Сіла — у праўдзе

Нядаўна ў Мінску з’явіўся помнік Аляксандру Неўскаму. Гэта, мабыць, першы гістарычны персанаж, хто адкрыта выступіў супраць заходняй экспансіі. Сапраўдны змагар. Змагаўся з варожай навалай. Благаверны князь трапна зазначыў: «Не ў сіле Бог, а ў праўдзе». Беларускі лідар выказаўся больш па-свецку: «Сіла — у праўдзе». Трэба толькі ўмець чакаць. І час усе кропкі над беларускім «і» расставіў. Шмат каго не проймеш. Цывілізацыя «лічбы». Добра, няхай будуць лічбы. Пра іх — напрыканцы артыкула. А пакуль колькі слоў развагі. Мы заўжды параўноўваем сябе з суседзямі. З Украінай — ужо не. Хоць быў жа час, калі ўзрушана апавядалі пра свабоды ганарлівай і ганарыстай нацыі. Нават універсітэцкія паліталагіні прапагандавалі майданаўскае рушэнне. Хацелася б зараз паслухаць аргументы.

Калі палітычнае поле ператвараецца ў майдан, тады збожжавыя палеткі ператвараюцца ў поле бою. А мы за гэты час на сваіх палях зарабілі мільярды долараў толькі на экспарце. А колькі Украіна страціла сваіх палёў, а людзей на іх? Думайце, беларусы, і рабіце высновы.

А што з краінамі Прыбалтыкі і Польшчы? Народы блізкія. У некалькіх імперыях разам суіснавалі. 

А беларусы ніколі ні ў Польшчу, ні на тэрыторыю прыбалтыйскага трыа не прыходзілі. Затое яшчэ і сёння ў сталых жыхароў Панямоння і Прыбужжа свішча ў памяці бізун асаднікаў, а ў паўночна-ўсходніх рэгіёнах Віцебшчыны не загаіліся дэмаграфічныя раны — нацысцкі след вынішчэння беларусаў рукамі наймітаў з Латвіі і Літвы.

Сучасныя ўлады таксама і цяпер не вельмі саромеюцца чапляцца да Беларусі. Напэўна, і каманда «фас» гучыць, і самім прыемна. Але тое ўлады. Людзі — іншае. Як бы там ні пужалі Беларуссю — дарэмна. Шмат бруду ў вушы суседзям уліваецца наконт нашай краіны. Дарэчы, штодзённа заходнія бенефіцыяры неспакою выдаткоўваюць на прапаганду супраць Расіі і Беларусі мільёны долараў. Вось так і нараджаецца «дыктатура», «галеча», «нястача» — увогуле «імперыя зла» ў віртуальнай рэчаіснасці. А ці так насамрэч? Тут дарэчы сказаць: лепш адзін раз убачыць.

Прыязджайце да нас у Беларусь. Мы заўжды адкрытыя, бо мы не лічым суседнія краіны ворагамі. А жыхароў тым больш. Суседзі ад Бога, неаднойчы падкрэсліваў кіраўнік нашай дзяржавы. Я ўвогуле прапаную напісаць гэта на кожным пагранічным пераходзе. Вось пішу гэтыя радкі, і на памяць прыходзяць кадры ранняга журналісцкага перыяду. Свята «Фальклор без меж». Палессе. Каляды. Замежных гасцей сустракаюць караваем і чаркай, скварка была потым. Дык вось панства ад уражанняў і цёплага прыёму скідвае шапкі і давай танцаваць пад беларускія песні. Хораша і весела. Мо яшчэ і паўторыцца. Бо Беларусь у сэнсе народнай дыпламатыі і сапраўды «без меж» (калі казаць афіцыйнай мовай — у нас для суседзяў «бязвіз»).

А вось улады суседніх краін са свайго боку граніцы зачыняюць, як дзверы кратаў. Перасячэнне граніцы робяць нязручным. Што не дзень — навіна: там чарга, а там — праблемы. Асабліва шчыруюць заходнія суседзі. Мабыць, нездарма аж і сцяну пабудавалі. Жалезнае лязо праз сэрца рэліктавага лесу Еўропы. Што яны там хаваюць? Вайскоўцаў і ўзбраенне. Усім жа вядома: на ваенныя выдаткі Варшава траціць тры працэнты ад ВУП. У наступным годзе жадаюць павялічыць гэты паказчык, дарэчы, і без таго рэкордны, сярод еўрапейскіх краін НАТА. А людзі шукаюць спакою і міру. Цеплыні. Добрая і светлая Беларусь адкрыта для гасцей з розных краін.

З пачатку толькі гэтага года, паводле свежай інфармацыі, «бязвізам» скарысталіся 389 214 пражываючых у суседніх з Беларуссю краінах Еўрасаюза: 234 210 грамадзян Літвы, 89 550 грамадзян і 27 337 неграмадзян Латвіі (такая вось «дэмакратычная» з’ява), а таксама 38 117 грамадзян Польшчы. Людзі едуць да нас, нягледзячы на ўсе страшылкі сваіх улад, дзеляцца ўражаннямі. Ніякія граніцы не перашкодзяць. Сэлфі ў крамах і метро. Чысціня і дабрабыт. Тыя, што «пайшлі» ў Еўропу, да ўзроўню «старых еўрапейцаў» не дабраліся, а сваё страцілі. Літоўцаў і латышоў уражвае нават шырокая палітра нашай мясцовай прадукцыі. А дома яны вымушаны купляць заморскае. Так што ў гэтым плане ніякая антыбеларуская прапаганда не сапсуе смак беларускай рэчаіснасці. Памятаеце, як у казцы? Як бы ні пэцкалі фэйкамі твар Беларусі, бруд усё роўна змыецца. Ну, тое ў казцы. А ў жыцці як? У жыцці — «Бог не ў сіле, Бог — у праўдзе». І сіла — у праўдзе. Наша з вамі сіла. А суседзі — дасць Бог, і яны гэта зразумеюць.

Яўген ПУСТАВОЙ