Першыя выступленні на канцэртах пачаліся для Аляксандра Кашалапава ў пяцігадовым узросце. Так і павялося, што куды б ні скіраваўся хлопец, музыка пастаянна яго суправаджала: дома, у школе, у арміі, на працы. У родным пасёлку дзеці ведаюць яго як настаўніка музыкі, а ў Жлобінскім раёне ні адно свята не абыходзіцца без баяніста-віртуоза. Да чаго прыводзяць выпадковасці і чаму вёска яму мілейшая за горад, мы распыталі ў музыкі з глыбінкі.
— Адкуль прыйшло захапленне баянам?
— Колькі сябе памятаю, маці, Любоў Трыфанаўна, увесь час на ім іграла. Часта і мяне брала на выступленні. Адзін з першых дзіцячых успамінаў: стары клуб, я на сцэне нешта спяваю, а маці побач акампануе на баяне. Мне гэта страшэнна падабалася. Усе школьныя гады прайшлі з выступленнямі, нядзіўна, што я з пятага класа ведаў, што звяжу сваё жыццё з музыкай. Потым у Пірэвічах — вёсцы, дзе мы жылі, — пабудавалі дзіцячую музычную школу і мама стала яе першым дырэктарам, а я вучнем.
— Дзе, акрамя Пірэвічаў, атрымлівалі акадэмічныя веды?
— Пасля школы паступіў у Гомельскі каледж мастацтваў імя Н.Ф. Сакалоўскага. Нядаўна скончыў Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт культуры і мастацтваў у Мінску, толькі займаўся там не па асноўнай спецыяльнасці — баян, а па кірунку харавых народных спеваў. Пасля каледжа прыйшоў настаўнікам у Пірэвіцкую дзіцячую музычную школу, працаваў паўгода, а потым мяне забралі ў армію. Служба праходзіла... з музыкай. Служыў у каменданцкай роце, іграў у аркестры на барабанах, спяваў, а паколькі ваенны аркестр немагчыма ўявіць без трубы, то давялося асвойваць і гэты інструмент.
— Музыкантам у войску былі паслабленні?
— Ніякага асаблівага стаўлення, паменшанай нагрузкі не было. Хаця, лічу, мне пашчасціла, бо салдаты, як правіла, знаходзяцца толькі ў межах сваёй воінскай часці, бачаць адны і тыя ж твары. А мы з сябрамі выязджалі на канцэрты ў горад, мелі зносіны з людзьмі, наколькі гэта было магчыма.
— З дзецьмі займаецеся па кірунку ўлюбёнага баяна?
— У мяне яшчэ ёсць пасведчанне на акардэон, так што, калі спатрэбіцца, магу дзеля справы прыгадаць патрэбныя навыкі. Наша музычная школа невялікая, усяго чатыры педагогі.
— Два гады на Гомельшчыне выступае дуэт «Брава» з вашым удзелам. Як з'явілася ідэя яго стварэння?
— Можна сказаць, адбылося ўсё выпадкова. Калега Віктар Анатольевіч Кісялеўскі лічыўся сярод выкладчыкаў музычнай школы чалавекам спакойным, але аказаўся аматарам канцэртнага жыцця. Ён раней іграў на баяне «мінусоўкі», а аднойчы прапанаваў мне разам выканаць «Лібертанга». Потым яшчэ колькі кампазіцый ігралі дуэтам. Ён старэйшы за мяне, але паразумеліся і спрацаваліся добра. Так і ўзнік дуэт баяністаў «Брава».
Цікава назіраць, як успрымаюць нас упершыню гледачы. У пачатку, калі толькі выходзім на сцэну, насцярожана. Але потым, пасля першых кампазіцый відаць, што застаюцца цудоўныя ўражанні, людзі часта танцуюць пад музыку, а пасля канцэрта некаторыя падыходзяць і дзякуюць. Гэта адначасова і прызнанне, і ўзнагарода — выступленні ў нас толькі на энтузіязме і добраахвотным пачатку.
— А наколькі часта адбываюцца «гастролі»?
— Запрашаюць ледзь не на кожны канцэрт у Жлобіне, часам бываем у іншых раёнах ці нават на абласных святах. Нядаўна выступалі на Дні вёскі, удзельнічалі ў раённых «Дажынках». Здараецца, знаёмыя, аднавяскоўцы просяць сыграць на сямейным свяце...
— На сцэну вы трапілі раней, чым пайшлі ў школу. За гэты час паспелі паўдзельнічаць у мностве конкурсаў, сталі лаўрэатам жлобінскага музычнага фестывалю «Калядная лесвіца», дыпламантам рэспубліканскага фестывалю «Беларусь — мая песня». Які ўспамін з гэтых выступленняў для вас найбольш дарагі?
— Удзел у «Каляднай лесвіцы». Прыгадваецца яшчэ музычны нумар на свяце для ветэранаў, калі вучыўся ў 11 класе. Я тады іграў і спяваў «По полю танки грохотали». Уразіла, што пасля заканчэння некаторыя гледачы падышлі, каб паціснуць руку.
— Не задумваліся, што ў горадзе жыць прасцей?
— Неяк мне прапаноўвалі працу ў Жлобіне, але пераязджаць не стаў. Не люблю перамены, мне цяжка пакідаць абжыты, утульны дом і перабірацца на новае месца. Калі б была такая патрэба, то пераехаў бы бліжэй — і толькі. Жыць усё роўна хачу ў вёсцы. Пакуль вучыўся ў Мінску, мог ацаніць перавагі жыцця ў кватэры, але зразумеў, што не пераношу грукату і мітусні. Так што для мяне самы лепшы варыянт стасункаў з горадам — час ад часу бываць там, калі трэба нешта купіць.
— Як праводзіце вольны час? Рыбалка, паляванне?
— Такія заняткі не цікавяць. Летам гуляю ў футбол, зімой, калі замярзае возера, ладзім з сябрамі спаборніцтвы па хакеі. Наогул, з прыхільнасцю стаўлюся да ўсяго, што звязана са спортам, акрамя шахмат і шашак. Ну і сачыць за трансляцыямі матчаў люблю, у нас нават з жонкай адбываюцца штораз тыповыя спрэчкі, калі займаю месца перад тэлевізарам. З Аленай у нас двое дзяцей, калі дурэю з сынам і дачушкай, адчуваю, што шчаслівы. Мару, што аднойчы яны будуць побач на сцэне і я таксама буду акампанаваць ім на баяне, як гэта калісьці было ў маім дзяцінстве.
Рагнеда ЮРГЕЛЬ
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
На гэтым тыдні Цяльцы будуць проста незаменныя ўсюды, дзе іх ведаюць.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
