DANAYA: Не ўяўляю жыцця без музыкі

Яе рэдкае, запамінальнае імя мае міфалагічны кантэкст, а творчае амплуа чаруе загадкавасцю і здзіўляе неардынарнасцю. Харызматычная, таленавітая артыстка параўнальна нядаўна на беларускай сцэне, а ўжо паспела заняць уласную нішу і знайсці свайго слухача. Нягледзячы на жорсткі творчы графік, яна сур’ёзна вывучае юрыспрудэнцыю на факультэце права, а яшчэ выкладае, што прымушае заставацца ў тонусе. Таксама творца актыўна прымае ўдзел у дабрачынных канцэртах і з’яўляецца валанцёрам руху БРСМ «Добрае сэрца». Свае песні яна лічыць жыццёвымі, а памылкі называе крокамі да поспеху. Абажае «Кармен» і да гэтай пары не можа забыць свой дэбют на вялікай сцэне. Пра гэта і многае іншае пагаварылі ў эксклюзіўным інтэрв’ю з госцяй «Чырвонкі. Чырвонай змены» — членам Беларускага саюза музычных дзеячаў спявачкай DANAYA (Данаяй Шаршавіцкай).

— Давай пачнём з тваіх каранёў. Адкуль ты родам?

— Я з Барысава. У гэтым горадзе пражыла адзінаццаць гадоў, яшчэ адзінаццаць — у Мінску. Бываю на малой радзіме не вельмі часта. Там у нас застаўся дом, таму ў асноўным ездзім летам.

— У цябе рэдкае і прыгожае імя. Гэта псеўданім?

— Даная — гэта маё імя па пашпарце, а не псеўданім. Для сцэны я пішу яго англійскімі літарамі без прозвішча.

— Раскажы пра сваё дзяцінства. Што асабліва запомнілася?

— Дзяцінства было вельмі актыўным. Я ў тэатры іграла, наведвала мадэльную школу ў Мінску, пасля пачала займацца вакалам. Школа была з музычным ухілам — гэта сальфеджыа, фартэпіяна, вакал, хор, таму дзяцінства было максімальна насычаным. Нядзіўна, што прыйшла да музыкі. Заўсёды хацела іграць на фартэпіяна, хоць мне прапаноўвалі іншыя інструменты... Потым маці пазнаёмілася з кампазітарам Ганнай Казловай. І ўжо ў дзевяць гадоў я прыйшла на эстрадны вакал. Затым была гімназія-школа мастацтваў імя Ахрэмчыка. Выпусцілася з чырвоным дыпломам па спецыяльнасці «Дырыжыраванне. Акадэмічны хор». Цяпер вучуся ў іншай сферы — на юрыдычным факультэце эканамічнага ўніверсітэта.

— Даная, хто стаў тваім аўтарытэтам у творчасці?

— Не ведаю. Шмат каго люблю слухаць. Розную музыку. І класіку абажаю. Напрыклад, на оперу Жоржа Бізэ «Кармен», мне здаецца, магу хадзіць пастаянна. 

І сучасную музыку люблю. Што датычыцца куміра, то я ніколі на аднаго пэўнага артыста не раўнялася. Ад усіх пакрысе нешта ўзяла — так і склаўся мой вобраз.

— Ці памятаеш свой дэбют на сцэне?

— Свой дэбют на эстрадзе памятаю. У чатыры гады іграла ў тэатры не вельмі паслухмяную дзяўчынку. У гэтым спектаклі са мной ігралі і мае бацькі. Прычым абсалютна выпадкова (усміхаецца). Тады захварэлі галоўныя героі — іх вырашылі замяніць маімі бацькамі. Для маці гэта было больш-менш нармальна, таму што яна ў свой час вучылася ў музычнай школе. А для бацькі, як для ўрача, гэта было нешта вельмі незвычайнае, незразумелае, але ён справіўся (смяецца).

— Задумвалася, хто твой слухач?

— Слухач мой, напэўна, вельмі добры, шчыры, які разумее і прымае.

— Раскажы пра сваю музыку. Як можаш яе апісаць? І па якіх кампазіцыях можна цябе пазнаць?

— Песні ўвогуле дастаткова жыццёвыя, акрамя дзвюх апошніх — «Дафамін» і якая не так даўно выйшла — «Не давяраць». У некаторых сінглах нават ёсць цытаты, запісаныя і з маіх слоў. А пазнаць мяне можна па песнях «Дафамін», «GPS», «Крэмавае неба» і кампазіцыі «Не давяраць», якая, спадзяюся, заляціць у чарты і сэрцы слухачоў.

— Ці сутыкалася хоць раз з творчым выгараннем?

— Выгаранне было адзін раз на трэцім курсе каледжа. Я адпусціла на той момант нейкія сітуацыі, вырашыла: што будзе, тое будзе. І яно прайшло. А ўвогуле я займаюся любімай справай, якой гару. Таму выгарання моцнага не лаўлю.

— Даная, ведаю, што, акрамя сцэны, ты яшчэ педагог. Раскажы пра гэта.

— Гэта няпроста. Да ўсяго трэба быць яшчэ і псіхолагам — каб знайсці падыход да кожнага вучня. А ў мяне займаюцца не толькі дзеці, але і дарослыя. Не магу сказаць, з кім лягчэй і прасцей: ва ўсіх ёсць свае нюансы, моманты, пытанні.

— Што параіш пачаткоўцу, які марыць аб прафесійнай сцэне?

— Не здавацца і не губляцца, калі ў цябе што-небудзь не атрымліваецца. Літаральна ўчора гаварыла аб гэтым сваёй выхаванцы. На ўроку яна выканала пэўныя ноты не так, як можа і як мне хацелася б. (Трэба сказаць, што на занятках ніколі не сваруся.) Задала пытанне: «Чаму ты так зрабіла?» Вучаніца не ведала адказу, але адчула праз мае словы, што праспявала няправільна. Малая расплакалася, і я палову ўрока тлумачыла, што памылкі — гэта крокі да поспеху.

— Ці шмат сяброў з’явілася дзякуючы музыцы?

— Не магу сказаць, што ў мяне шмат сяброў, якія з’явіліся дзякуючы музыцы. Хутчэй, гэта проста знаёмыя, а не сябры, з якімі мы можам сустрэцца на рабоце і пагаварыць.

— Якую апошнюю кнігу ты прачытала?

— Даўно не чытала. З кнігамі ў мяне такая гісторыя: калі пачынаю чытаць і мяне захоплівае, значыць, гэта мая кніга. І выдаткоўваю свой час для яе. Калі не захоплівае, магу адкласці і пачаць чытаць праз паўгода, пару месяцаў, год. Так адбылося з маёй любімай кнігай «Кансуэла» Жорж Санд. Памятаю, пачала чытаць, потым неяк закінула і цалкам прачытала, не адрываючыся, усе два тамы, напэўна, праз год.

— Чым, акрамя музыкі, яшчэ захапляешся?

— Мне здаецца, я захапляюся толькі музыкай і вучобай на факультэце права. Калі б не музыка... Нават не ведаю, што адказаць. Музыка была заўсёды ў маім жыцці, і я не ўяўляю жыццё без музыкі. Магчыма, гэта быў бы мадэлінг, тэатр, альбо я была б звычайным падлеткам, студэнткай.

— Што станоўчае, а што адмоўнае, на тваю думку, у прафесіі артыста?

— Станоўчае ў прафесіі артыста — гэта шалёны энергаабмен. Нават калі ў цябе няма настрою перад пэўным канцэртам (бывае ўсялякае), то, калі выходзіш на сцэну, адбываецца абмен энергіяй і зараджаешся па максімуме. Адмоўнае — жорсткі графік. Мала спіш, мала ясі…

— Ведаю, што ты актыўна ўдзельнічаеш у дабрачынных акцыях. Напрыклад, сёлета выступала на канцэрце «Усе фарбы жыцця для цябе» ў падтрымку 14-гадовай Ксеніі Вілюхі.

— Так, я прымаю ўдзел у дабрачыннасці. Калі ў мяне ўсё ў парадку з датай гэтага канцэрта, я нікуды не з’ехала, то, вядома, выступлю. З радасцю дапамагу. Калі гэта збор сродкаў на лячэнне дзіцяці, то я куплю які-небудзь падарунак яму ці проста пакладу пэўную суму ў канверт. У гэтым плане я заўсёды адкрытая да прапаноў і стараюся ніколі не адмаўляцца.

— Даная, які галоўны пасыл ты нясеш сваёй творчасцю?

— Не магу вызначыць які-небудзь адзін пасыл. Напэўна, гэта прапаганда кахання, магчыма, пэўнай жаночай сілы.

— Чым парадуеш у хуткім часе прыхільнікаў?

— На новую песню хутка выйдзе відэаработа, не хачу гэта называць кліпам. Ну і, вядома, будуць канцэрты, новыя калабарацыі, трэкі.

— Пажадай што-небудзь чытачам «Чырвонкі. Чырвонай змены».

— Я даю інтэрв’ю крыху хворая. Прастуда моцна адбілася на маім галасавым апараце. Таму хачу пажадаць чытачам «Чырвонкі. Чырвонай змены» бязмежнага здароўя (цяпер гэта ўсім патрэбна). А яшчэ жадаю поспехаў ва ўсіх пачынаннях. Не бойцеся рабіць штосьці новае, займацца чымсьці незвычайным і рызыкаваць. Кахання і бязмежнага шчасця!

— Дзякуй за цікавае інтэрв’ю! Поспехаў, новых яркіх праектаў, здароўя і пазітыву!

Надзея ЗУЕВА

Фота з уласнага архіва спявачкі