс­цёр, на­стаў­ніц і вы­ха­ва­це­лек, пра­даў­шчыц, цы­руль­ніц, паш­таль­ё­наў, пра­вад­ніц чы­гун­кі, кі­роў­цаў трам­ва­яў — на­огул за­бы­ва­юц­ца. Вось ад­ка­жы­це са­мі са­бе, па­клаў­шы ру­ку на сэр­ца, як даў­но вы га­ва­ры­лі ка­мусь­ці з вы­шэй­зга­да­ных жан­чын шчы­рае, не­дзя­жур­нае «дзя­куй» або ра­бі­лі прос­та так неш­та пры­ем­нае для су­пра­цоў­ніц, або га­та­ва­лі сня­да­нак на ўсю сям'ю вы­ключ­на па ўлас­най іні­цы­я­ты­ве, каб даць ад­па­чыць жон­цы ці ма­ме, або ўсмі­ха­лі­ся вы­пад­ко­вым спа­да­рож­ні­цам?.. А 8-га Са­ка­ві­ка, як бы фар­маль­на яго ні ўспры­ма­лі і якім бы пе­ра­жыт­кам мі­ну­ла­га ні на­зы­ва­лі, так ці інакш на­гад­вае пра гэ­та і вы­му­шае пра­яў­ляць кры­ху больш ува­гі да на­ва­коль­ных жан­чын.

У рэш­це рэшт, ка­лі вам не па­да­ба­ец­ца «са­цы­я­ліс­тыч­ны шлейф» жа­но­ча­га свя­та, і ўспры­май­це прос­та як да­дат­ко­вую на­го­ду ўзга­даць, што на­дыш­ла вяс­на —  і што пры­ро­да вы­хо­дзіць па­кры­се з зі­мо­вай спяч­кі. І хоць бы з гэ­тай пры­чы­ны вар­та, вы­кон­ва­ю­чы пе­сен­ны за­па­вет Бу­ла­та Аку­джа­вы, час­цей га­ва­рыць ад­но ад­на­му кам­плі­мен­ты — доб­рае сло­ва, ве­да­е­це, яно і кот­цы пры­ем­нае.

Пры­чым, гэ­та да­ты­чыц­ца не толь­кі да­рос­лых. Як вы лі­чы­це, хоць ад­на ма­ма ад­мо­віц­ца ліш­ні раз па­слу­хаць на ра­ніш­ні­ку він­ша­валь­ную пе­сень­ку, якую сын ці дач­ка ста­ран­на раз­вуч­ва­лі і вы­кон­ва­юць — толь­кі для яе? А ця­пер у дум­ках вы­крас­лі­це гэ­тыя са­ка­віц­кія ра­ніш­ні­кі са школь­най і сад­коў­скай пра­гра­мы. Зу­сім. Што за­ста­нец­ца? І як вы ду­ма­е­це, ці мно­гія та­ты бу­дуць ад­мыс­ло­ва раз­вуч­ваць з дзець­мі пе­сень­кі, каб па­ра­да­ваць ма­му?

Ры­зы­кую стаць вя­до­май як рэт­ра­град, але не ба­чу не­аб­ход­нас­ці пры­бі­раць з ка­лен­да­ра «са­вец­кія» свя­ты. Каб для іх з'я­ві­ла­ся аль­тэр­на­ты­ва — па­трэб­ны час і на­ту­раль­ны ад­бор. Ка­лі ж на­са­джаць штось­ці но­вае штуч­на — атры­ма­ец­ца гіс­то­рыя пра шы­ла і мы­ла. А хо­чац­ца прос­та свя­та — не ліш­ня­га, тра­ды­цый­на­га і ўтуль­на­га, пры­клад­на та­ко­га, як цяп­ло ма­мі­ных рук, якое ад­чу­ва­еш на лю­бой ад­лег­лас­ці і праз са­мы доў­гі час...

А ў вас якія ста­сун­кі скла­лі­ся з 8 Са­ка­ві­ка?

Вік­то­рыя ЦЕ­ЛЯ­ШУК.