Прыйшла і кажу. Ганна Чыж-Літаш: Верыць? Абавязкова верыць!

Сёлета восень была па-асабліваму выдатная. Дажджоў практычна не назіралася, на вуліцы +10, а замест парасонаў і гумавых ботаў — туфлі і лёгкія паліто. Зіма прыйшла ў сярэдзіне лістапада. Рэзка ўварвалася ў нашы будні, прымусіўшы тэрмінова дастаць з верхніх паліц шаф зімовы абутак, рукавіцы і шапкі. Разам з цёплымі рэчамі я распакавала і сум.

Пухнаты снег, гірлянды ў вокнах хат, пераднавагодняя мітусня — усё гэта дорыць надзею на цуды. Яшчэ пяць-сем гадоў таму я шчыра верыла, што чараўніцтва адбываецца менавіта пад Новы год. Натхнялася дзясяткамі фільмаў, кніг і апавяданняў знаёмых — усё пра тое, што менавіта ў канцы снежня мары здзяйсняюцца. Я верыла. Усім сэрцам. Нават на левай руцэ набіла татуіроўку «Я веру», каб не забыцца.

На жаль, цяпер я амаль не веру. Можна было б прыбраць слова «амаль», але я ўсё ж такі пакідаю невялікі шанц для цуду. Гучыць, магчыма, цынічна? Як ёсць. Ужо два гады запар я загадваю адно і тое ж жаданне (наогул іх шмат, але гэта галоўнае). І... яно не здзяйсняецца. Я паліла цыдулкі з тэкстам, запівала гэтую дрэнь шампанскім, задувала свечкі пад бой курантаў і шаптала ўжо гэтак знаёмыя словы. Я малілася, у думках пісала лісты Дзеду Марозу і Санта-Клаўсу (на ўсялякі выпадак).

Хаця... часткова яно спраўджвалася. Можа, у Дзеда Мароза проста такое дзіўнае пачуццё гумару, калі ён пасылаў мне такіх мужчын? Ці я недастаткова добра сябе паводзіла ў годзе, каб заслужыць сапраўднае каханне?! А можа быць, насамрэч Дзед Мароз мяне так моцна кахае, што беражэ ад праблем, расчараванняў і будучай сямейнай руціны, лічачы, што я створана для іншага: кар’еры, вялікіх зорак, натхненні і асобаснага развіцця. Я не ведаю. Але ад гэтага маё жаданне не становіцца слабейшым. Я па-ранейшаму хачу кахання. Як і кожная з вас, мае цудоўныя жанчыны.

Два гады запар я адзначаю Новы год дома адна. Дакладней, з дачкой. Праўда, у адзінаццаць вечара яна ўжо соладка спіць у ложачку, а я стараюся не панікаваць і не думаць аб сумным. Першы год усё было выдатна. Я з задавальненнем правяла вечар адна: піла шампанскае, ела ікру лыжкамі і даволі хутка расправілася з кілаграмам сушы, якія прадбачліва заказала ў рэстаране.

Я глядзела тэлевізар, крыху палюбавалася салютам за акном. І зусім крыху памарыла аб чараўніцтве ў навагоднюю ноч.

Гэта было маё ўсвядомленае рашэнне — святкаваць адной. Я не хацела ехаць да бацькоў, ды і не да таго было: за апошнія два гады мы страцілі апошніх бабуль і дзядулю. Не хацела ісці ў шумныя кампаніі, куды мяне настойліва запрашалі сябры і знаёмыя. Я хацела быць дома. У сваёй кватэры. Са сваёй дачкой. У гадзіну ночы я ўжо спала. Успаміны размытыя, але мне здаецца, што я нават не плакала.

Я датычуся да таго тыпу жанчын, якім добра з сабой. Мне заўжды ёсць чым заняцца. Мне не бывае сумна. Я лёгка магу пайсці адна ў тэатр, кіно, павячэраць у рэстаране ці ў поўнай цішыні правесці вечар за чытаннем кнігі ў ложку. Такая самадастатковасць прыйшла з часам. З гадамі штотыднёвай работы над сабой.

Але ўсё ж асаблівая радасць у тым, каб правесці час з каханым чалавекам. Партнёрам. Іншым. Палюбоўнікам. Падарыць час таму, каго любіш, абмяняцца з ім эмоцыямі — гэта найлепшае чараўніцтва. Асабліва ў навагоднюю ноч.

Таму верыць трэба абавязкова. Асабліва ў снежні.