Жоўтыя палі рапсу ўздоўж аўтамагістралі Лагойск — Жодзіна. У рапсе красуецца самотная бяроза, побач — помнікі. Колькі разоў праязджаў я па гэтай дарозе, быў тут і ў іншыя поры года, калі шукаў памятныя месцы нашага песняра Янкі Купалы.
Справа ў тым, што ў 1883 годзе, калі будучаму класіку Івану Дамінікавічу Луцэвічу быў адзін год, яго бацькі пераехалі з Вязынкі ў гэтае месца і арандавалі тут зямлю да 1887 года. Толькі цяпер упершыню заўважыў невялікія могілкі. Мною авалодала туга, і я вырашыў падысці бліжэй да маладога дрэўца. Убачыў купку мармуровых абеліскаў, прачытаў надпісы на камянях, і сэрца ажно скаланулася.
Яшчэ адна жудасная памятка вайны, незагойная рана лагойскай зямлі. Калісьці тут быў хутар Юзэфова, жыхароў якога жывымі спалілі ў агні: старых, жанчын, дзяцей — іх імёны выбіты на чорным мармуры. Старэйшаму было 70 гадоў, малодшаму — Паўлу Раткевічу — адзін гадочак... Гэта было ў верасні 1943-га.
На незасеяным лапіку зямлі ўсталяваныя восем помнікаў, а гэта азначае, што ў хутарскім пасёлку жылі восем сем'яў — не вінаватых у такой нялюдскай расправе, якую ўчынілі нямецкія акупанты на нашай зямлі. Ціхановічы, Голубы, Баравікі, Нікалаевы, Ванзонкі, Грыбоўскія...
Вечная ім памяць.
Анатоль КЛЯШЧУК
Фота аўтара
З мастацтвам па жыцці.
Баявое ўзаемадзеянне найвышэйшага ўзроўню.
«Дзесяцігоддзі школьнае харчаванне нашых дзяцей будавалася на аснове зборніка рэцэптур».
