Гісторыя медсястры, якая дапамагала жыхарам Лівана і Сірыі

Жанчыны ва Узброеных Сілах нашай краіны — не рэдкасць. Нароўні з мужчынамі яны заступаюць на нарады і на дзяжурствы, выязджаюць на палігоны. І попыт за якасць службы з іх не меншы. Напярэдадні Дня жанчын аўтар гэтых радкоў сустрэўся з медыцынскай сястрой шпітальнага аддзялення медыцынскага атрада спецыяльнага прызначэння 432-га Галоўнага ваеннага клінічнага медыцынскага цэнтра Узброеных Сіл, старшыной кантрактнай службы Дар’яй КОРВЕЛЬ.

Дзяўчына родам з аграгарадка Лылойці Смаргонскага раёна Гродзенскай вобласці. У дзяцінстве марыла аб ваеннай службе: яе прыцягвала ваенная форма, рамантыка службы, так прыгожа паказаная ў фільмах і апісаная ў кнігах. У старэйшых класах Дар’я вырашыла звязаць сваё жыццё з медыцынай. Пасля заканчэння сярэдняй школы паступіла ў Мінскі дзяржаўны медыцынскі каледж.

— Мая мама заўсёды марыла, каб у нашай сям’і быў медык, а тата — каб дзеці прысвяцілі сябе не менш высакароднай справе — абароне Айчыны, — распавядае Дар’я. — Так атрымалася, што я і бацькам дагадзіла, і здзейсніла сваю мару. Скончыўшы каледж па спецыяльнасці «Сястрынская справа», даведалася, што ў нашым ваенным шпіталі ёсць унікальнае падраздзяленне — медыцынскі атрад спецыяльнага прызначэння. Там акурат была вакансія медсястры. 

Дзяўчына паспяхова прайшла сумоўе, і ўжо праз месяц яе прынялі на службу ў атрад. За гэты час, акрамя сваёй паўсядзённай дзейнасці, Дар’я прайшла навучанне на розных курсах, у тым ліку па анестэзіі і рэанімацыі. Гэты перыяд у  Дар’і Корвель быў багатым на падзеі. Яна ўдзельнічала ў Армейскіх міжнародных гульнях ва Узбекістане, знаходзілася ў складзе Часовых сіл ААН у Ліване, у складзе гуманітарнай місіі аказвала дапамогу насельніцтву Сірыі, якое пацярпела ад землятрусу.
Ліванская камандзіроўка Дар’і доўжылася роўна год. «У прафесійным плане я была гатова да чарговага выкліку, — прызнаецца яна. — Дагэтуль ніколі не была на Блізкім Усходзе. Таму мяне вельмі ўразілі мясцовыя жыхары, культура арабскага свету. Першы час было нязвыкла. Але я разумела, што побач ёсць мае калегі».

У абавязкі медыцынскай сястры ўваходзіла аказанне медыцынскай дапамогі мясцоваму насельніцтву і вайскоўцам міратворчага кантынгенту. Кожны дзень быў напоўнены выклікамі і нечаканасцямі. Нярэдка даводзілася працаваць у экстрэмальных умовах, падвяргаючы сябе небяспецы.

Вярнуўшыся на Радзіму, Дар’я Корвель адправілася выконваць задачы па медыцынскім забеспячэнні мерапрыемстваў баявой падрыхтоўкі на адзін з палігонаў нашай краіны. Там жа і даведалася аб маючай адбыцца незапланаванай камандзіроўцы медыцынскага атрада спецыяльнага прызначэння ў Сірыйскую Арабскую Рэспубліку.

«Хуткія зборы, і ўжо праз некалькі дзён мы вылятаем у Сірыю, — успамінае ваеннаслужачая. — Працяглы пералёт, і мы прызямліліся на ваенную авіябазу Узброеных Сіл Расійскай Федэрацыі "Хмеймім". Там пераначавалі і раніцай наступнага дня прыляцелі ў Алепа. Першае, што ўбачылі, калі прызямліліся ў аэрапорце там, — гэта разруха. Я тады падумала: калі так усюды — гэта поўная катастрофа. Калі заязджалі ў Алепа, уся ўскраіна горада была ў руінах».

Аднак гэта не перашкодзіла медыцынскаму атраду спецыяльнага прызначэння на працягу сутак разгарнуць ваенна-палявы шпіталь і пачаць прыём пацыентаў. Дарэчы, нашы дзяўчаты ў Сірыі працавалі і ў сваё свята. Самааддача, складаны графік, цяжкія пацыенты — усё гэта аб рабоце беларускага медспецназа ў Сірыі. Здаецца, што для нашых ваенных медыкаў гэтая камандзіроўка стала сапраўдным выклікам. Дзяўчыны не хавалі, што было складана. Але кожная да канца засталася вернай абавязку і прафесіі. Пад’ём у шэсць раніцы, сняданак, пастраенне, прыём пацыентаў, вячэра і адбой — вось так руцінна праходзілі працоўныя будні нашых ваенных медыкаў, пры тым у неспрыяльнай абстаноўцы разбуранага гораду.

«За цэлы дзень так набегаешся, што спіш без задніх ног, — заўважае Дар’я. — У Сірыі я працавала ў дзённым стацыянары нашага ваенна-палявога шпіталя. Першы час мы дзівіліся, чаму мясцовыя носяць на сабе вельмі шмат адзення: адразу некалькі швэдраў, штаноў, па пары куртак. Многім даводзілася начаваць прама на вуліцы. Яны страцілі сваё жыллё, іх домам былі машыны, палаткі, звычайныя матрацы. Некаторыя проста баяліся вяртацца ў будынкі з-за паўторных штуршкоў. Шмат зваротаў было з пнеўманіяй, бранхітам, іншымі захворванні лёгкіх. Людзі прыходзілі на кропельніцы і ўнутрацягліцавыя ін’екцыі. Былі яшчэ неўралагічныя выпадкі, тады ўводзілі фізраствор з некалькіх прэпаратаў з розным дзеяннем. Людская плынь з кожным днём усё павялічвалася. Адначасова маглі размясціць на працэдуры толькі чатырох пацыентаў, таму мы працавалі ўтрох, у адзіночку справіцца было немагчыма».

Камандзіроўка ў Сірыю паказала Дар’і, наколькі важная служба і гатоўнасць дапамагчы людзям. Чарговая практыка ў экстрэмальных умовах дапамагае медыцынскай сястры ў будучыні расці прафесійна. Вялікія плыні людзей, хуткае рэагаванне і штодзённыя зносіны яшчэ больш згуртавалі калектыў ваенных медыкаў. Асабіста для сябе Дар’я Корвель таксама вынесла ўрок:

— Я вельмі радая, што мне пашчасціла патрапіць у ваенную медыцыну, што прыняла ўдзел у Армейскіх міжнародных гульнях, камандзіроўках у Ліван і Сірыю. Для мяне гэта вялізны вопыт. За такі кароткі тэрмін даведалася шмат новага, што абавязкова спатрэбіцца ў будучыні. Мае планы звязаны з ваеннай медыцынай. Ганаруся сваёй працай і ўдзячная за магчымасць служыць сваёй краіне.

Алег НЯКАЛА

фота аўтара