Мама двух выдатных дачок, яна ўмее віртуозна сумяшчаць мацярынства і кар’еру, натхняючы сваім прыкладам.
Заслужаная артыстка Рэспублікі Беларусь, спявачка і актрыса Жанет вось ужо шмат гадоў — адна з самых вядомых і папулярных выканаўцаў беларускай эстрады. Яна сапраўды жыве творчасцю і з радасцю дзеліцца сваім талентам і энергіяй з гледачамі.
Да кожнага з’яўлення на сцэне спявачка падыходзіць творча, прадумваючы ўсё да дробязяў: ад выканання кампазіцыі да касцюма і аксесуараў. І заўсёды шукае, чым бы здзівіць! Мне пашчасціла пагутарыць з Жанет па-за сцэнай падчас дзён культуры Рэспублікі Беларусь у Кыргызстане.
— У сям’і я другое дзіця з васьмі. Розніца з самымі малодшымі — 15 гадоў! У мае абавязкі ўваходзіла ўсё: прыгатаваць ежу і накарміць малых, дапамагчы ім з урокамі, на вуліцы пагуляць. Памыць, пагладзіць, маленькім — падгузнікі замяніць, калі трэба! Каб дапамагчы сям’і матэрыяльна, упершыню пайшла працаваць у 13 гадоў. Падчас летніх канікулаў прадавала марожанае. Настолькі натрэніравала руку і вока, што магла ўзважыць і 40, і 70, а калі просяць, то і 73 грама марожанага. Вельмі хацелася тады рабіць нешта карыснае і адчуваць сябе яшчэ больш патрэбнай.
— Калі мама была маладой, убачыла, як на сцэне спявае шырока вядомая ў той час іспанская спявачка Жанет. Мама вырашыла: калі ў яе народзіцца дачка, абавязкова назаве яе Жанет. Ва ўсіх маіх братоў і сясцёр незвычайныя імёны: Жан, Жанет, Эла, Эдуард, Герман, Дын (у гонар спевака Дына Рыда) і двайняты Дыяна і Ліяна. Мама лічыла: чым больш незвычайнае імя, тым цікавейшы будзе лёс дзіцяці! Як гаворыцца, як карабель назавеш, так ён і паплыве. Дарэчы, імёны сваім дочкам я таксама выбірала старанна. Старэйшая — Лаура, малодшая — Дыяна. Хацелася, каб імёны былі асаблівымі. Відаць, мне гэта перадалося ад мамы (смяецца).
— Так, сапраўды, мой муж Павел Сарока — асілак, рэкардсмен кнігі рэкордаў Гінеса. У 2008 годзе разам з напарнікам Павел ссунуў з месца і працягнуў танк Т-34 часоў Вялікай Айчыннай вайны. Пазнаёміліся мы з будучым мужам на праекце «Бітва гарадоў». Дзіўна, што калі мяне паставілі разам з Паўлам у пару, мы выйгравалі ўсе спаборніцтвы! Калі вярнуліся з Францыі ў Мінск, я працягвала займацца сваёй творчасцю, і раптам мне для здымкаў кліпа спатрэбіўся фактурны малады чалавек. Я запрасіла Паўла, і ён з радасцю пагадзіўся. Пасля гэтага мы пачалі мець зносіны, сустракаліся на працягу года, а затым вырашылі пажаніцца. Замуж я выходзіла, а дакладней — выязджала ў велізарнай пяціметровай карэце, запрэжанай парай гнядых. Такі надзвычайны сюрпрыз мне зрабіў муж у дзень вяселля. І калі ехалі ў ЗАГС, увесь праспект замёр. Карціна была сапраўды казачная: вялізная беласнежная карэта неслася па праспекце Незалежнасці.
— На што ні пойдзеш дзеля любімых дзяцей (смяецца)! Калі яны папрасілі сабаку, прызнаюся, муж выказаўся супраць. Ён быў упэўнены, што сабаку давядзецца выводзіць яму ці мне. Улічваючы нашу занятасць, лічыў, што гэтае рашэнне заўчаснае, і трэба пачакаць, пакуль дзеці вырастуць. А я падумала тады: «Што мы за бацькі такія, у якіх двое дзяцей, а сабакі няма! Дзецям няма чаго будзе ўспомніць! Пры гэтым астатніх нашых гадаванцаў я ў разлік не брала. Жывёлін даглядаюць, у першую чаргу, дзеці. Бо перш, чым браць кагосьці ў дом, мы тлумачым, якую адказнасць нясуць усе члены сям’і за гадаванца.
— «Тур у падтрымку нараджальнасці» адбыўся ў 2008–2009 гг. Я дала 240 канцэртаў! Ідэя тура заключалася ў тым, каб не толькі паказаць сваю творчасць, але і расказаць людзям пра тое, наколькі важныя дзеці ў іх жыцці. А ўлічваючы тое, што я сама нарадзілася ў шматдзетнай сям’і, мне сапраўды было пра што расказаць маім дарагім прыхільнікам. Гэты гастрольны тур прайшоў без адзінай адмены. У некаторых гарадах людзі прама «віселі на люстрах». Часам не было чым дыхаць у зале, але я сумленна адпрацоўвала дзве гадзіны на сцэне. А потым яшчэ як мінімум гадзіну пасля канцэрта праводзіла ў фае, каб сфатаграфавацца, даць аўтограф ці проста паразмаўляць пра жыццё. Людзей заўсёды цікавіць, як прадстаўніца шматдзетнай сям’і змагла дабіцца поспеху ў жыцці. Сваім прыкладам я стараюся паказаць рабятам з вялікіх сем’яў, што ў жыцці магчыма ўсё! Калі верыць у сябе і ісці наперад, нягледзячы ні на што!
— Фішку нумара — сукенку з вады — прыдумалі спецыяльна для адборачнага тура конкурсу «Еўрабачанне». Рэалізавала задуму надзвычайны дызайнер Таццяна Давыдзенка, з якой нас звязвае даўняе сяброўства. Сукенка сапраўды атрымалася незвычайнай і выклікала фурор! У залежнасці ад колеру асвятлення сукенка глядзелася па-рознаму. Яна была нібы жывая! Я шчаслівая, што нам з Таццянай гэтая задума ўдалася. На сёння мадэльеры са ўсяго міру могуць пахваліцца толькі фрагментамі такога дзіўнага выраба.
— Мой першы гастрольны тур быў абсалютна сольным і адбыўся ў 1998 годзе. Я ездзіла па гарадах Беларусі, будучы на той момант яшчэ невядомай спявачкай. Наступны магутны тур зваўся Millenium-2000 і адбыўся адпаведна ў 2000 годзе. Гэта была вялікая рызыка — правесці перамовы з выканаўцамі сусветнага ўзроўню і дамовіцца аб сумесных выступленнях ва ўсіх Лядовых палацах нашай краіны. Асабліва ганаруся канцэртам сумесна з гуртом «Тату» ў СКА «Уручча». Пасля яго мы з дзяўчынкамі яшчэ вельмі доўга размаўлялі. А вось салісты сусветна вядомага гурта «Boney М» падарылі мне імянны дыск з аўтографам.
— Гэта было шоу «Цудоўная сямёрка» на тэлеканале СТБ. Трэніраваліся мы ў Ратамцы. Прызнацца, было вельмі цяжка і маральна, і фізічна. Пасля кожнай трэніроўкі балела ўсё цела. Я з цяжкасцю дабіралася да дому. Але гэта каштавала таго! Я заняла адно з прызавых месцаў, нягледзячы на тое, што вельмі многія ўдзельнікі схадзілі з дыстанцыі яшчэ падчас падрыхтоўкі. З таго часу я вельмі люблю коней і проста магу пракаціцца верхам з ветрыкам!
— Я заўсёды ахвотна згаджаюся на незвычайныя праекты. Я ж артыстка і павінна здзіўляць! Былі ў маёй творчай біяграфіі і фотасесіі з рознымі драпежнікамі. Так, аднойчы пагадзілася на фотасесію з пацукамі. На шчасце, усё прайшло паспяхова. Усе задаволены. Падчас здымак ніводны пацук не пацярпеў (смяецца).
— Гэта здарылася на Кіпры, калі я плавала ў басейне. Раптам пад вадой убачыла абрысы дзіцяці. Я нырнула ў бок хлопчыка і выцягнула яго. На шчасце, пяцігадовы малы не паспеў захлынуцца. Яшчэ адзін выпадак выратавання адбыўся на вуліцы. Я ўбачыла мужчыну, які сцякаў крывёй. Відаць, яго нехта ўдарыў па галаве. Я імгненна ўспомніла ўсё тое, чаму мяне вучылі ў аўташколе, і спрытна перавязала яму галаву. Калі прыехала хуткая, урачы сказалі, што дзякуючы маім правільным дзеянням — накладзенай павязцы, удалося захаваць чалавеку жыццё. Мне здаецца, кожны на маім месцы зрабіў бы гэтак жа.
Матывацыйныя словы ад Жанет:
Кацярына ТУМАС-ЦІШКЕВІЧ
Фота з асабістага архіва Жанет
З мастацтвам па жыцці.
Баявое ўзаемадзеянне найвышэйшага ўзроўню.
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
