Слава i Алег — жыхары буйной вёскi, амаль суседзi. Слава жыве ў бацькоўскай хаце, а вось Алег на ўчастку непадалёк пабудаваў новы цагляны дом. На тым участку ад былога гаспадара засталася раскiдзiстая вялiкая яблыня, якая амаль кожны год цудоўна плоданосiць. Сорт Каштэля — яблыкi сакавiтыя, салодкiя, някепска захоўваюцца... I Слава, i Алег на сваiх участках пасадзiлi нямала iншых фруктовых дрэў, яблынь, купленых на рынках, але нiводная з iх не магла толкам задаволiць — яблыкi то нейкiя кiслыя, то кепска захоўваюцца, гнiюць.
Карацей, так атрымалася, што гэтая старая раскiдзiстая «каштэля» лепш «працавала», чым яе маладыя «калегi». Праўда, Слава саромеўся прасiць яблыкаў у Алега i звычайна ў сярэдзiне восенi ноччу пералазiў цераз плот суседа i забiраўся з кашом на дрэва, рваў цяжкiя, налiтыя сокам плады... Красцi было зручна: яблыня расла на краi ўчастка, а Алег з жонкай не здагадвалiся, што хтосьцi гаспадарыць у садзе.
У адзiн з познiх вечароў у канцы верасня Слава па звычцы забраўся на яблыню суседа i пачаў «нарыхтоўку». Нечакана ў хаце Алега бразнулi дзверы, на вулiцу выйшла некалькi чалавек. Слава, прыслухоўваючыся, напружыўся i зацiх сярод галля. Раптам трое з групы рушылi ў бок яблынi — па галасах наш герой пазнаў: гэта Алег, яго жонка Света i iх кума Iрына.
— Яблыкi-ападкi самыя смачныя, — гаманiлi яны, падыходзячы да дрэва. Сталi падсвечваць смартфонамi, збiраць з пажухлай ужо травы духмяныя плады.
— Можа, патрэсцi? — прапанаваў Алег, а перапужаны Слава яшчэ мацней учапiўся пальцамi ў ствол, прыцiснуў да сябе кошык.
— Не трэба, бач, колькi назбiралi, гэтыя няма куды класцi...
— Света, схадзi ў хату за пакетам, — загадаў Алег, а калi жонка адышлася, раптам абняў куму, прытулiў да сябе. Слава, якiя сядзеў над iмi на вышынi, цудоўна ўсё гэта бачыў.
— Алег, перастань! — паспрабавала вызвалiцца з абдымкаў Iрына. — Жонка не паспела адысцi, а ты кiдаешся... Яна ўчора ў мяне так хiтра спытала: ну, як справы? У мяне аж пахаладзела ўсё ўнутры ад пытання. Яна, напэўна, пра ўсё здагадваецца, а ты за сталом за каленкi хапаеш... Мне ўвогуле здаецца, што на нас i зараз глядзяць!
— Хто тут можа глядзець, Iрачка? — горача шаптаў Алег, тулячы да сябе i цалуючы пад яблыняй сваю куму.
Недзе там зноў бразнулi дзверы. Вярталася з пакетам Света. Iрына хуценька вызвалiлася з абдымкаў, стала зноў збiраць яблыкi ў траве...
— Вось гэта кiно! Сапраўдная «Санта-Барбара»! — думаў пра сябе Слава, ногi i тулава якога моцна зацяклi, але ён ад страху не адчуваў нiчога. — Вось яно як... А яшчэ ж нядаўна Алег i Света на нейкi сямейны конкурс у раёне ездзiлi...
Схаваны за лiсцем, у цемры, Слава адчуваў сябе ўжо нават спакойна, бо ведаў: яблыню трэсцi не будуць, зараз ссыплюць сабраныя яблыкi ў пакет i пойдуць. У яго нават павесялела на душы.
Але праз лiчаныя iмгненнi стала не да смеху.
Як толькi гаспадары з кумой адышлi ад дрэва лiтаральна на два-тры крокi, у кiшэнi Славы мелодыяй «узарваўся» мабiльны тэлефон — хтосьцi пазванiў у такую крытычную хвiлiну. Разгубiўшыся, ён выпусцiў кош з рук, той з трэскам паляцеў унiз. А над яблыняй зычна панеслася: «Бу-у-кет из бе-е-лых роз...»
— Што гэта? Хто тут? — крыкнуў Алег i стаў лiхтарыкам смартфона свяцiць на вяршыню яблынi. Сваiмi смартфонамi «злавiлi» постаць на дрэве i жанчыны. — Слава!.. Ты?.. Садоўнiк чортаў! Злазь, зараз па дзюбе атрымаеш!
— Не ведала, што гэтая «каштэля» ў вас з музыкай, — з'едлiва ўсмiхнулася Iрына. — Не яблыня, а нейкая дыскатэка. А ўраджай з яе падае адразу кошыкамi!
— Нейкая сволач надумала ноччу патэлефанаваць... Забiў бы! — мармытаў знiякавела Слава, нязграбна злазячы з яблынi. У гэтую хвіліну ён гатовы быў бразнуць той пракляты смартфон з усяе сiлы аб плот.
***
...Адносiны памiж Алегам i Славам рэзка сапсавалiся, яны перасталi вiтацца i заходзiць адзiн да аднаго. Iрына, кума Алега, як заўважыў Слава (якога ў вёсцы сталi дражнiць садоўнiкам), таксама пачала пазбягаць яго i кожны раз адводзiла вочы, калi яны раптам сустракалiся.
А ўсё гэты пракляты смартфон!
Аляксандр ГОРБАЧ
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
Што за таемнымі дзвярыма?
